Ένα ανάγνωσμα για λίγους. ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ - ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ! Μ.ΒΙΤΑΛΗΣ

Έχετε αναρωτηθεί τι διάβαζαν οι κυρίες και οι κοπέλλες της εποχής όπως σήμερα τα αισθηματικά αναγνώσματα? Γεμάτα λυρισμό, με μεγάλες ακαδημαικές απαιτήσεις, τα αναγνώσματα το μόνο που έχουν ίδιο, είναι οι γνωστές παρεξηγήσεις, τα μεγάλα αισθήματα και τα μπλεξίματα της μοίρας που οδηγούν τους "εραστάς"  σε άλλα μονοπάτια ..

Από το ημερολόγιον της Φύσεως του 1899!!! αντιγράφουμε ... 

Το κείμενο είναι πολυτονικό.. βεβαίως βεβαίως.

Μικρά, πλάσματα αθώα εισέτι, έπαιζον ανέφελα εν μέσω της χαράς των γονέων  των μακράν πάσης πονηρίας και υστεροβουλίας,ανερχόμενα εις τους αιθέρας ως χρυσαυγείς νεφέλαι ωθούμεναι υπό του πνέοντος βορρά.

Η Φύη, δεκαέτις μόλις, και ο Επίλαος κατά δυο Ανοίξεις υπερτερών αυτήν, εθεωρούντο ευτυχείς περί ουδενός εισέτι φροντίζοντες ,ειμί πως να κατακλιθώσιν ενωρίτερα και να εγερθώσι λίαν πρωί, να μελετήσωσι το μάθημά των και κατόπιν να παίξωσι τα παιδιά εκείνα παίγνια , την αθωότητα ταύτην των μικρών αμερίμνων, την ευτυχίαν.

Η μικρά ηλικία είναι αληθής ευτυχία. Η προκεχωρηκύια καθίσταται ολονέν δυστυχία , μη δυναμένη να εξαγοράση την μικράν ατί πάσης θυσίας , παντός αγαθού , παντός πολυτίμου. Εμεγάλωναν και τα δύο. Πάντοτε ηγαπώντο αγνώς , παιδικώς. Η Φύη λευκή, ως η χιών, λευκή ως μυρόεις κρίνος , όστις τέρπει την όρασιν δια του παρθενικού χρωματισμού του και την όσφρησιν δια της ευωδίας , ολονέν καθίστατο ωραιοτέρα. Ημιλλάτο προς τους μικρούς εκείνους αγγέλους του ουρανού.  Η πρώτη της Ηούς χροιά, τα πρώτα του αγρού άνθη, η καλλίφωνος ακανθυλλίς την Φύην μόνην και ανέμενον, όπως χαιρετίσωσι και είτα την εορτάζουσαν φύσιν. Οι χρυσόπλεκτοι βόστρυχοί της , τοσούτον αρμονικώς κυματίζοντες επί των αλαβαστρίνων και τετο ρνευμένων ώμων της και αυτής της Ροδοδακτύλου Ηούς τας ακτίνας απέσβυνεν. Ήτο ότι αποτύπωσις αγγέλου κατελθόντος του ουρανού Αληθές δημιούργημα του Πλάστου.

Μετά παρέλευσιν τετραετίας τόσον είχον αναπλασθή , ώστε, έλεγε τις υπερηφάνως , ότι ήσαν αδάμαντες ακτινοβολούντες , θέλγοντες, θαμβούντες τα όμματα και αυτού του Νάρκισσου. Το άλλοτε παιδικόν εκείνον αίσθημα τόσον είχε τραφεί εκχειλίση, τόσον έλαβεν  άλλην διεύθυνσιν, ώστε απέβη λεπτόν αίσθημα, αφοσιώσις διηνεκής , πραγματική λατρεία. Ο εις ανέπνεε δια του άλλου. Και όμως ηγνόουν το τόσω στενώς συνδέον αυτούς κρύφιον και αόρατον αίσθημα. Όταν ο έρως πλήξη....

Όσοι εκ του χωρίου εγνώριζον το μυστικόν των τον έρωτα των , τον οποίον και οι ίδιοι ηγνόουν , ησθάνοντο όμως ότι κάτι προσφιλές τους συνέδεεν , εμακάριζον και εζήλουν την ευτυχίαν των και προ πάντων του Επιλάου , όστις καίπερ πτωχός , κατώρθωσε να απολαύση τοσαύτης ευτυχίας , να έχη εις τας χείρας του  το κλυκύ μήλον της έριδος.  Και μήπως δεν ήτον ευτυχής?  Δεν ίπτατο και αυτός φια των αυτών της Φύης πτερύγων? Μη δεν την ηγάπα? Δεν ελατρεύετο επίσης παρά την πτωχείαν του απέναντι της χρυσοπτέρου Φύης? Τη αληθεία ο έρως είνε ρακοφόρος και χρυσήλατος!

Συν τω χρόνω, ο μικρός εκείνος νόθος, φια του αυθάδου τρόπου του ,ορμητικώτερος των κυμμάτων, διημεκώς εφορμών, κατώρθωσε να γίνει κύριος του πεδίου της μήχης, να τους πλήξη δια του δολοφονικού του βέλους κυρίως. Αμφότεροι ήσαν υπό την κυριαρχίαν του μικρού χρυσάσπιδος πτερωτού!

Αφ ενός εγνώριζον, ότι ο έρως είναι γλυκύς καρπός, αφ ετέρου όμως ηγνόουν ότι ο μελισήεις ούτος καθίσταται συν τω χρόνω πικρός σαπρίας!

Την πυράν όσω πλησιάζει τις τάσω καίεται!

Οι δυο ερασταί ήσον πληγωμένοι. Έπασχον εξ ίσου. Ορθώς λέγει ο Άγιος Γεράσιμος. Οι ερασταί ομοιάζουσι προς παιδία, άτινα παίζοντα με τας μαχαίρας , πληγόνονται πάντοτε.

Το βέλος είχεν ανοίξει δυο πληγάς ισομεγέθεις. Και ο εις είχε πληγήν και ο έτερος. Που? Εις την καρδίαν! Φευ! Είνε σκληρόν το μάλλον ευαίσθητον μέρος του σώματος να πληγωθή. Ό πειναλέος έρως πάντοτε θίγει ελαφρώς όπως καταβροχθίση τον καρπόν εξ ολοκλήρου . Πάντοτε περιτρώγει τα εκλεκτότερα άνθη.

Το δάσος έκτοτε του Αγ. Διονυσίου τους εφιλοξένει. Υπό το φύλλωμα των σκιερών δένδρων εύρισκον άσυλον οι δυο ερασταί. Πριν έτι αναφανή ο Φοίβος, τα μελιτώδη έπη του συνόδευεν ο ήχος του κώδωνος του Αγ Διονυσίου και το λεπτόν άσμα της υπολαίδος. Ήσαν ποιηταί. Ηγάπων την φύσιν, ήτις απέστελλε ταχείαν την πρωίαν , όπως αρωματίση, όχι πλέον δου καρδίας, αλλά μιαν. Η Φύη , και ο Επίλαος ανέπνεεον αγγελικίτιδα. Έζων δια της πνοής του έρωτος των κα ιετρέφοντο από ανωτέρας δυνάμεως. Υπό του αισθήματος της αγνότητος και αφοσιώσεως

Μιαν των ημερών, κατόπιν πενταετούς έρωτος, η Φύη, τις είχε πόθεν ορμώμενη, ίσως υπό της προαισθήσεως , εν μέσω της πρωινής αρμονίας, ενώ το παν περί εαυτούς εμειδία , θωπεύουσα τον Επίλαον τω λέγει χαμηλοφώνως.

Πως δύναμαι να εννοήσω ότι λατρεύομαι εξ ίσου? αν και το εγνώρισα προ πολλού..αλλά ...και διεκόπη.

Ο Επίλαος ηρυθρία , έρριπε χαμοί το βλέμμα κοι διωλίσθαινε δια της σιωπής.

-Πως δεν αποκρίνεσαι? επανέλαβε δειλώς η Φύη.

- Η άφιξη της αηδόνος θα σε πείση περί τούτου εντός  ολίγου....

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Και μετά αυτός αρρώστησε και δεν πήγαινε στο ραντεβού που είχαν ..Που λέτε παιδιά, τηλέφωνο δεν είχαν, άνθρωπο να μιλήσουν δεν είχαν γιατί κανονικά αυτά ήταν ντροπής πράματα, χώρισαν...

Εκείνη παντρεύτηκε ένα καλό παιδί, και μετά από χρόνια έτυχε  να μάθει ότι ο καλός της έπασχε από καρδιά και ήτο κλινήρης επί μακρόν και μετά πέθανε..

(Τι ωραία που είναι τα ελληνικά σε όλες τους τις μορφές!)

Στην συνέχεια πέθανε και ο άλλος και αφού κλείστηκε σε μοναστήρι για μια δεαετία πέθανε και η καλή μας Φύη....

Δράμα και κλάμα!

Η κ.Πολυξένη θυμάται τότε που οι Ιταλοί έφυγαν..

Σήμερα το πρωί, είχαμε μια μικρή κουβέντα με την κ.Πολυξένη. Αν και είχα χρόνια να την δω, αμέσως μου ήρθαν στην μνήμη οι εικόνες της με την ποδιά αλευρωμένη να μοιράζει τις λαχταριστές της τυρόπιτες που το άρωμα τους έφθανε μέχρι το λιμάνι από την μια και μέχρι την εκκλησία από την άλλη.

Μιλώντας μαζί της και βλέποντας μια πορεία ζωής  γεμάτη δουλειά αλλά και δυσκολίες το έθροισμα που βγαίνει είναι ένας άνθρωπος που έχει εκπληρώσει στο ακαίραιο τον προορισμό του. Όπως λέει και η ίδια, "Ότι μπορούσα έκανα..Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα" .

Η Δύναμη των απλών ανθρώπων , η δύναμη της ζωής που προχωρά με υπομονή, καρτερία και επιμονή στους στόχους της ανατροφής των παιδιών, στην καλύτερη ζωή από ότι βρίσκουμε, στην ευχαρίστηση σε ότι έχουμε.

Να ζήσει χίλια χρόνια και να χαίρεται τα παιδιά και τα εγγόνια της.

Δεκέμβρης 2002- Η Χαδίτσα- Χρονογράφημα Α.Κ. στην Καρυστινή

 Δεκέμβρης 2002- Η Χαδίτσα

Στην παλιά Ανεμώνη κολλητά, εδώ και πολλά πολλά χρόνια ήτανε μια αποθηκούλα και επειδή η γριά Χαδού δεν είχε που την κεφαλή κλείνε, ο νοικοκύρης της  αποθηκούλας την άφησε να μένει κειδά μέσα.

Τούτη η γριά Χαδού από τότε που πέθανε ο άντρας της είχε πομείνει μοναχή και έρημη. Φτωχός μεροκαματιάρης εκείνος δεν το μείνε μια δραχμή να βάλει στην άκρη. Μεροδούλι-μεροφάι. Νοικοκύρεψε όσο μπορούσε την αποθηκούλα η Χαδού και έμενε μέσα συντροφιά με την ερημιά της ώσπου ένα βράδυ με χιονιά ακούστηκε ένα νιάου νιάου στην πόρτα της Άνοιξε η γριά και ένα μουσκεμένο γατάκι τρύπωσε ολοίσια μέσα. Από τότε και πέρα τούτο ήταν το παράξενο.

Επειδή η κυρά της δεν είχε να την ταίσει, αποφάσισε η γατούλα να φροντίσει τον εαυτό της για τούτο. Κατά από κάτου ήτανε η θάλασσα και συχνά πυκνά έβγαζε με το κύμα κανένα ψόφιο ψαράκι. Με τον καιρό συνήθισε η γάτα να πηγαίνει σε ένα βραχάκι να παρακολουθεί τα ψάρια που αφθονούσαν κείνα τα χρόνια  να ζυγώνανε όξω όξω στην στεριά οπότε και και δυο κατάφερε η Χαδίτσα  να γίνει τέλειος ψαράς. Κάθε βράδυ που είχε καλό καιρό έβγαινε πυροφάνι και ότι έβρισκε το κουβάλαγε στο σπίτι για να το φάει με την ησυχία της. Κοκοβιοί, χειλούτσες ,περκίτσες ακόμη και σουπιές. Τα έπιανε, τα έφερνε μπροστά στην πόρτα και πήγαινε για άλλη καλάδα. Είδε η Χαδού ότι το σπίτι της γέμισε ψάρια , είδε ποιος τα έφερνε και γιομάτη χαρά, αποφάσισε να κάνει τη μοιρασιά. Εκείνη θα τα έψηνε στη χοβολίτσα , θα έτρωγε λίγο ψαχνουδάκι να χορτάσει την πείνα της  και τα υπόλοιπα της Χαδίτσας . Έτσι ονόμασε την γάτα.

