" Κακοποίηση και βία κατά των ηλικιωμένων" Ένα θέμα ταμπού που μπαίνει στο επίκεντρο από την Νικόλ.

Η Νικόλ Τζόουνς  ανοίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα που απασχολεί όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από το από που ζουν, από το που προέρχονται, από την μόρφωση , η την οικονομική τους κατάσταση. Την κακοποίηση κατά των ηλικιωμένων.

Η Νικόλ ζει εδώ και χρόνια στην Κάρυστο και είναι μια Καρυστινή. Την αναφέρω ως Καρυστινή, γιατί όσοι αγαπούν, επενδύουν, και διαλέγουν να ζουν εδώ, είναι και αυτοί Καρυστινοί και συμβάλλουν στην πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική ζωή όπως όλοι.

Το θέμα είναι πάρα πολύ μεγάλο και όπως κάθε αδύναμο πλάσμα δέχεται κάθε είδους βία, έτσι και οι ηλικιωμένοι που δεν έχουν την σωστή στήριξη και την οικονομική ανεξαρτησία, βρίσκονται σε μια πολύ ευάλωτη θέση. Κοινωνική απομόνωση, ψυχολογική πίεση, λεκτική κακοποίηση και πολλά άλλα, είναι σε καθημερινή βάση η ζωή αυτών των ανθρώπων. Τα προβλήματα υγείας, ο φόβος μπροστά στον θάνατο, η ματαίωση της πορείας της ζωής τους και η έλλειψη αυτονομίας που τους αφαιρεί την αξιοπρέπεια τους, βασανίζει τις ψυχές τους μέχρι την τελευταία ώρα της ζωής τους.

Η διάλυση των ισχυρών οικογενειακών δεσμών ακόμα και της ευρύτερης οικογένειας, είναι ο πιο σημαντικός λόγος που φτάσαμε μέχρι εδώ. Η άλλοτε ηθική αδιαπραγμάτευτη ευθύνη απέναντι στους γονείς έχει διαβρωθεί από την ισχυρή εγωκεντρική θεώρηση αξιών από την μια, ενώ από την άλλη, η ανάγκη εργασίας όλων των μελών της οικογένειας, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια φροντίδας των μελών που έχουν ανάγκη.

Το αποτέλεσμα  λάθος επιλογών σε προσωπικό και οικονομικό επίπεδο, οι λάθος εκτιμήσεις καταστάσεων με όλα τα προβλήματα που δημιουργούν, λειτουργούν συσωρευτικά και αφήνουν αβοήθητο το άτομο σε κάθε είδους βία.

Φυσικά υπάρχουν και οι ηλικιωμένοι που απολαμβάνουν τους κόπους της ζωής τους με αγάπη και φροντίδα, αλλά εδώ μιλάμε για τους άλλους...και σε αυτούς επικεντρώνει την έρευνα της η Νικόλ.

 Nicole Joens

Advent time στην Ελλάδα - με ένα νέο σπουδαίο συγγραφικό θέμα που ταιριάζει απόλυτα στην είσοδο μου στη νέα φάση της ζωής: κακοποίηση & βία κατά των ηλικιωμένων.

Εξακολουθεί να με τρομάζει το γεγονός ότι αυτού του είδους η κακοποίηση, τουλάχιστον όσον αφορά τη "φούσκα" του ταμπού και της σιωπής εντός της οικογένειας που επηρεάζεται, δεν διαφέρει από τη μήτρα κακοποίησης παιδιών.

"Το να κοιτάς αλλού δεν είναι δυνατόν" και εδώ. Και αφού είχα δύο γονείς από τις 4 του μήνα. Ακόμα ένας Ιούλιος, και οι δύο γονείς σε διαφορετικές χώρες στα 80 τους προωθούσαν δυνατά τη δική τους ανεξαρτησία, απλά δεν παρακολούθησα αρκετά καλά.

Ίσως και επειδή για πολλά χρόνια -λόγω γονικής κακοποίησης- έπρεπε να επαναφέρω τα δικά μου όρια, τώρα χρειάζομαι εξωτερική εισροή ειδικού στο θέμα της κακοποίησης των ηλικιωμένων.

Η «υπόθεση» του πατέρα μας, που πέθανε στις 4 Ιουλίου 2025 στο Άμστερνταμ σε ηλικία 87 ετών από αυτοκτονία, μας αφήνει προς το παρόν παζλ. Ευτυχώς, είμαστε πολλοί, δεκαοκτώ συνολικά ως άμεσοι απόγονοι και τρεις πρώην σύζυγοι, επίσης έτοιμοι να επικοινωνήσουν.

Αλλά ξυπνάω μέσα στη νύχτα με το γεγονός ότι ο πατέρας μας δεν είχε βρει επιτέλους ειρήνη, ότι δεν υπήρχε τάφος γι' αυτόν, ότι δεν είχε πνευματική υποστήριξη και γεμάτος φόβο, όταν ακόμα και ο πανικός δεν επέλεξε τον ελεύθερο θάνατο. Ή τελικά έγινε αυτή η επιλογή γι' αυτόν;

Μαθαίνουμε για την κατάθλιψη, τους ψυχικούς και συναισθηματικούς περιορισμούς και τη βαθιά πνευματική εγκατάλειψη. Δυστυχώς, η τελευταία του σύζυγος δεν ήταν κάποιος που μπορούσε ή μπορεί να επικοινωνήσει. Ίσως η διαφορά ηλικίας των 30 ετών εμπόδισε τον πατέρα μας να βιώσει κάτι σαν ασφάλεια και ειρήνη.

Ήταν ένας πατρικός θάνατος που ήρθε ίσως γρήγορα, αξιόπιστος, προβλέψιμος, αλλά ακόμα και μετά από σχεδόν έξι μήνες, δεν άφησε καμία αίσθηση ολοκλήρωσης ή ειρήνη. Μια χαμένη ψυχή, οπότε εδώ ήταν νωρίτερα. Ή ένα άτομο που ήταν πλούσιος υλικά, αλλά ήταν εντελώς αβοήθητος και ψυχικά φτωχός, επίσης και πάνω απ' όλα, γιατί ίσως τα λεφτά του ήταν πιο σημαντικά από την ψυχή του.

Επειδή ο πατέρας μου και εγώ, μετά από δεκαετίες εντατικών προσπαθειών, δεν είχαμε φτάσει σε επίπεδο που καλώ από το επίπεδο των ματιών, μου μένει το καθήκον να ζωγραφίσω τη θλιβερή εικόνα, την οποία ονομάζω «μήτρα της κακοποίησης». Οι άνθρωποι που κακοποιούν τους ίδιους τους άλλους μπορεί αυτή τη στιγμή να ανοίξουν μόνοι τους την πόρτα σε μια μέρα κακοποίησης.

Προς το παρόν αναζητώ συναδέλφους διεκδικητές στο γερμανικό τοπίο των μέσων ενημέρωσης για να συνεργαστούμε πάνω σε αυτό το θέμα, κατά προτίμηση ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα μας. Παρόλο που η κακοποίηση εξακολουθεί να αποτελεί θέμα ταμπού σε πολλές οικογένειες, ίσως και στον πατέρα μας να άρεσε, αν κοιτούσε πιο προσεκτικά. Παρεμπιπτόντως, τα κριτήρια αναγνώρισης καθορίζονται ευχάριστα με σαφήνεια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες:

Οικονομική κατάχρηση

Απομόνωση των μελών της οικογένειας

Παραμέληση για παροχή, φροντίδα

Ο πατέρας μας, που συνήθιζε να στέλνει SOS τακτικά, πληρούσε και τα τρία κριτήρια κατάχρησης στο πολυτελές σπίτι του στο Άμστερνταμ. Τότε εκατομμύρια δεν θα βοηθήσουν, τουλάχιστον δεν τον βοήθησαν.

Μέχρι στιγμής, μου επετράπη να συνοδεύσω μια αγαπημένη θεία με περιορισμένα οικονομικά μέσα σε ένα γηροκομείο του Μονάχου μέχρι τον γαλήνιο θάνατό της και μπορώ μόνο να πω: Ένας θάνατος από τους καλύτερους. Έπαινος, έπαινος, έπαινος - και ευλογημένο τέλος, σε σχέση με τον αυτοστημένο πατέρα και παππού στο Άμστερνταμ. Επικοινωνήστε μαζί μου, επίσης με προσωπικό μήνυμα, εάν θέλετε να δουλέψετε και εσείς με θέμα την 'κακοποίηση ηλικιωμένων'.

Με την ησυχία σου. Η σεζόν Advent προχωράει μπροστά ;-)) Αλλά όλοι μεγαλώνουμε. Θα ήθελα πολύ να συμβάλω στη δημιουργία πρόσθετης ευαισθητοποίησης για αυτήν την ταμπού "φούσκα κατάχρησης" και, όπου χρειάζεται, περισσότερη υποστήριξη για οικογένειες και συντρόφους. Η εμπιστοσύνη θα ήταν κλειδί και εδώ. Γιατί: Αγαπητέ μπαμπά, ό,τι και να γίνει, δεν σου άξιζε ένα τόσο έρημο τέλος.

Adventszeit in Griechenland - mit einem tollen neuen Schreib-Thema, welches perfekt in meinen Eintritt in den neuen Lebensabschnitt passt: Missbrauch & Gewalt gegen ältere Menschen.

