Καρφιά στα υπόγεια του νου.

 

Σκιές περνούν οι αναμνήσεις

Σκιές από το παρελθόν

Και σαν κερί φωτίζουν ένα δρόμο

Πάντα μπροστά ψηλά και πάνω

Ως τον ορίζοντα των αστεριών.

Καρφιά στα υπόγεια του νου μας

Σε τοίχους που όλο ρωτάνε το γιατί,

Σαν καρυδότσουφλα οι λέξεις

Πέφτουν απ’ το στόμα μας βροχή

Χωρίς νόημα  ηχούνε

Σαν μακρινή και ξένη μουσική.

Σκιές  στου νου το ξάφνιασμα

Που φέρνουν

Τυχαία γεγονότα της ζωής

Και κει που λες όλα περνάνε

Και ακόμα και τα καρφιά γερνάνε

Έρχεται  πάλι η στιγμή

Που σαν τον Προμηθέα,

 σου τρώνε την ανοιχτή   πληγή.