"Το φλυτζάνι" Χρονογράφημα του Άγγελου Κεκεμπάνου στην Καρυστινή.

 Απρίλιος 2008. Το φλυτζάνι.

Τούτο που θα πούμε σήμερα είχανε γίνει κείνα τα παλιά παλιά χρόνια. Τότε που η επιστήμη κοιμούτανε ακόμη ύπνο ελαφρύ και η φύση έκανε ότι της άρεσε και λογιαριασμό δεν έδινε σε κανένα.

Μετά, μετά οι επιστήμονες αφού κάνανε μια βόλτα μέχρι το φεγγάρι νοιαστήκανε και για τα ανθρωπάκια της γης και μαζί με τα αχαίρευτα βρήκανε και τα χρειαζούμενα.

Μέσα στα χρειαζούμενα ήτανε και κάτι μπλέ χαπάκια που τα ονομάσανε βιάγκρα και που είχανε τη δύναμη κάτι ξεπεσμένα εργαλεία να τα αναστυλώνουνε τόσο ώστε στις άκρες τους να δένεις σχοινί για το  άπλωμα της μπουγάδας.

Παλιά όμως δεν το ξέρανε τούτο δω για αυτό έπεσε πανικός στην πόλη μετά το γάμο του Μήτσου . Καλός ήτανε τούτος και νέος και νοικοκύρης για αυτό όταν ζήτησε την Αργυρώ από τον πατέρα της του είπανε αμέσως το ναι.

Να λοιπόν, χαρές και προετοιμασίες για το γάμο και για γλέντι τρικούβερτο όταν δόξα και τιμή έγινε η στέψη. Ούλα μοιάζανε καλά και την Τρίτη μέρα οι συγγενείς της νύφης και του γαμπρού πήγανε γιομάτοι γλυκά να επισκεφτούνε για το καλό τους νιόπαντρους και να τους γλυκάνουνε. Και τότε απλώσανε μαύρα πανιά. Τι γλυκά και πράσινα άλογα! Κείνη , τρεις μέρες μετά το έσονται οι δυο εις σάρκα μια , ήτανε ακόμα κόρη όπως και πέρσι και πρόπερσι και τούτο γιατί εκείνος ήταν ζούφιος , πω πω τι συμφορά!

Τρέξανε ουλοίσα οι μανάδες στην Μιχαλωτένα. Πήρε κείνη το μαυρομάνικο μαχαίρι  της και το τσεκούρι και βγήκε με τη γιόμιση του φεγγαριού στην πόρτα της και βρήκε τα μάγια. "Τον έχουνε δεμένο οι αχαίρευτες! Πρέπει να κάνετε τούτο , πρέπει να κάνετε τ άλλο , " τις δασκάλεψε. Τώρα?

Έπρεπε να βρούνε τρόπο να λυθούνε τα μάγια για να βρει το κουράγιο ο γαμπρός .Μάθαμε και τα μαύρα χαμπάρια οι συμπεθέροι και το ρίξανε στο κρασί και μαζί στο κλάμα. 

"Τι πάθαμε! Τι πάθαμε! Τι ρεζιλίκι είναι τούτο!" Μέσα σε όλα τους, τους συστήσανε και μια φλυτζανού. Τα έβλεπε ούλα τούτη , τους είπανε. Τρεχάτε! Και τρέξανε με τα κουπάκια του καφέ στο χέρι.  Ανυποψίαστη η φλυτζανού έλεγε ότι της κατέβαινε στο κεφάλι και μεταξύ των άλλων είπε.."Λέπω νοικοτσιράδες μου ένα πλάκωμα. Μετά από τούτο, ούλα μέλι γάλα".

Καταχαρούμενες εκείνες που ακούσανε την μεγάλη κουβέντα βιαστήκανε να το πούνε σε ούλο τους το σόι και φυσικά, στην νύφη και στον γαμπρό. Αναθαρρήσανε ετούτοι, είπανε ,βρε λες να είναι έτσι? Μόλις λοιπόν έπεσε ο ήλιος μανταλώσανε τις πόρτες και είπανε να εφαρμόσουνε τα λόγια της φλυτζανούς. Το φέρανε από δω το φέρανε από κει ώσπου ταιριάξανε. Την άλλη μέρα όταν ανήσυχοι οι συγγενείς γιατί αργήσανε να ανοίξουνε τα παράθυρα οι νιόπαντροι, πήγανε και ντούκου ντούκου χτυπήσανε τις πόρτες, βγήκε καταχαρούμενη η νύφη και ρίχτηκε στην αγκαλιά τους  ,ενώ ο γαμπρός με το ράδιο τούρλα να ακούγονταια τα μπουζούκια χόρευε ένα μάγκικο ζειμπέκικο. Τα μάγια είχανε λυθεί.

Η φλυτζανού όμως όταν τς πήγανε το απόγευμα μια πιατέλα γιομάτη γλυκά και μαζί με΄να ζευγάρι παντόφλες και ένα μαντήλι της κεφαλής της προσπαθούσε να θυμηθεί πιο ήτανε το καλό που είχε κάνει για να της φέρουνε τόσα δώρα!