Φραγκοκρατία & Ενετοκρατία /www.gnoristetinellada.gr/anadromes/sterea-ellada/467-karystos-i-istoria-tis-vasilissas-tou-kavo-doro
Το 1204, ο ένας από τους ηγέτες της Δ’ Σταυροφορίας, ο Βονιφάτιος ο Μονφερατικός, γίνεται κύριος όλης της Βαλκανικής και παραχωρεί την Ελλάδα σε ιππότες ως φέουδα. Η Εύβοια δόθηκε στον Ιάκωβο Αβέσνη, ο οποίος ανέθεσε τη διοίκηση της σε 3 ιππότες. Ένας εξ αυτών, ο Ραβανός Δαλεκάρτσερι, μετά την αποχώρηση του ενός και το θάνατο του άλλου έγινε κύριος όλου του νησιού. Πέθανε το 1216 και το νότιο τμήμα, δηλαδή την περιοχή της Καρύστου, το κληρονόμησε η σύζυγός του Ισαβέλλα με τις δύο κόρες Βέθρα και Γραπέλα ή Φελίζα. Από το 1216 μέχρι το 1250 τιμαριούχοι της Καρύστου ήταν κατά σειρά η Ισαβέλλα, μετά τον θάνατό της η Βέθρα και στη συνέχεια η Φελίζα.
Το 1216 ο Ενετός βαρόνος Δαλεκάρτσερι χτίζει πάνω στις βάσεις βυζαντινού κάστρου το Κόκκινο Κάστρο (Καστέλλο Ρόσσο) στο λόφο Μοντοφόλι. Η Κάρυστος εξακολουθεί να είναι ναυτιλιακός και εμπορικός σταθμός, καθώς και στρατηγικό σημείο για το πέρασμα των πλοίων στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Η περίοδος που ακολουθεί είναι ιδιαίτερα ταραχώδης με συνεχόμενες συγκρούσεις ανάμεσα στους Ιππότες για την εξουσία με αποτέλεσμα η περιοχή και ιδίως τα χωριά του Κάβο Ντόρο να έχουν αραιώσει ιδιαίτερα από πληθυσμό. Για το λόγο αυτό, η Βενετία με διακήρυξη καλούσε όσους θέλουν, να εγκατασταθούν στην περιοχή και θα τους παραχωρούσε κλήρο απαλλαγμένο από κάθε φόρο. Σκοπός της ήταν να προσελκύσει Αλβανούς εποίκους που κατέβαιναν τότε στην Ελλάδα για να στρατεύονται σε περίπτωση ανάγκης και ο εποικισμός των Αρβανιτών στην περιοχή έγινε από το 1402 έως το 1425. Στην συνέχεια, η Κάρυστος και τα χωριά της περιήλθαν στην κυριότητα του οίκου Τζώρτζη της Βενετίας μέχρι το 1470 που την κατέλαβαν οι Τούρκοι.
Το 1216 ο Ενετός βαρόνος Δαλεκάρτσερι χτίζει πάνω στις βάσεις βυζαντινού κάστρου το Κόκκινο Κάστρο (Καστέλλο Ρόσσο) στο λόφο Μοντοφόλι. Η Κάρυστος εξακολουθεί να είναι ναυτιλιακός και εμπορικός σταθμός, καθώς και στρατηγικό σημείο για το πέρασμα των πλοίων στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Η περίοδος που ακολουθεί είναι ιδιαίτερα ταραχώδης με συνεχόμενες συγκρούσεις ανάμεσα στους Ιππότες για την εξουσία με αποτέλεσμα η περιοχή και ιδίως τα χωριά του Κάβο Ντόρο να έχουν αραιώσει ιδιαίτερα από πληθυσμό. Για το λόγο αυτό, η Βενετία με διακήρυξη καλούσε όσους θέλουν, να εγκατασταθούν στην περιοχή και θα τους παραχωρούσε κλήρο απαλλαγμένο από κάθε φόρο. Σκοπός της ήταν να προσελκύσει Αλβανούς εποίκους που κατέβαιναν τότε στην Ελλάδα για να στρατεύονται σε περίπτωση ανάγκης και ο εποικισμός των Αρβανιτών στην περιοχή έγινε από το 1402 έως το 1425. Στην συνέχεια, η Κάρυστος και τα χωριά της περιήλθαν στην κυριότητα του οίκου Τζώρτζη της Βενετίας μέχρι το 1470 που την κατέλαβαν οι Τούρκοι.
Τουρκοκρατία
Τον Ιούνιο του 1470 ξεκίνησε ο Τουρκικός στόλος από την Πόλη με ισχυρό στρατό δια ξηράς για να κυριεύσουν την Εύβοια. Στις αρχές Ιουλίου τελικά κατάφεραν να καταλάβουν την Χαλκίδα και μέσα στον ίδιο μήνα κατέλαβαν και την Κάρυστο.
Στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο οικισμός της Παλαιοχώρας εγκαταλείπεται και η οχυρωμένη πόλη χτίστηκε κάτω από την προστασία των τοίχων του Καστέλλο Ρόσσο. Η περίοδος ήταν ιδιαίτερα σκληρή για την Καρυστία, καθώς οι κάτοικοι υπέφεραν από το θεσμό της δουλείας και την άγρια φορολογία, ενώ μόνο διέξοδο και στήριγμα είχαν την πίστη τους.
Η Ελληνική επανάσταση
Ο ξεσηκωμός του 1821 βρήκε την Εύβοια και ιδιαίτερα την Κάρυστο κάτω από τον αβάσταχτο τουρκικό ζυγό του Ομέρ Μπέη. Τα περισσότερα χτήματα της περιοχής άνηκαν σε αυτόν και στους Τούρκους αξιωματούχους, ενώ οι Χριστιανοί κάτοικοι είχαν φύγει στα γύρω νησιά του Αιγαίου και στην Αίγινα.
Την Άνοιξη του 1821, πριν και μετά την κήρυξη της επανάστασης ο Ομέρ κινείτο μεταξύ Χαλκίδας και Καρύστου και αγωνίζονταν για την καταστολή της εξέγερσης. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο έγιναν οι πρώτες επαναστατικές κινήσεις στη βόρεια Καρυστία για να ακολουθήσει ο ξεσηκωμός τον Αύγουστο στην περιοχή Καρύστου με την αποτυχημένη εκστρατεία του επίσκοπου Νεόφυτου στα Στύρα.
Η δεύτερη προσπάθεια γίνεται τον Φεβρουάριο του 1822 με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και η τρίτη απόπειρα έγινε τον Μάρτη του 1824. Ο Κριεζώτης έφθασε στη Βρύση του Μπέη με 800 άνδρες και από εκεί κατεβαίνει και φτιάχνει οχυρά στο Λυκόρεμα, όπου και αγκυροβόλησαν 7 Ψαριανά πλοία για κάθε βοήθεια. Η τέταρτη απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 1826 από τον Γάλλο Φιλέλληνα Συνταγματάρχη Φαβιέρο.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Εύβοια πλήρωσε ακριβό φόρο αίματος με συνεχείς συγκρούσεις με τους Τούρκους, έμελλε - τελικά- να απελευθερωθεί με διπλωματικές διαπραγματεύσεις και πιο συγκεκριμένα με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3-2-1830 όπου στο νέο Κράτος περιλήφθηκε και η Εύβοια. Εντούτοις, παρουσιάστηκαν εμπόδια για την αποζημίωση του τούρκικων περιουσιών και έτσι δόθηκε διορία για να φύγουν οι Τούρκοι μέχρι το τέλος του 1832 που παρατάθηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1833.
Τα χρόνια μετά την Επανάσταση
Η παράδοση της Καρύστου στον κυβερνητικό αντιπρόσωπο έγινε στις 9 Απριλίου 1833 και στις 15 Απριλίου ορκίστηκε η Δημογεροντία Καρύστου που ψήφισε ο λαός. Η Κάρυστος έχει πολλή καλή ρυμοτομία με ευρείς δρόμους και πλατείες που έγιναν βάσει σχεδίου και κατόπιν παραγγελίας του Όθωνα από τον Βαυαρό μηχανικό Μίρμπαχ. Το 1848 μεταφέρεται η πρωτεύουσα από τους Μύλους στο νέο οικισμό που πήρε στο μεταξύ το όνομα Οθωνούπολις, προς τιμή του Όθωνα, αλλά το 1863 μετονομάζεται η Οθωνούπολις σε Κάρυστο.
Τα νεότερα χρόνια
Το κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής ως πριν λίγα χρόνια, ήταν η έλλειψη εκσυγχρονισμού μιας και τόσο η έλλειψη ηλεκτρισμού, όσο και το κακό και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο αναγκάζουν την περιοχή να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο δια θαλάσσης και αυτό, μόνο όταν ο καιρός το επέτρεπε.
Αποτέλεσμα είναι να αργήσει σημαντικά η τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή και οι κάτοικοι να ζουν από την κτηνοτροφία και τα σχολεία κλείνουν από έλλειψη μαθητών. Λόγω των δυσκολιών διαβίωσης, πολλοί κάτοικοι μεταναστεύουν στις μεγάλες πόλεις. Στα τέλη του αιώνα, η δημιουργία δρόμων βελτιώνεται η πρόσβαση σε όλη την περιοχή, ενώ επεκτείνονται και τα λατομεία της Καρύστου.
Τον Ιούνιο του 1470 ξεκίνησε ο Τουρκικός στόλος από την Πόλη με ισχυρό στρατό δια ξηράς για να κυριεύσουν την Εύβοια. Στις αρχές Ιουλίου τελικά κατάφεραν να καταλάβουν την Χαλκίδα και μέσα στον ίδιο μήνα κατέλαβαν και την Κάρυστο.
Στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο οικισμός της Παλαιοχώρας εγκαταλείπεται και η οχυρωμένη πόλη χτίστηκε κάτω από την προστασία των τοίχων του Καστέλλο Ρόσσο. Η περίοδος ήταν ιδιαίτερα σκληρή για την Καρυστία, καθώς οι κάτοικοι υπέφεραν από το θεσμό της δουλείας και την άγρια φορολογία, ενώ μόνο διέξοδο και στήριγμα είχαν την πίστη τους.
Η Ελληνική επανάσταση
Ο ξεσηκωμός του 1821 βρήκε την Εύβοια και ιδιαίτερα την Κάρυστο κάτω από τον αβάσταχτο τουρκικό ζυγό του Ομέρ Μπέη. Τα περισσότερα χτήματα της περιοχής άνηκαν σε αυτόν και στους Τούρκους αξιωματούχους, ενώ οι Χριστιανοί κάτοικοι είχαν φύγει στα γύρω νησιά του Αιγαίου και στην Αίγινα.
Την Άνοιξη του 1821, πριν και μετά την κήρυξη της επανάστασης ο Ομέρ κινείτο μεταξύ Χαλκίδας και Καρύστου και αγωνίζονταν για την καταστολή της εξέγερσης. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο έγιναν οι πρώτες επαναστατικές κινήσεις στη βόρεια Καρυστία για να ακολουθήσει ο ξεσηκωμός τον Αύγουστο στην περιοχή Καρύστου με την αποτυχημένη εκστρατεία του επίσκοπου Νεόφυτου στα Στύρα.
Η δεύτερη προσπάθεια γίνεται τον Φεβρουάριο του 1822 με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και η τρίτη απόπειρα έγινε τον Μάρτη του 1824. Ο Κριεζώτης έφθασε στη Βρύση του Μπέη με 800 άνδρες και από εκεί κατεβαίνει και φτιάχνει οχυρά στο Λυκόρεμα, όπου και αγκυροβόλησαν 7 Ψαριανά πλοία για κάθε βοήθεια. Η τέταρτη απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 1826 από τον Γάλλο Φιλέλληνα Συνταγματάρχη Φαβιέρο.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Εύβοια πλήρωσε ακριβό φόρο αίματος με συνεχείς συγκρούσεις με τους Τούρκους, έμελλε - τελικά- να απελευθερωθεί με διπλωματικές διαπραγματεύσεις και πιο συγκεκριμένα με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3-2-1830 όπου στο νέο Κράτος περιλήφθηκε και η Εύβοια. Εντούτοις, παρουσιάστηκαν εμπόδια για την αποζημίωση του τούρκικων περιουσιών και έτσι δόθηκε διορία για να φύγουν οι Τούρκοι μέχρι το τέλος του 1832 που παρατάθηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1833.
Τα χρόνια μετά την Επανάσταση
Η παράδοση της Καρύστου στον κυβερνητικό αντιπρόσωπο έγινε στις 9 Απριλίου 1833 και στις 15 Απριλίου ορκίστηκε η Δημογεροντία Καρύστου που ψήφισε ο λαός. Η Κάρυστος έχει πολλή καλή ρυμοτομία με ευρείς δρόμους και πλατείες που έγιναν βάσει σχεδίου και κατόπιν παραγγελίας του Όθωνα από τον Βαυαρό μηχανικό Μίρμπαχ. Το 1848 μεταφέρεται η πρωτεύουσα από τους Μύλους στο νέο οικισμό που πήρε στο μεταξύ το όνομα Οθωνούπολις, προς τιμή του Όθωνα, αλλά το 1863 μετονομάζεται η Οθωνούπολις σε Κάρυστο.
Τα νεότερα χρόνια
Το κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής ως πριν λίγα χρόνια, ήταν η έλλειψη εκσυγχρονισμού μιας και τόσο η έλλειψη ηλεκτρισμού, όσο και το κακό και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο αναγκάζουν την περιοχή να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο δια θαλάσσης και αυτό, μόνο όταν ο καιρός το επέτρεπε.
Αποτέλεσμα είναι να αργήσει σημαντικά η τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή και οι κάτοικοι να ζουν από την κτηνοτροφία και τα σχολεία κλείνουν από έλλειψη μαθητών. Λόγω των δυσκολιών διαβίωσης, πολλοί κάτοικοι μεταναστεύουν στις μεγάλες πόλεις. Στα τέλη του αιώνα, η δημιουργία δρόμων βελτιώνεται η πρόσβαση σε όλη την περιοχή, ενώ επεκτείνονται και τα λατομεία της Καρύστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου