Β ΓΕΝΕΑ ΑΡ.ΦΥΛΛΟΥ 27 – 11 ΤΟΥ ΜΑΗ 1944 ΣΤΗΝ ΟΧΗ

 

Β ΓΕΝΕΑ ΑΡ.ΦΥΛΛΟΥ 27 – 11 ΤΟΥ ΜΑΗ 1944

ΣΤΗΝ ΟΧΗ

Ένα Μαγιάτικο πρωί, ξεκίνησα μ’  ένα φίλο μου για την ψηλότερη κορφή της Όχης. Από βραδύς μείναμε στο κονάκι μου και πρωί-πρωί, ξεκινήσαμε. Δεν θέλαμε παρά μονάχα μια ώρα βάδισμα για να φτάσουμε εκεί. Ο δρόμος ήτανε κουραστικός γιατί ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα αλλά ο  δροσερός αέρας του βουνού που μας δρόσιζε τα πρόσωπα και σχεδόν μας έκανε να αισθανόμαστε μια ελαφριά ψύχρα . Η ομορφιά της φύσης μας έκανε τον δρόμο μας υποφερτό. Λαχανιασμένοι φτάσαμε εκεί, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να πούμε λέξη, πλημμυρισμένοι από ευχαρίστηση για το μεγαλείο της βουνιάτικης φύσης και θα μπορούσαμε από ψηλά σε βουνό να απολαύσουμε το μεγαλείο της ανατολής του ήλιου. Γύρω μας απλωνότανε καταπράσινο το βουνό, μόνο ο χαραγμένος δρόμος , καστανός, σαν  μια μακριά λουρίδα , είχε αντίθεση σ’ αυτό το καταπράσινο χρώμα. Μακριά απλωνότανε η ανοιχτή θάλασσα γαληνεμένη. Καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε βλέποντας την θάλασσα γύρω μας και δεν αργήσαμε να διακρίνουμε σε ένα σημείο της να ξεχωρίζει για γυαλάδα. ‘Ηταν το φώς  του ήλιου που έβγαινε από κει. Χωρίς να μιλάμε , βλέπαμε το ωραίο θέαμα που εκτυλιγότανε στο άπειρο και μας φαινότανε ότι δεν ήτανε παρά δυο μίλια μόλις μακριά μας. Σηκωθήκαμε από κει καταμαγεμένοι και πήγαμε να δούμε μια αρχαία εκκλησία από τον καιρό των Δρυώπων. Ύστερα από τόσους αιώνες κανένα κτήριο δεν είναι δυνατόν να αντέξει στην φθορά του χρόνου. Με τον τρόπο όμως που είναι κατασκευασμένο αυτό, αντέχει μέχρι σήμερα το περισσότερο μέρος του. Αποτελείται από πελώριες πέτρες τις οποίες από περιέργεια μέτρησα και είδα ότι ήτανε τρία μέτρα μάκρος 1 μισό  πλάτος και μισό μέτρο πάχος. Είναι αδύνατον να καταλάβω πως οι απλοικοί εκείνοι άνθρωποι  που πριν από τη γέννηση του Χριστού δεν είχανε σπουδαία μηχανικά μέσα να μπορέσουνε να κόψουνε με τέχνη αυτές τις πέτρες και να υπερνικήσουνε το πελώριο βάρος τους και σε μέρος απόκρημνο που φοβάται κανείς από το ύψος τουνα κοιτάξει κάτου μήπως τον πιάσει ζάλη. Επλησίαζε πια να νυχτώσει. Ο ήλιος εβασίλευε συνοδευμένος από ένα ροδοκόκκινο χρώμα. Το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε καλουμάριζε όπως συμβαίνει κατά το ηλιοβασίλευμα. Μια βαθιά σιωπή βασίλευε και δεν ακούγαμε τίποτα άλλο παρά τα σφυρίγματα του τσομπάνου στα οποία η ηχώ του βουνού απαντούσε και τα βελάσματα των προβάτων που οδηγόντουσαν να αρμεχτούνε.  Ευχαριστημένοι και οι δυο μας από τα ωραία θεάματα της φύσης, γυρίσαμε στο κονάκι.

ΑΣΤΕΡΑΣ