Noch ist erschreckend für mich, dass diese Art des Missbrauchs, zumindest was die 'Bubble' des Tabus und des Schweigens innerhalb der betroffenen Familie(n) betrifft dee Missbrauchs-Matrix des Kindesmissbrauchs nicht unähnlich ist.

'Wegschauen geht nicht' auch hier. Und da ich zwei Elternteile hatte, seit dem 4.Juli nur noch eins, und beide Eltern in verschiedenen Ländern in ihren hohen Achtzigern lautstark ihre eigene Selbstständigkeit propagierten, habe ich einfach nicht gut genug hingesehen.

Vielleicht auch, weil ich selber über viele Jahre lang - durch elterlichen Missbrauch - meine eigenen Grenzen immer wieder auf neue aufstellen musste, brauche ich jetzt beim Thema Missbrauch an Älteren fachlichen Input von aussen.

Der 'Fall' unseres Vaters, am vierten July 2025 in Amsterdam mit 87 Jahren durch selbstgewählten Suizid aus dem Leben geschieden, gibt uns derzeit Rätsel auf. Zum Glück sind wir viele, insgesamt achtzehn Menschen als direkte Abkömmlinge und drei Ex-Frauen, ebenfalls kommunikationsbereit.

Aber ich wache mitten in der Nacht damit auf, dass unser Vater letztendlich keinen Frieden fand, dass es kein Grab für ihn gibt, dass er keinerlei seelischen Beistand hatte und voller Angst, wenn nicht sogar Panik den Freitod wählte. Oder aber diese Wahl letztendlich für ihn getroffen wurde?

Wir erfahren von seiner Depression, seiner mentalen und emotionalen Eingeschränktheit und seiner tiefen spirituellen Verlassenheit. Leider war seine letzte Ehefrau niemand, die kommunizieren konnte oder es kann. Vielleicht verhinderte der dreißigjährige Altersunterschied, dass unser Vater so etwas wie Geborgenheit und Frieden erfahren dufte.

Es war ein väterlicher Tod, der vielleicht schnell kam, zuverlässig, berechenbar, aber auch nach fast sechs Monaten keinerlei Gefühle von Vollendung oder Frieden zulässt. Eine verlorene Seele, so hier es früher. Oder aber ein zwar in materieller Hinsicht vermögender Mensch, der jedoch innerlich völlig hilflos und seelisch verarmt war, auch und vor allem, weil vielleicht sein Geld wichtiger war als seine Seele.

Da mein Vater und ich auch nach jahrzehntelangen intensiven Bemühungen meinerseits nicht auf einer Ebene angekommen waren, die ich aus Augenhöhe bezeichne, bleibt mir hier nur die Aufgabe das traurige Bild auszumalen, das ich die 'Missbrauchs-Matrix' nenne. Menschen, die andere selber missbrauchen öffnen vielleicht in genau diesem Moment selber die Tür, um eines Tages Opfer von Missbrauch zu werden.

Im Moment suche ich Mitstreiterinnen und Mitstreiter in unserer deutschen Medienlandschaft, um an diesem Thema gemeinsam zu arbeiten, gerne am Beispiel unseres Vaters. Auch wenn Missbrauch nach wie vor ein Tabu-Thema in vielen Familien ist, hätte es auch unserem Vater vielleicht gefallen, wenn genauer hingesehen wird. Übrigens sind die Erkennungs-Kriterien in vielen europäischen Ländern angenehm klar definiert:

Finanzieller Missbrauch

Isolation von Familienmitgliedern

Vernachlässigung von Versorgung, Pflege

Bei unserem Vater, der einigen von uns regelmässig SOS-Text-Nachrichten geschrieben hat, trafen in seinem Amsterdam Luxus-Domizil alle drei Missbrauchs-Kriterien zu. Da helfen dann auch keine Millionen, - zumindest ihm halfen sie nicht.

Ich durfte bisher eine geliebte Tante mit begrenzten finanziellen Mitteln in einem Münchner Pflegeheim bis zu ihrem friedlichen Tod begleiten und kann nur sagen: Ein Ableben vom feinsten. Lob, Lob, Lob - und ein gesegnetes Ende, im Vergleich zum selbst inszenierten unseres Vaters und Großvaters in Amsterdam. Meldet euch bei mir, gerne auch mit persönlicher Nachricht, wenn ihr ebenfalls zum Thema 'Missbrauch an Älteren' arbeiten möchtet.

Keine Eile. Die Adventszeit geht vor ;-)) Aber älter werden wir alle. Gerne würde ich dazu beitragen, dass für diese tabuisierte 'Missbrauchs-Bubble' zusätzlich sensibilisiert wird und es gegebenenfalls für Familien und Partner mehr Unterstützung gibt. Vertrauen wäre auch hier der Schlüssel. Denn: Lieber Papa, egal was war, so ein desolates Ende hattest Du nicht verdient.

 

  ·   · 

Βαθμολογήστε αυτή τη μετάφραση