Λίγα μέτρα πιο πέρα ήτανε το νοικοκυρεμένο σπίτι της Νικολίνας. Γεμάτες οι πιθάρες της στο μπαστικό. Στάρια, λάδια, όσπρια, ξερά σύκα. Και ακόμη μέσα στις μελτερές μέλια, πετιμέζα, ρετσόλια. Κείνες τις μέρες παραμονές Χριστούγεννα, η Νικολίνα με τις κόρες της ετοιμάζανε τους κουβάδες να τους γεμίσουνε πασπαλάδες ,λουκάνικα και ψαχνά από τα δυο τους γουρούνια. Ανήμερα Χριστούγεννα, άναψε μπόλικα κάρβουνα στο μεγάλο της μαγκάλι και ώσπου να χωνέψουνε ετοίμασε τις διαλεχτές μπριτζόλες  να ψήσει για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Άμα ετοιμαστήκανε τα κάρβουνα και πήγε να βάλει πάνου στην σχάρα τις μπριτζόλες  είδε ότι έλειπε μια.

Κούλα, για έλα παδά! Φώναξε την κόρη της . Είδες που πήγε η μπριτζόλα?

Το μόνο που είδα, είπε η κόρη, είναι η Χαδίτσα της γριάς Χαδούς.  Κείνη θα τη βούτηξε.  Τώρα θα πάω να την αφαλοκόψω. Είπε η Νικολίνα και ξεκίνησε για το καλύβι της φτωχής.  Άκουσε κουβέντες και έβαλε αφτί. Μην σκάς ψυχή μου , μην κλαίς κόρη μου που αναγκάστηκες να γίνεις κλέφτρα  Ο Μεγαλοδύναμος τα συγχωρνάει αυτά. Αν δεν έφερνες τούτο το κρεατάτσι θα πεθαίναμε της πείνας χρονιάρα μέρα. Περιμένω λιγάτσι να ψηθεί τσε θα το μοιραστούμε μισό μισό.

Έριξε μια ματιά η Νικολίνα και είδε τη Χαδού να έχει βάλει την μπριτζόλα στην χόβολη από τα φρούσουλα που είχε μαζέψει  στην γειτονιά και να μιλάει με τη γάτα της ξυπόλητη όπως ήτανε και τρέμοντας από το κρύο.

Τυλίχτηκε στο σάλι της και γύρισε σπίτι  αλλιώτικη. Πήρε ένα ταγάρι, έβαλε μέσα μια σακουλίτσα τραχανά, δυο χούφτες ξερά σύκα, μισό καρβέλι , ένα μπουκάλι λάδι. Ύστερα διάλεξε την πιο μεγάλη μπριτζόλα και την έβαλε σε μια γκαβαθίτσα.

Φόρα το χοντρό μου σάλι και κείναι τα παπούτσια που μου ήτανε μεγάλα, πάρε και συ μια αγκαλιά ξύλα και έλα μαζί μου, είπε στην κόρη της.

 Φτάσανε στο σπίτι της Χαδούς και της είπανε μονάχα τούτα. Το ζωντανό σου μας έδειξε τον δρόμο του Θεού. Από σήμερα όσο μπορούμε με την Δύναμη του θα σε φροντίσουμε. 

Δρακόσπιτα: Ένα άλυτο αίνιγμα τα μυστηριώδη αυτά κτίσματα στην Εύβοια!

Ανηφορίζοντας.. - (Διήγημα)

 http://karystina-logia.blogspot.com/2011/

Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011

Ανηφορίζοντας.. - (Διήγημα)

Η ανηφόρα απότομη καθώς είναι με βάζει σε δοκιμασία, ανεβαίνω μισή ώρα και δεν έχω φτάσει ούτε στη μέση, τ’απόκρημνα βράχια της κορφής με κοιτούν και σιγογελάνε, όσο τα χρόνια περνούν τα βουνά ψηλώνουν. Όταν ήμουν παιδί ανέβαινα σχεδόν τρέχοντας, τώρα κάθε τόσο κάνω στάσεις, δεν αρκεί μόνο η θέληση.

Το τοπίο δεν έχει αλλάξει μόνο το δάσος με τα ίλκια στην απέναντη πλαγιά ψήλωσε, έγινε αδιαπέραστο,τα δέντρα μεγάλωσαν, μόνο η ανάσα μου μίκρυνε.

Τα χρόνια εκείνα τον Αύγουστο της Παναγιάς ο πατέρας μου μ’έπερνε απο το χέρι κι’ανηφορίζαμε το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή του Αι Νικόλα. Δεν κοιμόμουν όλη τη νύχτα, το χάραμα της Παναγιάς το περίμενα με ανυπομονησία, θέλεις η γιορτή θέλεις η βόλτα, οι διηγήσεις του πατέρα μου, όλα ήταν μαγικά.

Ο συχωρεμένος ο γέρος μου τα θυμόταν απο τον πατέρα του που τον τριγύριζε στα μονοπάτια του βουνού και του διηγόταν ιστορίες  για τα πουλιά τα δέντρα και τα ξωτικά. Το είχε ιερό σκοπό να τα μεταφέρει σε μένα να μου διηγηθεί όλα όσα έμαθε απ’τον πατέρα του να μη σβήσουν, να μη χαθούν, να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Όσο ανεβαίναμε τόσο διηγόταν κι όταν φθάναμε στην κορφή θυμάμαι το βλέμμα του γινόταν καθάριο, αγκαλιά μεγάλη, θαρρείς πως εκείνη τη στιγμή η καρδιά του μπορούσε να συγχωρήσει τις κακίες του κόσμου όλου γιατί απο ψηλά  φάνταζαν ασήμαντες.

Ασφάκα, θυμάρι, φασκόμηλο, πλημμύριζε ο αέρας μυρωδιές που έτσι να έκανες τις έπιανες. Θυμάμαι κάτω απ’τα βράχια της κορφής ένα μώβ λουλουδάκι, πολλές φορές προσπάθησα να το κόψω να το περιεργαστώ, μα μέχρι σήμερα δεν τα κατάφερα. Στον  πατέρα μου άρεσε πολύ και πάντα μούλεγε πως δεν μπορεί να το κόψει, πως δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει απο τη φύση αυτή τη λιλιπούτεια ομορφιά. Ρομαντισμός, αυτό τον χαρακτήριζε.

Η πόρτα της εκκλησιάς έτριξε, απέναντι σε απόσταση αναπνοής η ωραία πύλη και στο πλάι η εικόνα της Παναγιάς. Ανάβαμε τα καντήλια και προσκυνούσαμε , σαράντα χρόνια μετά η εικόνα ακόμα μοσχοβολάει όπως ο αέρας που έρχεται απο τον Ευβοϊκό και πάει για το Αιγαίο, περνά πάνω απ’ την κορφή παίρνει τα δώρα του βουνού, μηνύματα της φύσης να ταξιδέψει . Περνά πάνω απ’ την εκκλησιά που αιμοραγεί απ’το χρόνο, πάνω απ’ το κάστρο παίρνει μακρυά τις φωνές των πολιορκημένων κι όταν θυμώσει για τα καλά γυρίζει τις πέτρες ανάποδα να τις κάνει να πάψουν να θυμούνται να πάψουν να μιλούν  για το παρελθόν ο χρόνος τις τρυγά, ραγίζουν δεν αντέχουν.

Το εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα είναι γατζωμένο στην άκρη του βράχου, μοναδική θέα ο κάμπος και ο Ευβοϊκός, αλλάζουν χρώματα με τις εποχές.. Συνήθως στις κορφές τα εκκλησάκια είναι αφιερωμένα στον προφήτη Ηλία, εδώ είναι ο Αϊ Νικόλας όπως και νάχει το τοπίο με γεμίζει δέος, είναι ιερό λιμέρι. Κι εδώ οι διαδικασίες ήταν ίδιες, άναμα στα καντήλια προσκύνημα στην εικόνα του Αγίου και μετά ιστορίες και αγνάντεμα. Κάποτε μια καλοκαιρινή καταιγίδα  μας καθήλωσε αρκετή ώρα στη σπηλιά, το θυμάμε σαν όνειρο ,τ΄αστροπελέκια χαράκωναν τον ορίζοντα με θυμό πρωτόγνωρο τον γέμιζαν φωτιά και βουητό.  Άνοιξαν οι κρουνοί τ΄ουρανού και το νερό έτρεχε ποτάμι.

Στριμωγμένος στην αγκαλιά του πατέρα μου σκέπαζα τον φόβο μου, κοιτούσα το καντήλι που τρεμόπαιζε, σπινθύριζε, μου μιλούσε κι έπερνα κουράγιο. Παιδικές αναμνήσεις, όνειρα με νεράιδες , εικόνες της φύσης αφημένες απο το πατρικό χέρι.

Λίγο ακόμα και φθάνω στην κορφή, φούσκωσα για τα καλά μα επιμένω. Θ΄ανάψω το καντήλι της Παναγιάς  του Αϊ Νικόλα, θα κάνω έτσι δά να πιάσω τις μυρωδιές, ν΄ακούσω την πέρδικα να λαλεί. Θα περιμένω. Όπου ν΄άναι θα φανεί κι ο γέρος μου.          

Καπνός απο καμίνι - Διήγημα

 http://karystina-logia.blogspot.com/2011/02/blog-post_4025.html

Τρίτη, 15 Φεβρουαρίου 2011

Καπνός απο καμίνι - Διήγημα

Ο ή­λιος εί­ναι ψη­λά και η ζέ­στη έ­ντο­νη, οι πέ­τρες κρο­τα­λί­ζουν στο πέ­ρα­σμα μας, α­κο­λου­θού­με έ­να μο­νο­πά­τι που τα ί­χνη του χά­νο­νται στην πλα­γιά, ο­δη­γεί στη με­γά­λη λά­κα. Ο Βα­σί­λης πε­ζός προ­πο­ρεύ­ε­ται, χα­ρά­ζει δρό­μο και ε­γώ στο τι­μό­νι ο­δη­γώ με ρυθ­μούς χε­λώ­νας, α­κο­λουθώ τα τερ­τί­πια του εδάφους και τις ο­δη­γί­ες αλ­λιώς κιν­δυ­νεύ­ου­με να βρε­θού­με προ εκ­πλή­ξε­ων.
Οι δια­δρο­μές ε­κτός δρό­μου θέ­λουν γνώ­σεις, σε­βα­σμό στο πε­ρι­βά­λλον και πλήρω­μα που να δια­θέ­τει ε­μπει­ρί­α. Μέ­χρι να φθά­σου­με στη καρ­διά  της λά­κας πέ­ρασε αρ­κε­τή ώ­ρα, έ­να φυ­σι­κό ε­μπό­διο μας υ­πο­χρέ­ω­σε σε δίωρο σκά­ψι­μο προ­κειμέ­νου να πε­ρά­σου­με με α­σφά­λεια. Ό­σο πλη­σιά­ζα­με μυ­ρω­διά κα­πνού ερ­χό­ταν απ`το βά­θος της ρε­μα­τιάς που ή­ταν πνιγ­μέ­νη στο πρά­σι­νο. Με δυ­σκο­λί­α, συ­νε­χείς ε­λιγ­μούς και στά­σεις για έ­λεγ­χο του ε­δά­φους φτά­σα­με σε ένα ξέφωτο.
Το τρε­χού­με­νο νε­ρό ή­ταν θεί­ο δώ­ρο, αν και λι­γο­στό μας δρό­σι­σε.
Στην α­πέ­να­ντι πλα­γιά α­πλω­νό­ταν έ­να δά­σος α­ριάς  τό­σο πυ­κνό που ο ή­λιος δεν το περ­νού­σε. Το έ­δα­φος ή­ταν καλ­υ­μμέ­νο α­πο πα­χύ στρώ­μα φύλ­λων, γύ­ρω ή­ταν διά­σπαρ­τα α­πο­μει­νά­ρια α­πο κο­νά­κια τσοπαναραίων α­πο το μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν, όταν τα βου­νά έ­σφι­ζαν α­πο ζω­ή και κου­δου­νί­σμα­τα.

