Την ιστορία την φτιάχουν οι παρέες!

 

Δευτέρα, 2 Μαΐου 2011

Την ιστορία την φτιάχουν οι παρέες!

Οι πληροφορίες δόθηκαν από την Εύη Καπόλα. Εγώ επειδή δεν τους θυμάμαι όλους
όποιος θα ήθελε να συνεισφέρει με λεπτομέρειες ας τις προσθέσει και θα τα βάλω.



Το 1978 δημιουργείται ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος με πρόεδρο τον Γιώργο Τσολάκη.
Το 1985 δημιουργείται η θεατρική Ομάδα, με Δήμαρχο τότε τον Γιώργο Τσολάκη.
Το 1987 δημιουργείται το ΘΕΚ ,που κράτησε 3 χρόνια.(Θεατρικό Εργαστήρι Καρύστου -Καράβολας Παναγιώτης) -λεπτομέρειες σε άλλο ποστ.-
Το 1990 όλα οι πράξεις θεάτρου σταματούν, για να ξαναρχίσουν το 1995 με την δημιουργία των ΑΝΕΜΟΠΥΛΩΝ και με το ανέβασμα του έργου ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ τον Ιούνιο του 95 και τον Αύγουστο του 1995 τα ΡΟΥΧΑ ΤΟΥΒΑΣΙΛΙΑ.
Ο πρόεδρος ήταν ο Γιάννης Θεοδώρου και Δήμαρχος ο Χρήστος Παπαχατζής.
Το όνομα ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ ήταν του Δημήτρη Παπαμηχάλη και το νέο σχήμα του πολιτιστικού -θεατρικού, στήθηκε από τον Δημήτρη Παπαμηχάλη, την Εύη Καπόλα, την Χρυσανθη Χουντάση και τον Δημήτρη Πολυχρονίου.
Το 1999 πρόεδρος είναι ο Δημήτρης Μπαγιάτης και Δήμαρχος ο Σπύρος Πλατυμέσης.
Το 2000 εγκαινιάστηκε ο χώρος του Θεατρικού και πρόεδρος μένει ο Σπύρος Πλατυμέσης.
Το 2003 πρόεδρος γίνεται η Μαίρη Ανδρέλου και δήμαρχος είναι ο Θοδωρής Καρύκας.
Το 2007 Δήμαρχος και πρόεδρος του Πολιτιστικού είναι ο Σπύρος Πλατυμέσης.
Το 201ο Δήμαρχος ο Νίκος Μανώλης και πρόεδρος ο Οικονόμου, οι πρώτοι που προέρχονται από την ευρύτερη περιφέρεια του Νέου Δήμου και αναλαμβάνουν καθήκοντα.

Το πρώτο έργο που ανέβηκε από τον Σύλλογο Προστασίας και Περιβάλλοντος είναι η Δράκαινα!
Συμμετείχαν
Δέσποινα Παρασκευά
Γιώργος Κεραστάρης
Αντώνης Μιληλής
Γιάννης Παπαθανασίου
Κόλλια- Μπερέτη Φαλιά
Καπόλα Εύη
Πέτρος Μπαγιάτης

Φροντιστήριο
Μαίρη Τσολάκη
Γιώργος Τσολάκης
Γιωργία Παντελιά (Τζίτζη)
Δημήτρης Μπαγιάτης

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ, έλεγε ο Σαββόπουλος και πόσο δίκιο έχει!

Μια παρέα λοιπόν, τότε που η Κάρυστος ήταν μια πιο μικρούλα κωμόπολη, χωρίς να υπάρχει τίποτα να περάσει ένας νέος άνθρωπος δημιουργικά την ώρα του.
Ένα βράδυ, μαζεμένη μια παρέα έψαχναν να βρουν τρόπο να γεμίσουν το κενό και η σκέψη έπεσε και έγινε σπόρος..
Αλλά, αλήθεια, ποιος σπόρος ποτέ μπορεί να φανταστεί το δέντρο που γίνει?
Έτσι απλά, το ίδιο βράδυ, διάλεξαν το έργο, μοίρασαν τους ρόλους και το Γιοκάλειο έγινε η καρδιά τους.
Εκεί έμαθαν τα λόγια, εκεί έμαθαν να παίζουν. Σαν παιχνίδι μιας παρέας..
Και από κει, την μικρή αίθουσα του Γιοκάλειου, απλώθηκε η τρέλα του Θεάτρου σε όλους τους Καρυστινούς που μαγευτήκαμε και χειροκροτούσαμε μέχρι να κοκκινίσουν οι παλάμες μας!
Και μετά, ήρθε η περιοδεία. στην Εύβοια!
Ο Δημήτρης ο Μπαγιάτης κύριος των σκηνικών, να τα στήνει σε γήπεδα και αλάνες!
Η ΔΡΑΚΑΙΝΑ ΤΟΥ ΜΠΟΓΡΗ , έδεσε αυτήν την παρέα, που τώρα τους βάζω να σκαλίσουν τις αναμνήσεις τους, να θυμηθούν τα νιάτα τους, να ξαναβρούν αυτό το παλικάρι και αυτήν την κοπελιά που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες με γέλιο και τον κόσμο με αφέλεια..
Ελπίζω να ανταποκριθούν και να στείλουν κείμενα με τις προσωπικές τους καταγραφές..
Η Ιστορία κάθε τόπου γράφεται επί-τόπου, και εκτός από τους θεατές,.....υπάρχουν και οι αναγνώστες...

Το θέατρο στην ζωή μας, και ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ.

Οι ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ είναι το πολιτιστικό τμήμα του Δήμου Καρύστου.
Όταν όμως κοιτάμε πίσω, μέσα στον χρόνο, όλοι όσοι μένουν εδώ, η συμμετέχουν σε κάποιο τμήμα, θα καταλάβουν ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι μέρος της ζωής μας, και μάλιστα ένα από τα καλύτερα .
Μας έχει δώσει απίστευτες στιγμές γέλιου, συγκίνησης, πληρότητας, αγάπης, διασκέδασης και έκφρασης.
Η ιστορία των Ανεμoποπυλών πάει πολλά πολλά χρόνια πίσω, και όχι μόνο την επιτυχία αλλά και την διαχρονικότητα τους, την χρωστάνε σε ορισμένους παθιασμένους ανθρώπους με το θέατρο και τον χορό.
Ένας από αυτούς ήταν ο Δημήτρης Πολυχρονίου. Ο Πολυχρονίου μας έφησε πριν μερικό καιρό, και δεν υπάρχει ανακοίνωση του θεατρικού, αφίσα, παράσταση, η απλά να περάσω έξω από το στέκι του τμήματος, που να μη βουρκώσω και να τον θυμηθώ.
Είναι μεγάλη η απουσία του, αλλά η μνήμη του θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας.
Θα τον θυμόμαστε να μας χαρίζει απλόχερα το ταλέντο του και να μας γεμίζει με την μαγεία του θεάτρου.
Είναι αρκετοί αυτοί που ξεκίνησαν την πρώτη ομάδα, πριν 30 τόσα χρόνια!
Αυτούς που θυμάμαι πιο έντονα και που ξέρω ότι για χρόνια έδωσαν τον εαυτό τους και άφησαν το στίγμα τους, είναι η Εύη Καπόλα, ο Σωτήρης Κρομετίδης, η Λίτσα η Γκούμα, αλλά δυστυχώς δεν παίζουν πια...
(Για τα μέλη της ομάδας του υπάρχει τώρα, δεν ξέρω ακριβώς τα ονόματα τους και δεν θέλω να ξεχάσω κάποιον,η κάποια...)

Θα ήθελα πάρα πολύ στο Σχολείο των Καλυβίων, όπου θα διαμορφωθεί κατάλληλα για αίθουσα συμβουλίων, να υπήρχε μια αίθουσα σαν μουσείο η έκθεση, για την πορεία του πολιτιστικού τμήματος , με φωτογραφίες, εγκατάσταση με οθόνη όπου θα μπορούν οι επισκέπτες να βλέπουν τις παραστάσεις, με στοιχεία ανθρώπων που έγιναν τα θεμέλια του για να στηρίζεται τώρα.
Νομίζω ότι η ευγνωμοσύνη και η αναγνώριση είναι καθήκον κάθε πολίτη προς τους συμπολίτες μας που κάνουν την συνολική μας ζωή καλύτερη. Δεν έχει σημασία αν το κάνουν από χόμπι η από ψώνιο..Το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα είναι τόσα νέα παιδιά να έχουν ένα χώρο να αναπτύσσουν την προσωπικότητα τους, και να δημιουργούν πολιτισμό.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι τώρα που είναι στον Δήμο υπεύθυνοι για τον πολιτισμό έχουν πολύ ευαισθησία και καλή διάθεση να κάνουν το καλύτερο, επομένως,,ελπίζω..

Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες μας οδηγούν σε μείωση κονδυλίων για τα πολιτιστικά, όμως, ποιος μπορεί να μας πάρει την αγάπη για την τέχνη? Κανείς!
Μήπως είχαν κονδύλια ο Πολυχρονίου και η Καπόλα όταν έκαναν τα αριστουργήματα που ανέβαζαν?
Μήπως είχαν κονδύλια οι πρώτες ομάδες του χορευτικού, που έκαναν πρόβες για χρόνια στο κυλικείο του παλιού Γυμνασίου που έμπαζε από παντού?
Μήπως το παλιό φορητό στερεοφωνικό έβγαζε άλλο ρυθμό από την εγκατάσταση την τωρινή?
Άλλο ήχο, ίσως, αλλά όχι άλλο ρυθμό, και στον ρυθμό κτυπάει η καρδιά, και σέρνει τα πόδια..

Το θεατρικό τμήμα του Δήμου είναι ανοικτό σε όλον τον κόσμο..Όλοι οι δημότες μπορούν να γίνουν μέλη! Μη διστάζετε λοιπόν! Η τέχνη σώζει, όπως και η πίστη, αλλά χωρίς πίστη στην τέχνη, δεν δημιουργείται πολιτισμός.

Κυριακή, 21 Απριλίου 2013

Πόσα αναλογούν στις Ανεμοπύλες?

Πόσα αναλογούν στις Ανεμοπύλες? Τι κάνουμε για να βρεθούν πόροι?

Υπάρχει στον Προυπολογισμό μνεία για τον Πολιτισμό η γίνεται ξεχωριστός προυπολογσμός και τα λεφτά που αναλογούν είναι ξεκάθαρα για τις Ανεμοπύλες? Γιατί αυτά τα λεφτά δεν φτάνουν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες της λειτουργείας τους?
Είναι κάτι που το βλέπουμε όλοι,το βλέπουν και οι γονείς που πληρώνουν για κάτι που δικαιούνται τα παιδιά τους. 

Ας πούμε, το ότι δεν έχει ολόκληρος Δήμος Καρύστου ηχεία ούτε για την παρέλαση και δανείζετε από άλλους καλή την πίστη, στέκει σε κάποια λογική?

Το ότι βγαίνει το λάδι  σε όσους έχουν αναλάβει να δημιουργήσουν είτε στον χορό είτε στο θέατρο για να βρούνε μια δεκάρα να παρουσιάσουν κάτι ευπρεπές και να τιμούν τα παιδιά και τους μεγάλους που συμμετέχουν ,επίσης στέκει στην λογική?
Έχουμε βρει την καραμέλα, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ...
Επίσης είμαι σίγουρη, ότι μπορούν να μας αραδιάσουν πίνακες λογιστικούς, που να αποδεικνύουν ότι πράγματι δεν υπάρχουν λεφτά, και για να μη σας πω, να δώσουμε και ελεημοσύνη στον Δήμο για να ανοίξει το πρωί..

Το πρόβλημα είναι ότι πολύ απλά δεν ενδιαφέρονται  για τον πολιτισμό που παράγετε στην Κάρυστο.
Είπα δεν θα μιλήσω μία, δυο τρεις, αλλά, πρέπει πια να παραδεχθούμε την αλήθεια για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ανάλογα από δω και μπρος.

Πως εξηγείτε να αφήνετε χρόνια και χρόνια απλήρωτο το νοίκι του χορευτικού, να μη μπορεί το θεατρικό να μετακομίσει σε μια πιο κατάλληλη αίθουσα, γιατί αυτή είναι ακατάλληλη!
Η Επωδός είναι '"Κάντε ότι θέλτε, λεφτά μόνο μη ζητήσετε"  

Παρά τις θυσίες και το μεράκι, και την άοκνη προσπάθεια των ανθρώπων του θεατρικού, είναι ακατάλληλη! Είναι και επικίνδυνο όπως είναι υπόγειο και σε περίπτωση ανάγκης...καταλαβαίνετε...

Χρειάζεται άλλη αίθουσα, χρειάζεται πάνω από όλα, να καταλάβει ο αρχηγός και οι συν αυτώ, ότι ο πολιτισμός δεν είναι λόγια του αέρα, είναι ο ίδιος ο αέρας την ψυχής...
 Σε μια εποχή που ο άνθρωπος ψάχνει πάλι να στηριχτεί σε πανανθρώπινες αξίες, που βρίσκει ξανά τις ευαισθησίες του για τον συνάνθρωπο,έστω και κάτω από την πίεση των συνθηκών, σε μια εποχή που πρέπει με κάθε τρόπο να πολεμάς το σκοτάδι με το φως, στην Κάρυστο ο πολιτισμός έχει αναχθεί σε παιχνίδι για δύσκολους λύτες.
Σε αυτήν την περίοδο που όλα νεκρώνουν, που οι διέξοδοι χάνονται, ο πολιτισμός και η τέχνη πρέπει να αγκαλιάζονται με αγάπη και ενδιαφέρον και όχι να λέμε, 'Εντάξει μωρέ, αυτοί έχουν την τρέλα τους και θα τα κάνουν καλά, θα βρούνε τρόπο, ξέρουν αυτοί" και άλλα τέτοια όμορφα.

Κατά τα άλλα, αγαπάμε την νεολαία, νοιαζόμαστε, κάνουμε δείχνουμε, ράνουμε, και δεν πατάμε να τους πούμε ούτε ένα μπράβο..!!!!

Εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν τα λέω παρά για να τα πούμε, να τα βγάλουμε από μέσα μας, μιας και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι , τουλάχιστον σύντομα.

Αναρτήθηκε από Sophia Kollia στις 8:14 π.μ. 

Αναρτήθηκε από Sophia Kollia στις 11:42 π.μ.