"Φάτε πεινάλες"!

' Φάτε πεινάλες" λέει στην παλιά Ελληνική ταινία ο Αυλωνίτης όπως και το κλασσικό ' Ωρε που πάμε ωρέ!".. Είναι δυο φράσεις που αντιμάχονται η μια την άλλη μιας και από την απελευθέρωση από τους Τούρκους και μετά έχει μείνει χούι σε κάθε είδους προύχοντες να απευθύνονται στον κόσμο με την συμπεριφορά σε λόγια και πράξη που αντιπροσωπεύουν το ΦΑΤΕ ΠΕΙΝΑΛΕΣ, ενώ ο κοσμάκης που πέφτει στην ανάγκη τους και σκύβει το κεφάλι καταλήγει πάντα στο επιφώνημα..ΩΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΩΡΕ!

Μόνο που το χρήμα άλλαξε χέρια και οι παλιοί προύχοντες είναι οι νέοι επενδυτές που φυσικά ακολουθούν πιστά τα χνάρια των παλιών και άτσαλα ζητούν υπακοή και σεβασμό.

Και λέω άτσαλα, γιατί τότε , επί Τούρκων, είχαν και κάποιο ρόλο που βοηθούσαν στην αποκατάσταση κάποιας δικαιοσύνης ανάμεσα στους υπηκόους, είχαν να δώσουν λόγο μαζί με τον φόρο στον κατακτητή και ο κοσμάκης ήξερε ότι το κεφάλι τους στην τελική στέκει τόσο αφήμερα στους ώμους τους όπως και το δικό τους. Τώρα όμως,, τώρα είναι αλλιώς. Το χρήμα μοιράζεται και η Ελλάδα έχει γίνει μια απέραντη δικογραφία που ξεκινά από το πιο μικρό χωριό και φτάνει στην πιο μεγάλη πόλη.

Είναι πολλοί που μεθούν από κάποια εφήμερη εξουσία και η αλαζονία τους καθρεπτίζεται στην συμπεριφορά τους. Αρκεί να πιεστούν λίγο για να πετάξουν το προσωπείο που κρύβει την αρχομανία τους και αν μπορούσαν θα πετούσαν κέρματα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου για να δουν τις ορδές των φτωχών να τα μαζεύουν από τον δρόμο.

Ωρε που πάμε ωρέ! Αναφωνούμε και εμείς με τις αυθαιρεσίες και τις αλαζονικές συμπεριφορές που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας και σφίγγουμε το ζωνάρι ακόμα πιο πολύ χαμογελώντας με στωικότητα και υπομονή σε όσους πάνε να βγάλουν τα κέρδη τους δικά μας χρωστούμενα.

 

 

Κάθε ομοιότητα και αναλογία  που αναφέρονται στο βίντεο με όσα ζούμε είναι εντελώς συμπτωματική,όπως και η "λιγοθυμισμένη αξιοπρέπεια του πολίτη".