Η μυ­ρω­διά του κα­πνού γι­νό­ταν α­πο­πνι­κτι­κή, η ά­πνοια τον κρα­τούσε χα­μη­λά, μό­λις περ­νού­σε τα πλα­τά­νια.
Α­νη­συ­χή­σα­με κι αρ­χί­σα­με να ψά­χνου­με για τη φω­τιά αλ­λά η α­νη­συ­χί­α μας κράτη­σε λί­γο. Απ` το δά­σος α­νά­με­σα απ`τα ίλ­κια ξε­πρό­βα­λε έ­νας μαύ­ρος  σκύλος α­πο κεί­νους τους τσο­πα­νό­σκυ­λους που συ­να­ντάς στα κο­πά­δια της Νό­τιας Εύ­βοιας,
Μέ­τριο α­νά­στη­μα, φου­ντω­τή ου­ρά και μά­τια που πε­τούν σπί­θες, εί­ναι ντό­πια ρά­τσα,
ό­λα έ­χουν μια κο­ψιά λές και εί­ναι βγαλ­μέ­να απ` το ί­διο κα­λού­πι.
Μας πλη­σί­α­σε α­πει­λητι­κός γαβγίζοντας, έ­δει­χνε τα δό­ντια του αλ­λά κρα­τούσε α­πό­στα­ση α­σφα­λεί­ας. Σε λί­γο πρό­βα­λε έ­να μου­λά­ρι φορ­τω­μέ­νο ξύ­λα, με­τά και δεύ­τε­ρο, τα συ­νό­δευε μια με­σό­κο­πη γυ­ναί­κα με μέ­τριο α­νά­στη­μα, ή­ταν γε­ρο­δε­μέ­νη, στα χέ­ρια της κρα­τού­σε μα­γκού­ρα που την γύ­ρι­ζε στον α­έ­ρα με τέχνη.
Δρα­σκέ­λι­σε τη ρε­μα­τιά με ευ­κι­νη­σί­α που θα την ζή­λευε έ­φη­βος κι έ­κα­νε προς το μέ­ρος μας. Μας χαι­ρέ­τι­σε, η α­πο­ρί­α ή­ταν ζω­γρα­φι­σμέ­νη στο πρόσωπο της, δεν μπο­ρού­σε να κα­τα­λά­βει πως  βρε­θή­κα­με ε­κεί με τ`α­μά­ξι α­φου δεν υ­πάρ­χει δρό­μος και η πρό­σβα­ση γί­νε­ται μό­νο με τα πό­δια ή με ζώ­α κι ό­ταν α­κό­μα της εξη­γή­σα­με φαι­νό­ταν να μη το πι­στεύ­ει κοι­τού­σε μια το α­μά­ξι μια ε­μάς και χαμο­γε­λού­σε.
Μας κά­λε­σε πιο κά­τω για κα­φέ, ό­χι δεν ή­ταν το σπί­τι της, α­πλά εί­χε στή­σει ένα κα­μί­νι με τον ά­ντρα της. Κα­τη­φο­ρί­σα­με τη ρε­μα­τιά έ­χο­ντας το σκυ­λί στα  τρί­α μέ­τρα να γαβγίζει α­στα­μά­τη­τα, αν δεν ή­ταν τ`α­φε­ντι­κό του κο­ντά σί­γου­ρα  θα εί­χε ε­πι­τε­θεί και δί­καια διό­τι βρι­σκό­μα­σταν στην πε­ριο­χή του.
Το κα­μί­νι ή­ταν σχε­δόν έ­τοι­μο, ο μπάρ­μπα Θόδωρος -έ­τσι τον έ­λε­γαν- έ­ρι­χνε τις τε­λευ­ταί­ες φτυα­ριές χώ­μα για να κα­λύ­ψει τα κε­νά.
Μας εί­δε να φθά­νου­με, ά­φη­σε τη δου­λειά και ήλ­θε να μας κα­λω­σο­ρί­σει, η χει­ραψί­α του ή­ταν ε­γκάρ­δια, το ί­διο και η κυ­ρά Λουκία η γυ­ναί­κα του.
Κα­θί­σα­με κα­τά­χα­μα και κάναμε κουβέντα α­πό που εί­μα­στε, πως φθά­σα­με μέ­χρι ε­κεί. Πά­νω στην ώ­ρα ήλ­θε και το πα­τρο­πα­ρά­δο­το τσί­που­ρο, ζυ­μω­τό ψω­μί, φρέ­σκο κε­φα­λο­τύ­ρι και ντο­μά­τα α­πο το φα­νά­ρι. Φα­νά­ρι σε λει­τουρ­γί­α εί­χα να συ­να­ντή­σω α­πο παι­δί. Οι γεύ­σεις ή­ταν μο­να­δι­κές κι ό­λα αυ­τά κά­τω απ` τα πλα­τά­νια.
Η συ­ζή­τη­ση που α­κο­λού­θη­σε εί­χε εν­δια­φέ­ρον, μά­θα­με α­πο πρώ­το χέ­ρι για το κα­μί­νι, τα κάρ­βου­να και τα μυ­στι­κά τους.
Ο μπάρ­μπα Θόδωρος εί­ναι χείμαρρος στη διήγηση του, μι­λά­ει δυ­να­τά, μορ­φά­ζει, κά­νει χει­ρο­νο­μί­ες, πε­τά­ει αρ­βα­νί­τι­κες λέ­ξεις, εί­ναι α­πό­λαυ­ση να τον παρα­κο­λου­θείς.
Την δου­λειά την έ­μα­θε α­πο  τον πα­τέ­ρα του.Ή­ταν παι­δά­κι α­κό­μη ό­ταν τον έ­παιρνε κο­ντά του, ξη­με­ρο­βρα­δια­ζό­τα­νε στο κα­μί­νι, βο­η­θού­σε και μά­θαι­νε την τέχνη.

Η πα­ρα­γω­γή κάρ­βου­νου εί­ναι πα­ρα­δο­σια­κή τέ­χνη της Αρ­με­νί­ας, στη Βό­ρεια Ελ­λά­δα την ξε­κί­νη­σαν οι Σα­μο­θρα­κή­τες και ε­πε­κτά­θη­κε και στη Νό­τια.
Ο μπάρ­μπα Θοδωρής αφηγείται, κα­τα­γρά­φω τα πά­ντα.
Τα πα­λιά χρό­νια ά­δεια κο­πής ξύ­λων έ­βγα­ζε μό­νο ο έ­μπο­ρος και έ­στη­νε κα­μίνια κα­τά πα­ραγ­γε­λί­α, κα­τό­πιν α­γό­ρα­ζε 1,5-2 δραχ­μές το κι­λό α­πο τον πα­ρα­γω­γό.
Σή­με­ρα οι ά­δειες εκ­δί­δο­νται α­πο το Δα­σαρ­χεί­ο κατ` ευ­θεί­αν στον πα­ρα­γω­γό και τα κάρ­βου­να τα ε­μπο­ρεύ­ε­ται μό­νος του. Η ποιό­τη­τα ε­ξαρ­τά­ται α­πο τον μάστο­ρα και την τέ­χνη του, το κα­λύ­τε­ρο ξύ­λο εί­ναι το πουρ­νά­ρι και το ρύ­κι σπανί­ζουν ό­μως, με­τά εί­ναι η δρύς, η βα­λα­νι­διά και η ε­λιά. Η κα­τα­σκευ­ή του εί­ναι ό­λη η τέ­χνη, α­πο­τε­λεί­ται από ξύ­λα, ά­χυ­ρο και χώ­μα.
Η αρ­χή γί­νε­ται με τη συλ­λο­γή ξύ­λου, κο­πή κα­τά μέ­γε­θος, α­τέ­λειω­τες πο­ρεί­ες με τα μου­λά­ρια και στοίβαγμα σε κύ­κλο εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α του κα­μι­νιού.
Α­φού στοιβαχτούν τα ξύ­λα ντύ­νο­νται με ά­χυ­ρο για να κρα­τά το χώ­μα με το ο­ποίο θα κα­λυ­φθεί ο­λό­κλη­ρο. Στην κο­ρυ­φή α­φή­νουν μια τρύ­πα α­νοι­χτή, α­πο ε­κεί θα βά­λουν φω­τιά, περιφερειακά πέ­ντε –έ­ξι τρύ­πες λει­τουρ­γούν σαν α­ε­ρα­γω­γοί.
Εικοσιπέντε τό­νοι ξύ­λου αρ­κούν για να δώ­σουν 6 τό­νους κάρ­βου­νου.
Εί­ναι ση­μα­ντι­κό το κα­μί­νι να έ­χει κα­λή καύ­ση, ε­άν πά­ρει πο­λύ α­έ­ρα,το κάρ­βου­νο  γί­νε­ται ε­λα­φρύ, δεν κρα­τά­ει . Ό­ταν ο α­έ­ρας περ­νά­ει με μέ­τρια ρο­ή γί­νεται βα­ρύ,έ­τσι κερ­δί­ζει ο πα­ρα­γω­γός σε κι­λά  αλ­λά και ο κα­τα­να­λω­τής για­τί κρα­τά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρη ώ­ρα η καύ­ση, αυ­τό χαρακτηρίζει και την ποιό­τη­τα.
Το κα­μί­νι θέ­λει το μά­στο­ρα στην κυ­ριο­λε­ξί­α σε ε­γρή­γορ­ση, ε­άν υ­πο­χω­ρή­σει το χώ­μα και α­νοί­ξει τρύ­πα σε κά­ποιο ση­μεί­ο εί­ναι χα­μέ­νος κό­πος, ο κίν­δυ­νος να γί­νει στά­χτη είναι με­γά­λος. Τα βρά­δια φυ­λά­νε βάρ­διες, το φέρ­νουν βόλ­τα με το φα­νό ό­λη τη νύ­χτα. Ό­ταν ο κα­πνός γί­νει γα­λά­ζιος ση­μαί­νει ό­τι η καύση εί­ναι κα­λή, κα­τε­βά­ζουν με προ­σο­χή τις στί­βες των ξύ­λων που υ­πο­χω­ρούν κάθε τρείς η­μέ­ρες-δου­λειά ε­πι­κίν­δυνη- μέ­χρι να κά­τσει τε­λεί­ως.
Ό­ταν ο­λο­κλη­ρω­θούν οι ερ­γα­σί­ες, κα­θα­ρί­ζουν το ά­χυ­ρο και το κάρ­βου­νο εί­ναι έ­τοι­μο να γε­μί­σει τα τσου­βά­λια. Η καύ­ση διαρ­κεί 15 η­μέ­ρες και α­παι­τού­νται άλλες 4 για να το­πο­θε­τη­θεί στα σακ­κιά το βά­ρος των ο­ποί­ων κυμαίνεται α­πο 40 έ­ως 45 κι­λά.
Πω­λεί­ται με το κι­λό αλ­λά και με το σακίί. Συ­νο­λι­κά α­παι­τεί­ται έ­νας μή­νας για συλ­λο­γή ξύ­λου, στοίβαγμα, κά­ψι­μο, τσου­βά­λια­σμα. Ο κύ­κλος ζω­ής του κα­μι­νιού εί­ναι συ­νε­χής α­γώ­νας και φτιά­χνουν 4-5 το χρό­νο.
Η κα­λύ­τε­ρη ε­πο­χή εί­ναι η Ά­νοι­ξη και το Φθινόπωρο διό­τι ο και­ρός εί­ναι δροσε­ρός και το ξύ­λο γε­ρό. Οι ε­πο­χές αυ­τές δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα για δου­λειά όσο κρα­τά­ει το φώς της η­μέ­ρας. Το κα­λο­καί­ρι εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νο για φω­τιά, τον χει­μώ­να α­πα­γο­ρευ­τι­κό λό­γω βρο­χής. Την τέ­χνη του κα­μι­νιού την μα­θαί­νουν συ­νέ­χεια, εί­ναι δου­λειά των με­γά­λων αν­θρώ­πων, ε­λά­χι­στοι νέ­οι α­σχο­λού­νται με τα κάρ­βου­να.
Ο μπάρ­μπα Θόδωρος τέ­λειω­σε το τσι­γά­ρο του, ση­κώ­θη­κε και πή­γε προς το κα­μί­νι,σαν αί­λου­ρος α­νέ­βη­κε τη σκά­λα και του`δω­σε φω­τιά, κα­τέ­βη­κε τό’­φε­ρε βόλ­τα πα­ρα­τη­ρώ­ντας το προσεκτικά, το σταύ­ρω­σε και γύ­ρι­σε προς το μέ­ρος μας.
Στο βλέμμα  του εί­χε σχη­μα­τι­σθεί η γα­λή­νια ει­κό­να της α­να­μο­νής.

Α­νά­λα­φρη αύ­ρα συ­νο­δεύ­ει τη δι­ή­γη­ση του μπάρ­μπα Θόδωρου, δί­νει την ε­ντύ­πω­ση ό­τι ό­λα τα εί­χε κρυμ­μέ­να μέ­σα του σα να περίμενε τη στιγμή να τ`α­φή­σει ε­λεύ­θε­ρα ν` α­να­κα­τευ­θούν με την καρ­βου­νό­σκο­νη α­να­δρο­μή στα α­ό­ρατα μο­νο­πά­τια του νού που περ­πά­τη­σε α­πο τα παι­δι­κά του χρό­νια μέ­χρι σή­με­ρα.
Σκλη­ρή πο­ρεί­α ζω­ής, ε­πι­βί­ω­ση κά­τω α­πο α­ντί­ξο­ες συν­θή­κες, στο πλευ­ρό του άρρη­κτος κρί­κος η γυ­ναί­κα του, μη­τέ­ρα, φί­λος, σκλη­ρός δου­λευ­τής, ο ι­δα­νι­κός συνδυασμός.

Ο κα­πνός μυ­ρί­ζει α­κό­μη ό­ταν κοι­τώ τις φω­το­γρα­φί­ες, τα ρυτιδιασμένα πρό­σω­πα του μό­χθου κα­λύ­πτει η μαύ­ρη σκό­νη, ρο­ζια­σμέ­να χέ­ρια, άν­θρω­ποι της υ­παί­θρου, οι τε­λευ­ταί­οι καρ­βου­νιά­ρηδες.

Ψηλά στα καταράχια - Διήγημα

 http://karystina-logia.blogspot.com/2011/02/blog-post.html

Ψηλά στα καταράχια - Διήγημα

Τα πόδια της πατούσαν γερά τη γη, λιγνή σιλουέτα ,λικνιζόταν μ `αέρινη κίνηση, κυνηγούσε τις ακτίνες του ήλιου, άλλοτε μεγάλωνε κι άλλοτε μίκραινε, έπαιζε με τη σκιά.  Δρασκέλιζε τα βράχια με άνεση μοναδική , ώσπου να τη δεις εδώ, βρισκόταν απέναντι, έβλεπε τους αϊτούς  να γυρωπετάνε κι άνοιγε τα χέρια της, πετούσε μαζί τους, έσκουζε στον αέρα , τους μιλούσε. Όλα γίνονται ένα εκεί ψηλά, τα βουνά υπάρχουν  για ν `ακουμπάμε την ψυχή μας στα σύννεφα. Την είχα δει κάποτε στο βουνό, στεγνή σιλουέτα  μα δυνατή σαν σίδερο, μάτια μεγάλα γαλανά, είχαν το χρώμα τ   `ουρανού, πετούσαν σπίθες, ανήσυχα ,χτένιζαν τις πλαγιές, τρύπωναν στα φυλλώματα, φύλαγαν το βιoς της.

Φύση αδάμαστη, ελεύθερη, τίποτε δεν τη σταματούσε, σφύριζε και η σφυριά της περνούσε σαν αστροπελέκι από τη μια πλαγιά στην άλλη, έσκιαζε τ` αγριμικά που λούφαζαν, δεν ξεμυτούσαν. Σαν έφτανε μεσημέρι καθόταν κάτω από το μεγάλο πλατάνι  στα ριζά της ρεματιάς να ξαποστάσει να χορτάσει τη δίψα της. Όταν το μεράκι την έπιανε ,έβγαζε απ` το ταγάρι το σουράβλι κι αντιλαλούσε η πλαγιά, ακόμα και τ `αηδόνια σιωπούσαν, θαύμαζαν την τέχνη της και πώς να μην τη θαυμάζουν αφού έβγαινε από την ψυχή της.  Σαν άρχιζε ο ήλιος να γέρνει, στο πόδι και πάλι για την επιστροφή, πετούσε από βράχο σε βράχο, γρήγορη σαν αστραπή, έφερνε τα δάχτυλα στο στόμα και σφύριζε δυο φορές κοφτά, το σφύριγμά της ήταν διαταγή, τα ζώα παράταγαν τον επιούσιο και τσακιζόντουσαν στην προσταγή της . Τα μάζευε  πριν πέσει  ο ήλιος στο μαντρί, φώναζε τη μάνα της  ν` αρμέξουνε να τελειώσουν γρήγορα, είχε δουλειές να κάνει. Μαθημένη στη σκληρή δουλειά, γεννημένη στις αητοφωλιές του Καβοντόρου ένιωθε την πέτρα μαλακιά κάτω απ` τα πόδια της.

Αυτός ήταν ο τόπος της, αυτός ήταν ο τρόπος που ζούσε, εκεί ψηλά στα καταράχια της Όχης, εκεί που τ` αγριολούλουδα πλέκουν τα χαλί της ευτυχίας την άνοιξη, απ` εκεί έπαιρνε χρώματα η ψυχή της, έλουζε τα μαλλιά της  στα γάργαρα νερά του Δημοσάρη, άκουγε τον κότσυφα να τραγουδά, να της καλομιλάει. Σκληρή ζωή, σκληρή σαν πέτρα μα δεν το `βαζε κάτω, πατούσε τις σάρες , τα λιβάδια, ανέμιζε τη μαγκούρα στα επιδέξια χέρια της. Πιστός φίλος της ήταν ο Κούρκος, ένας μαύρος τσοπανόσκυλος απ` αυτούς που συναντάς στα κοπάδια της Καρυστίας, μια κοψιά έχουν όλα, μέτριο ανάστημα γυριστή ουρά και μια άσπρη ρίγα στο στήθος. Ήταν το δεξί της χέρι δεμένος μαζί της με μια σχέση αλληλεξάρτησης. Δε χρειαζόταν να του μιλήσει, ένα νεύμα αρκούσε, είχε μυαλό ξυράφι, καταλάβαινε τα πάντα Την εποχή που τα γίδια γεννούσαν γυρνούσε ανήσυχος τις ρεματιές και τα γκρέμια για να μαζέψει τις ξεκομμένες μάνες  που κρυβόντουσαν στ` απόσκια  να γεννήσουν με ασφάλεια. Οι αλεπές, καραδοκούσαν. Το’ ξερε ο Κούρκος και δεν έβαζε μουσούδι κάτω, το’ χε ψηλά, οσμιζόταν τον αέρα, έψαχνε ασταμάτητα. Καθισμένη στις κορφές περίμενε ν`ακούσει το γαύγισμα του, τα βελάγματα των μικρών, να πάει να τα μαζέψει. Εικόνες γεννημένες στα πετρόχτιστα βουνά του Καφηρέα, εικόνες σημερινές συνεχίζουν να ζουν στα χωριά , στους λιγοστούς κατοίκους, στα παιδικά μάτια π`αγναντεύουν το πέλαγος. Ταυτίζονται με το βλέμμα του σπιζαετού  πετούν μαζί του, την ώρα που ο ήλιος σπέρνει χρυσάφι στα νερά ,η κραυγή  της ελευθερίας γίνεται απόγνωση που σχίζει τους αιθέρες. Εκεί ψηλά ,στα φαράγγια  και τα ρέματα της Όχης ακόμη και σήμερα κρύβεται τ`αερικό που κλώθει τα παραμύθια.  

"Σεπτέμβρης 2002 Η κυρά Μελίνα"η, πως έγινε το πάρκο στην είσοδο του Λιμενοβραχίονα Καρύστου επί Δ.Χατζηνικολή.

 

Σεπτέμβρης 2002 Η κυρά Μελίνα. Χρονογράφημα στην Καρυστινή Α.Κ.

Η ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Η παρουσίαση της όμως σε ελεύθερη αφήγηση.

Τόπος, μπροστά από το ξενοδοχείο της κυρά Αρίστης της Λουλούδαινας. Μια μικρή χωματερή που όλοι θυμόμαστε. Σκουπιδαριό, πεταμένες ψαροκασέλες , χαρά και ανακούφιση των υπαίθριων κατουρητάδων. Ο καημός και το μαράζι του δημάρχου.

Τι κάνουμε ρε Παναγάτση? Είπε στον γραμματέα.

Ότι λεφτά είχαμε, τα κάναμε πεζοδρόμια, άσφαλτο, κλείσαμε λακκούβες ,ανοίξαμε δρόμους, φυτέψαμε δέντρα και λουλούδια. Ομόρφηνε ο τόπος και κείνο το στούδιο έμεινε κειδά κατά μπροστά στο Λιμεναρχείο, στη φάτσα της πόλης να μας ασκημαίνει. Θέλουμε 300.000 για να φτιαχτεί. Έχεις καμιά καλή ιδέα?

Δήμαρχε, αυτό είναι έργο πολιτισμού. Δεν παίρνομε το Υπουργείο μήπως μας στείλει κάνα φράγκο? Τι έχουμε να χάσουμε?

Καλά λες. ΟΤΕ εκεί? Ο δήμαρχος είμαι. Μου δίνετε τον αριθμό τηλεφώνου του Υπουργείου Πολιτισμού?

Σε λίγο ντρρρριιιν το τηλέφωνο του Υπουργείου. Καλημέρα, είμαι ο δήμαρχος της Καρύστου, μου δίνετε την κυρία Υπουργό? Έλα κυρά Μελίνα, είμαι ο δήμαρχος της Καρύστου. Να μωρέ, θέλω να σάξω δωνά κάτου στη παραλία ένα μικρό πάρκο και δεν έχω λεφτά. Είναι δω κατά μπροστά στην πόλη  και ασκημίζει ο τόπος, ξέρεις εσύ.

Η κυρά Μελίνα είπε , ναι, θα το  κοιτάξω, και το ξέχασε.

Αμ δεν την γλίτωσε.

Όταν ο δήμαρχος είδε μετά λίγες μέρες ότι δεν είχε ανταπόκριση, ξαναχτύπησε.

 Έλα κυρά Μελίνα, με ξέχασες.  Δεν μούστειλες κείνα τα λεφτουδάτσα που συμφωνήσαμε. Ο δήμαρχος Καρύστου είμαι και είπαμε για τριακόσιες χιλιάδες να κάνω κείνο το έργο. Στείλτα μου που είναι ανάγκη, και άμα τελειώσει ο κλωπισμός θα σε πάρω να πάμε πάνου στους Μύλους να μας ψήσει ένα αρνί κάτου από τον πλάτανο ο αυτός, πως τον λένε Παναγάτση? Κείνονε κει πάνου?

Καρυστινάκη!

Ο Καρυστινάκης , να το φάμε και να πιούμε στην υγεία σου. Ξέρεις εσύ!

Ευαγγελία Σέρελη- Μια μικρή κουβέντα με την Εκδότρια της Καρυστινής.

Η κ.Ευαγγελία Σέρελη είχε την καλοσύνη να πει δυο λόγια για την μοναδική εφημερίδα της Καρύστου με συνεχή ροή- εκτός της Κατοχής- μέχρι πρόσφατα. Επίσης μας εξήγησε το πως συντάσσονταν η εφημερίδα . Πόσο διαφορετική εποχή! 

Η εφημερίδα ήταν ο συνδετικός κρίκος απανταχού της Γης Καρυστινών, η πηγή της ενημέρωσης, ο πόλος έλξης της διανόησης, το εργαστήρι των ιδεών, το βήμα των πολιτών, η πλατφόρμα του χρονογραφήματος, το πεδίο αγώνων για τα κοινά, και το μοίρασμα της κοινής ζωής τούτου του τόπου.

Η κ.Ευαγγελία ποτέ δεν χαρίστηκε σε κανέναν όταν επρόκειτο να υποστηρίξει με την πένα της και την γνώση της το καλό και το ωφέλιμο, ούτε ποτέ αρνήθηκε το βήμα σε όσους ήθελαν να εκφραστούν η να προχωρήσουν σε κάποια μορφής αγώνα .

Η εφημερίδα ήταν παρόν στον αγώνα για το Πυρηνικό , για τα σχολεία, για την προστασία των αρχαιολογικών χώρων και του φυσικού περιβάλλοντος.

Θυμάται χαρακτηριστικά την δημιουργία της Αγροτικής Τράπεζας υπό υπουργού Χατζηπάνου του Λαικού Κόμματος. Τις Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις επί υπουργείας Βογιατζή- το τωρινό Λύκειο Καρύστου. Επίσης το Λιμάνι Στύρων επί Βογιατζή-Αβέρωφ και Μιχαλάκη. Πολλές οι πληροφορίες που ξεπηδούν η μια μετά την άλλη, και η έκπληξη μαζί τους μιας και μαθαίνουμε ότι το πρώτο νηπιαγωγείο στην περιοχή μας , ήταν το νηπιαγωγείο στο χωριό Καλλιανού! Μετά ακολούθησαν στην Κάρυστο η στο Μαρμάρι!

Ο Δήμαρχος Δεληγιώργης επίσης αναφέρθηκε για να μάθουμε ότι το 1937 έγινε η μελέτη ύδρευσης το οποίο υλοποιήθηκε με το σχέδιο Μάρσαλ!

Τώρα που κουβεντιάζουμε για το πάρκο της εκκλησίας που έχει αδειάσει από φυτά και λουλούδια, ενώ η παιδική χαρά έχει σχεδον εξαφανιστεί , είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούει κάποιος την ιστορία του πως ο δήμαρχος Δεληγιώργης ήρθε σε συμφωνία με τον υπεύθυνο της ΜΟΜΑ και με τραπεζώματα και καλοπιάσματα τον έπεισε να σπάσει τον τεράστιο βράχο που ήταν εκεί για να γίνει το πάρκο.

Μάλιστα στο αρχικό σχέδιο, ήταν μόνο μια είσοδος και έξοδος αλλά μετά την παρέμβαση του Γιάννη Σέρελη, έγινε όπως είναι τώρα.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ την κ.Σέρελη που μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας τις πληροφορίες και να μας δείξει τον μουσιακό πια, εξοπλισμό του τυπογραφείου της.

Το τυπογραφείο άνοιξε το 1928 και το 1929 η εφημερίδα ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ από τον πατέρα της Ιωάννη Σέρελη.

Η κ.Σέρελη μας έδειξε τα μηχανήματα του τυπογραφείου . Το πιεστήριο, τον πάγκο για την σύνταξη των κειμένων, λέξη λέξη, γράμμα γράμμα!

το πιεστήριο

ο πάγκος για την δημιουργία του κειμένου

η θήκες με τις πλάκες όπου πάνω τους υπάρχει το κάθε γράμμα και το κάθε σημείο στήξης.

τιμητικό δίπλωμα

ο Ιωάννης Σέρελης με την σύζυγο του

το γραφείο του Ιωάννη Σέρελη

οι φωτογραφίες του Κένεντυ και του Θεοχάρη Κότσικα με αφιερώσεις

 

φωτογραφία της ομογένειας -πιστών αναγνωστών

Εργαστήρι Αστρονομίας, 6-10 Σεπτέμβρη 2021

 

Sofia Papanikolaou

55 λ.  · 

Το Εργαστήριο Αστρονομίας για τη σχολικη χρόνια 2020-2021 θα πραγματοποιηθεί από την Δευτέρα 6/9/2021 έως την Παρασκευή 10/09/2021 στο χώρο του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καρυστου.

Το εργαστήριο θα κλεισει την Παρασκευή 10/09 στις 20.00 με την διάλεξη του Δρ. Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνιου Αντωνιου με θέμα: «Βαρυτικα Κύματα:Η πύλη μιας νέας επιστημονικής πραγματικότητας»

Οποίος γονέας, από οποιοδήποτε σχολείο του Δήμου μας, επιθυμεί να παρακολουθήσει το παιδί του το εργαστήριο μπορεί να καλέσει στο 6937144296 καθώς υπάρχουν λίγες διαθέσιμες θέσεις στα ήδη διαμορφωμένα τμήματα. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Το προγραμμα του εργαστηρίου έχει ως εξής:
Δευτέρα έως Παρασκευή
Α’ Δημοτικού : 10:00-11:00
Β’ Δημοτικού : 11:15 - 12:15
Γ’ Δημοτικού : 12:30- 14:00
Δ’ Δημοτικού : 14:30-16:00
Ε’ & Στ Δημοτικού: 16:15-17:45

Τα παιδιά θα προσέλθουν στο σχολείο με αρνητικό self test και μάσκα προστασίας.

Στο εργαστήριο αυτό οι μικροί εξερευνητές θα έρθουν σε επαφή με τον μαγικό κόσμο του Διαστήματος που εκτείνεται γύρω μας. Κατανοώντας, δημιουργώντας και διασκεδάζοντας ξεναγούνται στις γειτονιές του Σύμπαντος, από τον Πλανήτη μας, τη Γη, μέχρι τα μακρινά άστρα.
Δουλεύοντας σε ομάδες τα παιδιά συμμετέχουν στα πρώτα τους διαστημικά πειράματα και φτιάχνουν με τα ίδια τους τα χέρια μικρές αστρονομικές κατασκευές! Τα μαθήματα είναι βιωματικά και διαδραστικά και εναρμονίζονται με τις αρχές της διερευνητικής μάθησης και της διεπιστημονικότητας στο πνεύμα της εκπαίδευσης STEM (Science, Technology, Engineering and Math).

Υπεύθυνος Εργαστηρίου: Δρ. Αστροφυσικής Παν/μίου Αθηνών Αντώνιος Αντωνίου
Εισηγήτριες: Εύα Λέφα, φυσικός, Ph.D. Αστροφυσικής
Ελένη Λαβασά, φυσικός, MSc Διαστημικής Επιστήμης

Θεματολογία
Α'-Β' Δημοτικού: «Οι περιπέτειες του Ρούλη του Αστερούλη»
Μέσα από τη διαδραστική αφήγηση των περιπετειών του Αστερούλη οι μαθητές της Α' και Β' Δημοτικού θα γνωρίσουν τους αστερισμούς και θα κατανοήσουν τη σύνδεσή τους με τη μυθολογία μας, θα μάθουν για τα σημαντικότερα για εμάς αστροφυσικά αντικείμενα, τον Ήλιο και τη Σελήνη, ενώ θα κατανοήσουν αστρονομικά φαινόμενα της καθημερινότητάς μας, όπως την εναλλαγή μέρας-νύχτας, τις εποχές και τις φάσεις της Σελήνης, γνωρίζοντας τις κινήσεις του Συστήματος Ήλιος-Γη-Σελήνη.

Γ'-Δ' Δημοτικού: «Ταξιδεύοντας στο Ηλιακό μας Σύστημα»
Οι μαθητές της Γ' και Δ' Δημοτικού θα γνωρίσουν το Ηλιακό μας σύστημα, μέσα από μικρά πειράματα και βιωματικές δραστηριότητες ώστε να κατανοήσουν τις συνθήκες που επικρατούν στους άλλους πλανήτες και πόσο διαφορετικές είναι αυτές σε σχέση με αυτές που επικρατούν στη Γη, καθώς και τα σχετικά μεγέθη και αποστάσεις. Θα περιηγηθούν στη ζώνη των αστεροειδών και θα ακολουθήσουν την τροχιά των κομητών ενώ στο τέλος θα εκτοξευθούν σε άλλους πλανήτες με μικρούς αυτοσχέδιους αεροπυραύλους.

Ε'-ΣΤ' Δημοτικού: «Αποστολή στον Άρη»
Μετά από μια σύντομη εισαγωγή στο Ηλιακό μας σύστημα οι μαθητές της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού θα ετοιμαστούν για μια διαστημική αποστολή στον πλανήτη Άρη! Αφού κατανοήσουν τις συνθήκες του κόκκινου πλανήτη, θα κατασκευάσουν και θα εκτοξεύσουν υδροπυραύλους για να φτάσουν εκεί. Με μικρά αυτοσχέδια Ρόβερ θα εξερευνήσουν την επιφάνεια του πλανήτη για να συλλέξουν δείγματα από το έδαφός του, να τα αναλύσουν και τελικά να αποφασίσουν αν υπάρχουν ίχνη ζωής! Μέσα από το ταξίδι αυτό θα κατανοήσουν την ανάγκη της διεπιστημονικότητας για την κατάκτηση του Διαστήματος.

Σύντομα βιογραφικά στοιχεία

Ο Αντώνιος Αντωνίου έχει σπουδάσει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στα Μαθηματικά και στην Αστροφυσική στη Γερμανία και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι Διδάκτωρ Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ανήκει στο ερευνητικό τμήμα Αστρικής Φασματοσκοπίας του Τομέα Αστροφυσικής – Αστρονομίας - Μηχανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με εντεταλμένο ερευνητικό αντικείμενο την φασματοσκοπική μελέτη Θερμών Αστέρων Εκπομπής και Ενεργών Γαλαξιακών Πυρήνων στην υπεριώδη περιοχή του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος μέσω δορυφορικών δεδομένων. Παράλληλα εκτελεί χρέη επιστημονικού διευθυντή στην Εστία Γνώσης Χαλκίδας. Έχει διδάξει, επίσης, ως επισκέπτης διδάσκων, Εφαρμοσμένα Μαθηματικά στο Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Περισσότερες από 80 επιστημονικές εργασίες του (Δεκέμβριος 2018) έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με υψηλό «συντελεστή απήχησης» (impact factor) καθώς και σε πρακτικά διεθνών συνεδρίων με κριτές. Έχει υπάρξει τρεις φορές προσκεκλημένος ομιλητής σε διεθνή συνέδρια Αστροφυσικής στο εξωτερικό.
Έχει δώσει περισσότερες από 300 διαλέξεις ως προσκεκλημένος ομιλητής σε Πανεπιστήμια, Σχολεία, Επιστημονικές Ενώσεις και Σωματεία καθώς και σε ημερίδες επιστημονικού και ευρύτερου πολιτιστικού περιεχομένου. Έχει κάνει, επίσης, σειρά εκπομπών και συνεντεύξεων σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών ενώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η Εύα Λέφα έχει σπουδάσει Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει λάβει μεταπτυχιακό δίπλωμα από το ίδιο τμήμα. Κατέχει διδακτορικό Αστροφυσικής από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και έχει εργαστεί ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Max-Planck της Χαϊδελβέργης και στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Από το 2016 ασχολείται με την εκπαίδευση επιστημών και τη διάχυση της Αστροφυσικής. Έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει
πλήθος εργαστηρίων STEM και εκπαιδευτικών προγραμμάτων για μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με θέμα την Αστροφυσική και τις επιστήμες Διαστήματος
(Αστεροσκοπείο Αθηνών, Ίδρυμα Λασκαρίδη, καλοκαιρινή εκστρατεία της Εθνικής βιβλιοθήκης 2019, κέντρα STEMLab και STEMEducation) ενώ διδάσκει πληροφορική και ρομποτική στο σχολείο Σταυράκη και στα Αρσάκεια-Τοσίτσεια σχολεία. Τέλος, συνεργάζεται με το Παιδαγωγικό τμήμα της Πάτρας και της Αθήνας στα πλαίσια εκπαίδευσης δασκάλων και
καθηγητών για τη μεθοδολογία project στην εκπαίδευση STEM.

Η Ελένη Λαβασά είναι απόφοιτος του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτήτρια του διιδρυματικού μεταπτυχιακού προγράμματος Διαστημικής Επιστήμης του Αστεροσκοπείου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει απασχοληθεί στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης στη διδασκαλία Φυσικής, Μαθηματικών και Χημείας. Από το 2015 έχει ασχοληθεί με τη διάχυση της Αστρονομίας και Αστροφυσικής, ιδιαίτερα στις μικρότερες
ηλικίες μέσα από εκπαιδευτικές βιωματικές δραστηριότητες.

Ευχαριστούμε θερμά τον χορηγό φιλοξενίας Karystos Mare. 

—

Γενάρης 2002- ΟΙ ΚΟΥΤΑΛΑΦΟΙ -Απρίλιος 2004- Η ΚΟΜΙΣΣΑ. Χρονογραφήματα στην Καρυστινή Α.Κ.

 

Γενάρης 2002- ΟΙ ΚΟΥΤΑΛΑΦΟΙ

Στερέωσα  στη ποδιά της τα σταφύλια που μόλις είχε κόψει από τον πέτο της με την αβουντάκα, έκανε τα δυο της χέρια χωνί και φώναξε τη γειτόνισσα τα πέρα από το ρέμα.

Βαγγελιώ! Ω Βεγγελιώ!! Πάρε μωρή την Ελενίτσα σου και ελάτε πόθε πιο μετά να κόψουμε κομμάτι φύλλο. Να φέρεις και την πλαστηρίτσα σου μαζί γιατί δεν χωρεί ο σοφράς μου μια τη λιμπίδα σου που είναι κοφτερή. Και πούσαι!! Φέρε μου και την οκλαή σου γιατί η διτσά μου έχει σγίτζους και δεν ανοίγει καλά η τρισκατάρατη.

Όταν πήγανε κείνες το απογιοματάκι και είρχε η ώρα του τραταρίσματος με το φρέσκο σταφύλι, πιάσανε και τη κουβέντα. Τη Μαρίτσα σου δεν την βλέπω δω, είπε η Βαγγελιώ. Την έχεις σταλμένη πούβετα? Η έχει πάει πάλι για κουτάλαφους?

Όπως το λέεις Βαγγελιώ μου. Είρχε πιο μπροστά ο Μήτσος της Λευτέρενας και την  πήρε και παένουνε για τσείνα τα ζωίφια. Τσείνος τα μαζεύει μαθές για το πουλί του τσε τούτη για το γατί της γιατί έχει κανωμένα κατσούλια. «ΑΑΑ! Τώρα που το λες « είπε η άλλη, τάχα με αφέλεια.

«Φτάνουνε σάμε το Κατσούλι για δαύτο και πρέπει να προσέχεις μαύρη μου γιατί σα κάτου γέννουνται πράματα τσε θάματα της ντροπής. Μη δούνε τα μάτια τους τσάδα και ξαναγκριστούνε τσε σε βρει καμιά λαχτάρα.

«Πάβε μωρή! Τούτα κόμα είναι άψητα , γκαβά. Άντε που θα πάρουνε νόγα!! Θα λογαριάζουνε ότι είναι κάνα παιχνίδι σαν την πινακωτή πινακωτή.

« Ούλα έτσι αρχίζουνε. Με παιχνίδια» Είπε η άλλη. Πρόσεχε κακομοίρα μου μήπως οι κουτούλαφοι σου γίνουν φίδια. ‘

Φιδοτυλίχτηκε η μάνα της Μαρίτσας με κείνα που της είπε η Βαγγελιώ και την άλλη άμα ξεκινήσανε Μήτσος και Μαρίτσα για κουτάλαφους, έριξε ένα μαντήλι του ήλιου στο κεφάλι της και τους ακολούθησε από αλάργα.

Στην αρχή καμώνονταν εκείνοι ότι μάζευαν από κείνα τα ζουζούνια ώσπου χωρίς να το καταλάβει τους έχασε από τα μάτια της. Λάου λάου και ψάξε ψάξε τους ανακάλυψε κάτου στην αμμουδιά δίπλα σε κάτι βράχους.Και τότε κατάλαβε ότι η Βαγγελιώ είχε δίκιο.

Ζύγωσε σιγά σιγά και βούτηξε τη Μαρίτσα από το μαλλί και το Μήτσο από το αυτί.’»Λάτε δω μαγαρισμένα τσε θα σας εσυγυρίσω γω!» Είπε.  Η κόρη μισόκλαιγε αλλά ο Μήτσος σάμπως του ερχότανε να γελάσει. Τη μια μεριά τον ένα, την άλλη τον άλλον, έφτασε μέχρι τη πόρτα της Λευτέραινας.

«’Ελα μωρή να πάρεις τον κανακάρη σου και μαζί σου παραδίδω τσε τηδά την πατσαβούρα τη κόρη μου που να μην έσωνα να τηνε κάμω! Κουτάλαφους ε? Τσος για το πουλί του και τούτη  για το κατσούλι της. Πάρτους τώρα και τάιστους και τους δυο γιατί γώ τούτη δε θέλω να τήνε δω πια στα μάτια μου! Αν δεν μπορείς του λόου σου να τους ταίσεις να τους εστέλνεις να τρώνε κουτάλαφους»

«Μην κάνεις έτσι πια!» Είπε η Λευτέραινα. «Νέοι είναι 15 η δική σου, 17 ο δικός μου. Θα δουλέψουνε και ζήσουνε. Μη σκάεις! Μόνο έλα να σε τρατάρω ένα νερό και να κουβεντιάσουμε. «Και μέσα της χαιρόταν που ο γιος της είχε ακούσει τις συμβουλές της και κατάφερε να ξελογιάσει τη Μαρίτσα που και προίκα είχε μπόλικη, και όμορφη ήτανε γιατί αλλιώς μπορεί να πρόκανε κανένας άλλος και να χάνανε τούτοι τα πλούτη της.

Απρίλιος 2004- Η κόμισσα

Το Καρυστάκι  ερχότανε καμαρωτό καμαρωτό όπως κάθε βραδάκι από τη Ραφήνα. Εκείνο όμως το Αυγουστιάτικο απόγευμα έφερνε κάτι στον πισινό του που έκανε τους ναυτικούς της παραλίας να απορούνε.

Τι είναι πάλι τούτο? Με τέτοια μπονάτσα και να σέρνει ναυάγιο. Όταν έφτασε στο λιμάνι λύθηκε η απορία. Ήτανε ένα κότερο που είχε χαλάσει η μηχανή του και το ρυμουρκούσε. Από δω και πέρα όμως αρχίσανε οι δικές μου απορίες που κοντέψανε να μου φέρουνε ταμπλά.

Το γραφείο του ΟΤΕ ήτανε εκεί που σήμερα είναι η Άλφα τράπεζα και εγώ έκανα κουμάντο στις τηλεφωνικές επικοινωνίες ούλης της νότιας Εύβοιας με μεγάλο καμάρι όταν έγιναν τούτα δω.

Ήρχε στο γραφείο μου η ιδιοκτήτρια του κότερου με εμφάνιση ντάλε κουάλε Γαλούλας με πάνου της μια λουλουδάτη βυζοθήκη  για τα κρεμασμένα στήθη της και κάτου ένα διμητένιο βρακί που σήμερα το λένε, βερμούδα. Ήθελε να τηλεφωνήσει δεν ξέρω που. Δώστε μου το τηλέφωνο και το όνομα σας. Είπα εγώ. Μούδωσε έναν αριθμό , μούπε και το όνομα της που μου έφερε ίλιγγο.

Είμαι η κόμισσα Καλίνσκυ. Τρελάθηκα. Έτσι είναι οι κόμισσες? Σκέφτηκα. Που είναι το καπέλο με το φτερό? Που είναι το νταντελένιο φουστάνι? Δε πρόφτασα να συνέλθω όταν μου ήρθε  κι άλλη κατραπακιά. «Ρε αγοράκι, γίνεται να κάνουμε κανένα μπαλαμούτι για να μην περιμένω πολύ?»Είπε ενώ έχωσε το χέρι της μέσα στη βράκα, έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα μάλμπορο, σπάνιο είδος για την εποχή εκείνη, και ένα φουσκωτό πορτοφόλι με κάτι πράσινα λεφτά που τα λέγανε δολάρια.

Μια μυρωδιά φρέσκου πετσιού χύθηκε στην ατμόσφαιρα από εκείνο το πορτοφόλι, γιατί φαίνεται για να διατηρήσει τη φρεσκάδα του αλλά και τη σιγουριά του το έκρυβε στο μικρό βρακί που φόραγε από μέσα από κείνη τη βράκα. Όταν πλήρωσε τα παραπανίσια για να γίνει το τηλεφώνημα της επείγον, ακούστηκε να λέει στον συνομιλητή της.? «Ρε Βαγγέλα, χάλασε η μηχανή του πλεούμενου μου τούτοι δω πέρα που με ρυμούλκησαν μου ζητάνε τραβηχτικά. Με νόησες? Τα άλλα δικά σου και χαραντάν. ‘Ναι κουκλάρα μου, είπε ο Βαγγέλας και τέλειωσε η συνδιάλεξη.

Και ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω τα ανεξήγητα ήρθε και η μεγαλύτερη έκπληξη. Τηλεφώνημα άμεσης προτεραιότητας από το Υπουργείο Εξωτερικών για σύνδεση με το λιμεναρχείο. Και τότε ακούστηκε ο ίδιος όπως είπε ο υπουργός , ο Ευάγγελος Αβέρωφ να λέει στην λιμενική αρχή. «Παρακαλώ να εξυπηρετήσετε την κυρία , να της ζητήσετε συγνώμη για την ταλαιπωρία που τυχόν υπέστη και να την διευκολύνετε να επισκευάσει την βλάβη και αφού θεωρήσετε το ναυτολόγιο του σκάφους να την παρακαλέσετε να αποπλεύσει όποτε κρίνει σκόπιμο, χωρίς άλλες ενοχλήσεις. Έγινα σαφής? Ευχαριστώ.»

Αυτά γίνανε την καλή εκείνη εποχή και από τότε έχασα κάθε καλή ιδέα που είχα για τις κόμισσες και ίσως και για τους υπουργούς.

Φλεβάρης 2003- ΟΙ ΜΠΕΚΑΤΣΕΣ- Χρονογράφημα του Α.Κ. στην Καρυστινή.

 

Φλεβάρης 2003- ΟΙ ΜΠΕΚΑΤΣΕΣ

Τι πεντάγλυκια βραδιά ήτανε εκείνη? Να μην κουνιέται ούτε φύλλο και ένα λευκό προς το χρυσαφί χιόνι να έχει απλωθεί σε όλο τον τόπο, τριάντα πόντος πάχος και βάλε. Και από πάνου μεσούρανα να έχει σταθεί ώρα πολλή με την κεφάλα του ολοστρόγγυλη , σκεπασμένη με ένα χιονάτο τούλι, ένα Γεναριάτικο φεγγάρι, με το μάτι του καρφωμένο φάτσα στο κέντρο της πλατείας να μας χαζεύει σαν κάτι να περίμενε . Και να που το ξαφνικό, δεν άργησε να γίνει. Στην κάτου γωνία της πλατείας , στο καφενείο του μπάρμπα Χαράλαμπου, γυναίκες που είχανε βαρεθεί την απραξία των αντρών τους τόχανε  ρίξει στο κουμ καν και άντρες που ήθελαν, γυρίζοντας σπίτι να βρουν τις γυναίκες τους να κοιμούντε του ψήφου ώστε να μην έχουν απαιτήσεις, παίζανε πρέφα η Θανάση.

Ο κυρ Χαράλαμπος η Τσάρλι, όπως τον έλεγε η καλή του κυρά Μέλπω, λεβεντοκαμωμένος, καλωσυνάτος αλλά και λίγο αυστηρούτσικος, προσπαθούσε με καρτερία να εξυπηρετήσει τους χαρτοπαίχτες ξενύχτηδες.

Στα τραπέζια βρίσκονταν σε ομάδες,αλλού γυναίκες, αλλού άνδρες και αλλού και από τα δύο και έπαιζαν μετά μανίας αφοσιωμένοι, χωρίς να παίρνουν μυρουδιά τι γίνεται όξω.

Σε μια γωνιά έπαιζαν τάβλι ο όμορφος ανθυπολοχαγός που επέβλεπε τότε τα έργα διάνοιξης του δρόμου για τον Κάβοντόρο με μηχανήματα του στρατού, παρέα με κάποιο φίλο του από δω χάμου..

Να σας πω όμως εδώ ότι ο ανθυπολοχαγός τούτος ήτανε η λαχτάρα και η επιθυμία της κυρίας Νίτσας της αρχιχαρτοπαίχτριας. Αυτοί λοιπόν οι δυο από το τζάμι ,κοντά στην πόρτα που έπαιζαν, αντιληφθήκανε ένα γκρίζο σύννεφο να σκεπάζει την πλατεία και ένας αλαλαγμός από φωνές πουλίστικες να αναστατώνει τον τόπο. Τι είχε συμβεί?

Ήταν το ξαγνικό που περίμενε το φεγγάρι. Ένα τεράστιο σμήνος από μπεκάτσες αποσβολωμένο από το χιονιά και χάνοντας τα νερά του, κατευθυνόταν προς το μοναδικό που υπήρχε στην περιοχή εκείνη την ώρα και που ήτανε το καφενείο του κυρ Χαράλαμπου.

Μερικές μπουκάρανε μέσα στο μαγαζί μόλις άνοιξε η πόρτα και έγινε το σώσε. Μέσα στην αναμπουμπούλα , πετάχτηκε και ο ανθυπολοχαγός πίσω από το μαγαζί, εκεί που δίπλα του ήτανε η μεγάλη βεράντα του αρχοντικού της κυρά Μόσχας για να ξαλαφρώσει από τις μπύρες που είχε πιει από νωρίς στου Τάκη του Μούτση. Ήτανε εκείνη βεράντα, η ίδια που όταν ο μικρός γιος της κυρά Μόσχας είχε αναψοκοκκινίσει από την μπάλα και το βερετούπι που έπαιζε στην πλατεία, έβγαινε κειδά στην άκρη η μάνα του και τον φώναζε.

Μήτσο!! Έλα να φας τη σούπα σου!

Μόλις αντιλήφθηκε λοιπόν η κυρία Νίτσα τον ανθυπολοχαγό να βγαίνει έξω είπε στις φίλες της.

Πάω και γω να πιάσω κανένα πουλί.

Και όσοι οι άλλοι κρατάγανε τις μπεκάτσες που είχανε πιάσει μέσα στο μαγαζί η τις ζαλισμένες όξω στην πλατεία, γύρισε και η κυρία Νίτσα κοντά στην παρέα της με άδεια χέρια.

Κώστας Βερούχης- Ένας Μάχιμος συνδικαλιστής

Στο βίντεο έχουμε μια μικρή κουβέντα με τον κ.Κώστα για τον σύνδεσμο και το παρόν. Κάτι σαν ραδιόφωνο.

Το 2014, είχα εκλεγεί στο Προεδρείο του Επαγγελματιοβιοτεχνικού Συλλόγου με πρόεδρο την, Μαρία Βερούχη-Λεμονιά. Δημιούργησα ένα σάιτ για τα νέα του συλλόγου, τις δράσεις και θέματα που θα ενδιέφεραν τους επαγγελματίες.

Λόγω έλλειψης χρόνου , στον δεύτερο χρόνο αποχώρησα αλλά ευτυχώς είχα μεταφέρει εκεί το αφιέρωμα που είχα κάνει στο Sofiascomments  για τον κ.Βερούχη. Τον Γενάρη του 2014, έγινε τιμητική εκδήλωση του Συνδέσμου και του έδωσαν τον τίτλο του Επίτιμου. 

yndesmosevkarystou.blogspot.com/2014/01/blog-post.html?fbclid=IwAR2cn5LEZaJdTRUYbw_gLKBR5aA9faPsW8CKpeRMZodE-c5Gl4K11IlWKeA

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2003.
 Τ ο επιμελητήριο Ευβοίας  για το Γραφείο στην Κάρυστο.

Με επιστολή του ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου στους συλλόγους της Καρύστου, αναφέρει τα εξείς.

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Σε συνέχεια παλαιών συζητήσεων που είχαν γίνει και μετά την ενοικίαση γραφείου στην Κάρυστο σας γνωρίζουμε τα εξείς.

1. Από 1/3/2003 το γραφείο της Καρύστου θα είναι νοικιασμένο απ ευθείας από το Επιμελητήριο και αυτό θα πληρώνει πλέον το ενοίκιο  και την ΔΕΗ.

2. Στο εν λόγω γραφείο θα μπορούν να συστεγάζονται και οι τέσσερεις Σύλλογοι της Καρύστου , όπως και το Επιμελητήριο.

3. Ήδη το Επιμελητήριο, σε πολύ χαμηλή τιμή έχει παραγγείλει και σύντομα θα παραλάβει τον εξής εξοπλισμό.

α. 5 γραφεία με επέκταση γωνία, β, 5 ντουλάπια-βιβλιοθήκες ,γ. ένα τραπέζι συνεδριάσεων για 10 άτομα, δ. 5 πολυθρόνες διευθυντή, ε. 16 πολυθρόνες συνεργασίες.

4. Το Επιμελητήριο έχει στην αποθήκη του ένα ολοκαίνουργιο κλιματιστικό σύμα, το οποίο θα μεταφερθεί και θα τοποθετηθεί στο γραφείο.

5. Έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες για κάποιες εργασίες ηλεκτρολόγου όπως και το βάψιμο.

Ελπίζουμε ότι μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου θα έχουν όλα τακτοποιηθεί και θα κάνουμε τα εγκαίνια με ταυτόχρονο κόψιμο πίτας. Σημειώνουμε ότι στο γραφείο αυτό θα εγκαθίστανται σε πιο τακτική βάση η εισπράκτορας του Επιμελητηρίου μας η άλλος υπάλληλος για εξυπηρέτηση των μελών της περιοχής με απώτερο στόχο να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα παράρτημα.

Με τιμή

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Γ. ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Αφιέρωμα στον Καρυστινό Συνδικαλιστή, Κώστα Βερούχη.

Ο κ. Κώστας Βερούχης γεννήθηκε στην Κάρυστο το 1944 και αφού τέλειωσε την βασική εκπαίδευση, εργάστηκε ως βοηθός ράπτη στην Κάρυστο από το 1960 μέχρι το 1963. Συνέχισε την εκπαίδευση του στην ραπτική όπου και τελείωσε με άριστα. Ως αριστούχος συνέχισε τις σπουδές του στην Σχολή Κοπτικής Miler and Soin, όπου γίνονταν δεκτοί μόνο οι αριστούχοι των Σχολών.
Μετά το τέλος της μαθητείας του, ως αναγνώριση του ταλέντου και της σοβαρότητας του, δέχτηκε πρόταση να συνεχίσει σαν καθηγητής στην Έδρα της Σχολής στο Μόναχο Γερμανίας.

Από το 1965 έως το 1969 (Κάλφας), εργάστηκε ως έμπειρος ράπτης στην Αθήνα, ενώ από το 1969 έως το 1972 δίδαξε σαν καθηγητής ραπτικής στην σχολή Κοπτικής του Συνδέσμου εμποροραπτών Αθήνας.

Το επόμενο επαγγελματικό βήμα ήταν η επί δεκαετία ενασχόληση του σαν εμποροράπτης σε συνεργασία με τον κ.Εσπερίδη στην οδό Κολοκοτρώνη στην Αθήνα.
Άλλοι αγαπημένοι και αξέχαστοι συνεργάτες ήταν ο κ.Τσαπρούνης Γρηγόρης και Διακουμάκος Δημήτριος.

το δίπλωμα της Γερμανικής Σχολής.

Ο κ.Βερούχης τιμήθηκε από την σχολή Κοπτικής του Συνδέσμου Εμποροραπτών  Αθηνών στις 11/11 το 1967, όπως επίσης στις 12/12 το 1968 από την Σχολή κοπτικής Miler and Soin ανδρικών ενδυμάτων, και στις 30/11 του 1969 από την την ίδια σχολή, γυναικείων ενδυμάτων, λόγω της εφεύρεσης δικού του συστήματος κοπής.

 Ο κ.Βερούχης πάντα ένα ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα, πάντα προσανατολισμένος προς την προσφορά στην κοινωνία, δεν μπορούσε παρά να δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στον κλάδο του. Εκτός των άλλων είχε και την ευθύνη της διοργάνωσης της γιορτής του κλάδου (ΣΕΡΚΑ) όπου γινόταν στην Αγία Γλυκερία, την προστάτιδα τους, στο Γαλάτσι.
Από την ομιλία του ως εκπρόσωπος των αποφοιτησάντων βλέπουμε την αγάπη για την Τέχνη του όπως επίσης και το συνδικαλιστικό Πνεύμα.

"Αγαπητοί  Συνάδελφοι,
από μέρους των αποφοιτησάντων συναδέλφων της 16ης Περιόδου της Σχολής Κοπτικής του Συνδέσμου μας, σε μένα έλαχε ο κλήρος να χαιρετίσω την σημερινή γιορτή του κλάδου μας. Με βαθιά συγκίνηση , βεβαιώνουμε όλους σας και ιδαίτερα τους εξερχόμενους του επαγγέλματος συναδέλφους, ότι την σκυτάλη που μας παραδίδουν, μαζί με το φώτα της σχολής μας, θα τα μεταφέρωμε στις επερχόμενες γενεές, για την συνέχιση της ωραίας τέχνης μας.
Με βαθιά συγκίνηση και ανυπόκριτη χαρά ευχαριστούμε θερμώς τον Σύνδεσμο για την πρόνοια του να ιδρύσει την Σχολή Κοπτικής. Ευχαριστούμε την Διοίκηση του Συνδέσμου μας, που με στοργικό ενδιαφέρον παρακολούθησε την απόδοση των μαθημάτων από την αρχή ως το τέλος της Περιόδου. Τέλος υποσχόμεθα να αγωνισθώμε για τα ιδανικά του επαγγέλματος μας, μέσα από τις γραμμές των Οργανώσεων του Κλάδου του Συνδέσμου και του Συναιτερισμού μας."

Το 1972 ήταν μια χρονιά που άλλαξε την ζωή του, μιας και αποφάσισε να επιστρέψει στην γενέτειρα Κάρυστο, και να δραστηριοποιηθεί σαν εμποροράπτης.

Η πώληση υφασμάτων όμως έφερε μεγάλες αντιδράσεις από τους εμπόρους της εποχής και αυτό οδήγησε σε συμπόρευση των ραπτών και μαζί με αυτούς των υπολοίπων βιοτεχνών, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ίδρυση του Συνδέσμου των Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Καρύστου.

Από το 1980  όπου και ξεκίνησε ο Σύνδεσμος μέχρι και το 2009, την χρονιά που συνταξιοδοτήθηκε, ήταν αδιάλειπτα στο τιμόνι του Συνδέσμου με έντονα συνδικαλιστική και κοινωνική δράση.

Υπήρξε  Αντιπρόσωπος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών και Εμπόρων Ευβοίας από την αρχή, όπως επίσης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ο.Ε.Β.Ε.Ε για δύο θητείες. Διετέλεσε ακόμα αντιπρόσωπος από την Ο.Ε.Β.Ε.Ε. στην Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Εμπόρων Ελλάδος. (Γ.Ε.Σ.Ε.Β.Ε.)

Λόγω της δράσης του, τιμήθηκε το 2004 από το Επιμελητήριο και το 2009
από την Ομοσπονδία Επαγγελματιοβιοτεχνών Ευβοίας.
 Σαν αποτέλεσμα των προσπαθειών του, δημιουργήθηκε Έδρα του

 Επιμελητηρίου στην Κάρυστο όπου συστεγάζονται  4 Επαγγελματικά
Σωματεία, και ο επαγγελματικός κόσμος της περιοχής,
μπορεί να συμμετάσχει σε σεμινάρια ωφέλιμα για την πρόοδο και τις
προοπτικές τους.

Από τα εγκαίνια των γραφείων του Επιμελητηρίου στην Κάρυστο

 
Ο κ.Βερούχης, εκτός από εφευρετικός τεχνίτης, και σωστός συνδικαλιστής, είναι και ένας ευτυχής οικογενειάρχης, καμαρώνοντας τρία εξαίρετα παιδιά.



Ο κ.Βερούχης όλα αυτά τα χρόνια έχει δεκτεί πάμπολλες προτάσεις για Δημοτικός Σύμβουλος, για Βουλευτής, και για Δήμαρχος. Όμως πάντα πιστός στις Αρχές του αδέσμευτου συνδικαλιστή, απέρριψε όλες αυτές τις προτάσεις.
Πάντα ενεργός στην κοινωνία, οδηγούσε τον Σύνδεσμο στην πρώτη γραμμή σε κάθε θέμα που απασχολούσε την περιοχή  δίνοντας προτάσεις στην εκάστοτε Δημοτική Αρχή, πολλές από τις οποίες εισακούστηκαν και ευεργέτησαν τον τόπο.
Αυτό δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε ο σεβασμός προς το πρόσωπο του και είχε σαν συνέπεια την συνεργασία με κάθε Δημοτική Αρχή, παρά τις εύλογες αντιθέσεις η διαφορές απόψεων.

Αν και βλέπει το σκοτάδι να πυκνώνει στο τέλος του τούνελ χωρίς προοπτική για το μέλλον, δεν εγκαταλείπει τις ελπίδες του για κάτι καλύτερο, αρκεί  να υπάρχει συνεργασία με τα Συνδικαλιστικά Όργανα. Μέσω αυτών θα πρέπει να προωθούνται τα αιτήματα ,από την βάση προς τα πάνω, για να βρίσκονται λύσεις αν και οι παρούσες συνθήκες είναι τόσο απογοητευτικές.

Ευχόμαστε το παράδειγμα του κ.Βερούχη να ακολουθηθεί από τους νέους συνδικαλιστές και να αναβιώσει το πνεύμα και η πρακτική του αγνού και ιδεαλιστή ανθρώπου αφιερωμένου στο κοινό καλό.

Sofiascomments.

ΣΑΒΒΑΤΟ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Η εισήγηση της κ.Μαρίας Βερούχη, Προέδρου του Σ.Ε.Β.Κ στην τιμητική εκδήλωση προς τον κ.Κώστα Βερούχη.

Η εισήγηση της κ.Μαρίας Βερούχη, Προέδρου του Σ.Ε.Β.Κ στην τιμητική εκδήλωση προς τον κ.Κώστα Βερούχη.

Καλή σας μέρα! Καλή χρονιά, χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους και τις φίλες που είναι σήμερα κοντά μας.
Εύχομαι το 2014 να είναι γεμάτο υγεία προσωπική ευτυχία και ότι ο καθένας σας ξεχωριστά επιθυμεί.
Εκ μέρους του ΔΣ του Συνδέσμου ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΥΣΤΟΥ ,ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για την παρουσία σας στην σημερινή μας εκδήλωση.
Κατ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φιλοξενούμενος μας που αποδέχθηκαν την πρόσκληση και ήρθαν από την Χαλκίδα για να ευχηθούμε για την καινούργια χρονιά, να γνωριστούμε καλύτερα αλλά και να τιμήσουμε τον πρόεδρο μας και ιδρυτή του Συνδέσμου , κύριο Κώστα Βερούχη.
Ευχαριστώ λοιπόν πολύ για την παρουσία του τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου Εύβοιας κ.Παναγιώτη Σίμωση , επίσης τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Εύβοιας, κ Ηλία Θαλάσση, τον Αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας κ.Γιάννη Σταθόπουλο, τον κ.Λευτέρη Ντεγιάννη πρώην Αντιπρόεδρο της ΟΕΒΕ, όπως επίσης και τον Δήμαρχο κ.Μανώλη Νικόλαο τον Αρχηγό της Μείζονος Αντιπολίτευσης Λευτέρη Ραβιόλο, τον Περιφερειακό Σύμβουλο, κ.Γιώργο Κακάτσο, Δημοτικούς Τοπικούς Συμβούλους, και Προέδρους Συλλόγων.

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τον Σύνδεσμο.
Ο Σύνδεσμος Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Καρύστου με την βοήθεια όλων των μελών του ΔΣ και θέλοντας να βοηθήσει όσο μπορεί σε αυτές τις δύσκολες εποχές, αλλά και με τις δυνάμεις που διαθέτει έχει βάλει στόχους και όλοι έχουμε καταθέσει ιδέες και απόψεις τις οποίες ελπίζουμε με την προσπάθεια που κάνουμε να τις πραγματοποιήσουμε.
Η Εγγραφή νέων μελών θα δώσει ζωντάνια, πνοή και νέο αέρα στον Σύνδεσμο, έτσι ώστε να συνεχίσει την πορεία του και να είναι δυνατός και τα επόμενα χρόνια.
Δεν θα ήθελα να κουράσω και να μπω σε λεπτομέρειες σήμερα αλλά σε ότι καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε όπως : Ομιλίες, ενημερώσεις σεμινάρια ενέργειες κοινωνικού αλλά και ανταποδοτικού χαρακτήρα, συμμετοχή με τους άλλους παραγωγικούς φορείς σε αγώνες και διεκδικήσεις για τον τόπο μας ,αλλά και βοήθεια κοινωνικού περιεχομένου στα μέλη μας.
Θα ενημερώνεστε έγκαιρα και πάντα θα ζητάμε την βοήθεια όλων σας.
Θέλω μόνο να σας πω ότι το τελευταίο διάστημα συμμετείχαμε στο πρόβλημα που προέκυψε με την διακοπή δρομολογίων στην γραμμή Μαρμάρι Ραφήνα και οι προτάσεις μας έγιναν αποδεκτές,
Επίσης με τα υπόλοιπα Σωματεία της περιοχής διαμαρτυρηθήκαμε και εκπροσωπούμαστε από δικηγόρο στο ΣΤΕ, για το θέμα του Ναυπηγείου που κάποιοι θέλουν να γίνει στην περιοχή μας.
Τέλος η ενεργοποίηση μας μέσω της ΟΕΒΕ θα βοηθήσει σε όποιο θέμα προκύψει.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να περάσω και να πω λίγα λόγια,  ( γιατί ο ίδιο μου το ζήτησε) για το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής μέρας, κ.Κώστα Βερούχη.
Ακούγοντας τον και συζητώντας  μαζί του πολύ τους τελευταίους μήνες μου γεννήθηκε η ιδέα και έκανα πρόταση στο ΔΣ του συνδέσμου να τον τιμήσουμε για την προσφορά του δίνοντας του τον τίτλο του ΕΠΙΤΗΜΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ. Αυτή βέβαια η πρόταση έγινε ομόφωνα και με πολύ χαρά ομόφωνα δεκτή,  από όλα τα μέλη μας.
Το σκεπτικό ήταν ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι ο ιδρυτής του Συνδέσμου από το 1979 και ήταν αδιάλειπτα στο τιμόνι του μέχρι το 2009 όπου και συνταξιοδοτήθηκε, (30 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ),με έντονα συνδικαλιστική και κοινωνική δράση, θα πρέπει να λάβει από μας τους νεώτερους τις ευχαριστίες μας, την τιμή και την αναγνώριση για όσα έχει προσφέρει.
Ομολογώ, πως αν και σεμνός, συζητώντας μαζί του κατάλαβα πως αυτό τον χαροποίησε πολύ.
Ένιωσε μέσα του πως και μεις αναγνωρίζουμε το έργο του. Πάντα απλός και λιτός, μου είπε πολλές φορές, "Μαρία, η εκδήλωση να είναι σεμνή! Δεν χρειάζονται πολλά!"
Κύριε Κώστα, νομίζω ότι κάναμε αυτό που έπρεπε για σας και για την πορεία σας. Σας τιμούμε σήμερα όπως το 2004 το ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΥΒΟΙΑΣ και το 2009 η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΕΥΒΟΙΑΣ, της ποίας ήσασταν για δύο θητείες μέλος της.
Επίσης σας τιμούμε γιατί χάρη των δικών σας προσπαθειών, δημιουργήθηκε Έδρα του Επιμελητηρίου στην Κάρυστο, όπου συστεγάζονται τέσσερα Επαγγελματικά Σωματεία, και στον ίδιο χώρο γίνονται σεμινάρια στον επαγγελματικό κόσμο της περιοχής.
Πάντα ενεργός στην Κοινωνία, οδηγούσατε τον Σύνδεσμο στην πρώτη γραμμή σε κάθε θέμα που απασχολούσε την περιοχή, δίνοντας προτάσεις στην εκάστοτε Δημοτική Αρχή, πολλές από τις οποίες εισακούστηκαν και ευεργέτησαν τον τόπο.
Παρά τις αντιθέσεις η διαφορές  απόψεων που κάποιες φορές υπήρχαν ο σεβασμός από όλους στο πρόσωπο σας ήταν αυτονόητος.
Κλείνοντας θα ήθελα και πάλι να σας ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας και να σας απονείμω  αυτήν την πλακέτα ως ανάμνηση αυτής της τιμητικής εκδήλωσης που γίνεται σήμερα εδώ για σας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Κοπή πίτας και τιμητική εκδήλωση του Συνδέσμου Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Καρύστου, προς τον κ.Κώστα Βερούχη.

Στην κατάμεστη αίθουσα του Κέντρου Φαντασία, έγινε η κοπή της πίτας του Συνδέσμου Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Καρύστου και η τιμητική διάκριση,σαν Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου, του κ.Κώστα Βερούχη.

Την εκδήλωση τίμησαν πλήθος κόσμου, εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής, όπως επίσης και οι ,
κ.Ηλίας Θαλάσσης, Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών -Βιοτεχνών και Εμπόρων Ευβοίας,
ο κ. Σταθόπουλος Ιωάννης, Αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου

και Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας,

ο κ.Ντεγιάννης Ελευθέριος ,πρώην Αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου και ο κ.Παναγιώτης Σίμωσης, Πρόεδρος Επιμελητηρίου.

Τον λόγο πήρε η κ.Πρόεδρος, Μαρία Βερούχη και αφού καλοσώρισε τον κόσμο, έκανε μια μικρή εισαγωγή για τις δράσεις που ήδη έχουν γίνει και για τα μελλοντικά άμεσα σχέδια. Κατόπιν, προχώρησε στην προσφώνηση του κ.Βερούχη.

Ξεκινώντας τον λόγο του ο κ.Βερούχης, μας είπε να έχουμε ελπίδα και να σταθούμε όρθιοι στην λαίλαπα που μας απειλεί.
Καλωσόρησε τους καλεσμένους μας , τους παρευρισκομένους και τους εκπροσώπους της Δημοτικής Αρχής, και υποσχέθηκε να είναι πάντα κοντά μας με όλες του τις δυνάμεις την εμπειρία και την γνώση, για το καλό του κάθε επαγγελματία και εμπόρου.

Το μήνυμα που στέλνει προς όλους , είναι να γραφούν όλοι στα συνδικαλιστικά τους όργανα, έτσι ώστε να έχουν φωνή στα προβλήματα τους.

"Η Ομοσπονδία, είναι ο συνδετικός κρίκος με την ΓΕΣΕΒΕ, και μόνο αγωνιζόμενοι, υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Πρέπει να αποκτήσουμε δύναμη και να ανάψει η σπίθα που θα φέρει αναβάθμιση και προκοπή.
Σε μια νύχτα, όλα διαλύθηκαν, αλλά πρέπει από την αρχή να καταλάβουμε τι σημαίνει συνδικαλισμός,  και να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Κτύπησαν εμάς, την σπονδυλική στήλη, όπως   έλεγαν της κοινωνίας. Για χρόνια οι βολευτές,

μας αντιμετώπιζαν με απαξία. Έχω συγκρουστεί με Δημάρχους, με βολευτές, ακόμα και με υπουργούς, και θα συνεχίζω να αγωνίζομαι.
Ευχαριστώ την γυναίκα μου που ήταν συμπαραστάτης σε όλες τις προσπάθειες, και στα ταξίδια μου που πήγαινα, ανεξάρτητα από τον καιρό, και ακόμα και αν έλειπαν οι άλλοι."

Μετά πήρε τον λόγο ο κ.Θαλάσσης, Πρόεδρος της Συνοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ευβοίας, που συγκινημένος θυμήθηκε τους κοινούς τους αγώνες. Μας δήλωσε ότι με κουράγιο και θάρρος πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μιας και ο Ελληνικός λαός έχει αποδείξει ότι έχει την δύναμη να ξεπερνά τις δυσκολίες.
Τόνισε την  ανάγκη για την βελτίωση του οδικού δικτύου, σαν το πρώτο που πρέπει να φτιαχτεί αν θέλουμε να ακολουθήσουν και άλλες ευεργετικές αλλαγές στην περιοχή.
Επίσης ευχαρίστησε τον κ.Βερούχη, λόγω της μεγάλης βοήθειας που τους είχε προσφέρει τόσα χρόνια με τις ιδέες και τις προτάσεις του.

Ο Δήμαρχος, κ.Μανώλης Νικόλαος, τόνισε την ανάγκη της αισιοδοξίας που εμπνέουν αγωνιστές σαν τον κ.Βερούχη, ευχήθηκε καλή θητεία στο ΔΣ του Συνδέσμου, και ευχαρίστησε το τιμώμενο πρόσωπο για την προσφορά του λέγοντας ότι και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Καρυστινός λαός, τον σέβεται και τον εκτιμά.

Ο κ.Ραβιόλος, Αρχηγός της Μείζονος Αντιπολίτευσης,  αφού  καλωσόρισε τους καλεσμένους, τους ζήτησε να μην μας ξεχνούν και να ξέρουν ότι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι και να έρχονται και από μόνοι τους. Να ήμαστε αλληλέγγυοι και να καταφέρνουμε με σύμπνοια, να βρίσκουμε λύσεις στα θέματα που μας απασχολούν.

Όπως όλοι, τόνισε την ανάγκη εγγραφής νέων μελών, για μια δυναμική παρουσία των επαγγελματιών.

Τον λόγο πήρε ο κ.Παπαλυμπέρης, επικεφαλής του Συνδυασμού "Αλλιώς", και τόνισε ότι η μόνη αντίσταση με αποτέλεσμα, μπορεί να γίνει μέσα από την συμμετοχή στους Συλλόγους και τον Συνδικαλισμό.

Στο τέλος τον λόγο πήρε ο κ.Σίμωσης Παναγιώτης, Πρόεδρος του Επιμελητηρίου, όπου και τόνισε την συνεισφορά του κ.Βερούχη στα κοινά.

Μετά τους λόγους, ήρθε η σειρά της κοπής της πίτας , και σιγά σιγά, η εκδήλωση έφτασε στο τέλος της.

Ευχαριστούμε όλους όσους μας τίμησαν και τους ευχόμαστε μια καλή και δημιουργική χρονιά.