Ακούμε κάθε μέρα ιστορίες μίσους και βίας να παίρνουν μέρος μέσα στις μαθητικές κοινότητες , είτε μέσα στο σχολείο, είτε γύρω από αυτό, είτε στα κοινωνικά δίκτυα που συχνάζουν τα παιδιά. Αντιμετωπίζουμε τις ιστορίες αυτές με έκπληξη και αποτροπιασμό κυρίως όμως γιατί δεν ταιριάζει η εικόνα που θέλουμε να έχουμε για την κοινωνία μας με αυτή που πραγματικά είναι. Καλύτερα θα λέγαμε, δεν ταιριάζει η καλλιέργεια της "πολιτικής ορθότητας" για την ανθρώπινη φύση με αυτήν που πραγματικά είναι.
Πιστεύαμε ότι η "πρόοδος" σε οικονομικό, κοινωνικό, και μορφωτικό επίπεδο, θα γινόταν φράγμα στην βίαια πλευρά μας όπου αυτή θα εκδηλωνόταν ΜΟΝΟ σε περιπτώσεις ανάγκης προστασίας της Χώρας και σε καιρό πολέμου, ενώ όλον τον άλλο καιρό, θα κοιμόταν σε ένα απομακρυσμένο κελί στους λαβύρινθους της ψυχικής μας ευεξίας.
Για να θυμηθούμε έτσι γρήγορα γρήγορα λίγα περιστατικά από την πρόσφατη ιστορία μας όπου η βία για λόγους τιμής ΄για παράδειγμα, οι φόνοι κλπ, ήταν εντελώς όχι μόνο αποδεκτοί αλλά και εύρισκαν τον θύτη σε θέση περίοπτη μέσα στο περιβάλλον του αφού "' έσωζε" την τιμή του, η της ευρύτερης οικογένειας του, κυρίως με θύμα μια γυναίκα.
Να θυμηθούμε τα μαχαίρια στο ζωνάρι, τα όπλα που σε πολλές περιοχές της χώρας μας τουλάχιστον βγαίνουν σχετικά εύκολα σε κάθε περίπτωση και εκδήλωση και τόσα άλλα παραδείγματα που δείχνουν την βία να υπάρχει παρά τον υποτιθέμενο στραγγαλισμό της μέσω της "εκπαίδευσης" και την "προόδου". Απλά παίρνει άλλη μορφή και εκδηλώνεται ανάλογα.
Με πολύ λίγα λόγια για να συνοψίσουμε, η βία υπάρχει μέσα μας, εκδηλώνεται κατά περίπτωση, αλλά τι γίνεται με την βία των ανηλίκων που υποθετικά, δεν θα έπρεπε να έχουν λόγο να την εκφράζουν?
Πως αντιμετωπίζεται στα σχολεία και πως προστατεύονται τα αθώα θύματα? Πως θα γιατρευτούν οι παιδικές τους ψυχές από τα τραύματα που τους προξενούν οι διάφοροι νταήδες που συνυπάρχουν στα θρανία?
Τι γίνεται όταν οι γονείς είναι άλλοτε αδύναμοι και άλλοτε απλώς τα πρότυπα των τραμπούκων σε μια κοινωνία που επιβραβεύει κάθε μέρα κάθε εκδήλωση βίας μέσα από τα παιχνίδια , τα τηλεοπτικά προγράμματα, τις διάφορες προκλήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, την μουσική γεμάτη από χυδαιότητα, και αλαζονεία?
Οι ψυχολόγοι στα σχολεία μπορούν να βοηθήσουν παιδιά που αντιμετωπίζουν ένα διαζύγιο για παράδειγμα. Να βρουν το θάρρος να μιλήσουν για κάποιο θέμα που τους βασανίζει, να βρουν την δύναμη και το κουράγιο να ξεπεράσουν τον φόβο και την ανασφάλεια τους για κάποιο μάθημα, να καταπολεμήσουν το άγχος και τόσα άλλα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ασχέτου ηλικίας. Να εντοπίσουν διαταραχές και ψυχιατρικά προβλήματα και να κατευθύνουν τους γονείς στον ανάλογο γιατρό. Δεν μπορούμε όμως να τους βάλουμε στην πλάτη όλες τις ανεκπλήρωτες ευθύνες των γονέων, όλες τις παραβλέψεις των διδασκόντων, όλες τις ελλείψεις της κοινωνίας και να πούμε με ανακούφιση ότι "Εντάξει! Τώρα έχουμε ψυχολόγο και θα διορθωθούν όλα!"
Κάποιος ψυχολόγος μπορεί να κάνει πολλά, αλλά δεν είναι η λύση αν ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι παράγοντες δεν είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν .
Αν για παράδειγμα έχει ένα παιδάκι πρόβλημα με το διαζύγιο των γονιών του και στενοχωριέται ,φοβάται κλπ. Ότι βοήθεια και να δώσει ο /η ψυχολόγος, πάει χαμένη αν στο σπίτι ακούει βρισιές κατηγόριες, φωνές, και υστερίες. Πόσα ψυχολογικά τραυμαπλάστ να έχει πια ?
Δεν ξέρω ποια ειδικότητα είναι αρκετή για να πείσει τον κάθε έναν να κάνει σωστά την δουλειά του. Τον γονιό να έχει επίγνωση της γονεικής ευθύνης. Να βάζει όρια , να διδάσκει το σωστό και το λάθος, να καλλιεργεί την στοιχειώδη ευγένεια και τους τρόπους που πρέπει να έχει σε κάθε περίπτωση. Τους δασκάλους να μην κλείνουν τα μάτια , να βάζουν το καλό του κάθε παιδιού πάνω από κάθε συναδελφική αλληλεγγύη ( κατά το κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει), και την κοινωνία να μην αδιαφορεί για το τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια της.
Τα παλιά τα χρόνια για παράδειγμα, όταν έβλεπε κάποιος ενήλικας ένα παιδάκι 10,12 χρονών μόνο του στον δρόμο αργά το βράδι, του έλεγε " Που είναι οι γονείς σου? Τι κάνεις μόνο σου έξω τέτοια ώρα? Σπίτι γρήγορα" . Τώρα, δεν τολμά να μιλήσει κανείς και τα αποτελέσματα όλων των πάρα πάνω τα λέμε εμπιστευτικά και κυρίως να μην ξέρει κανείς, να μην μάθει κανείς, ότι εμείς ίσως ξέρουμε κάτι.
Επίσης παλιά έλεγαν, "Θα παντρευτεί και θα στρώσει". Με την έννοια ότι θα μεταμορφωνόταν από την μια μέρα στην άλλη, σε ένα ήσυχο νοικοκυροκόριτσο, η έναν εργατικό οικογενειάρχη. Ευσεβείς πόθοι βέβαια. Δεν φτάνει μόνο ο γάμος, δεν φταίει μόνο ένα πράγμα και όσο δεν βρίσκουμε την σύνθεση θα συνεχίζουμε να ψάχνουμε τι φταίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου