Αυτές τις δραματικές ώρες που βιώνουν πολλά μέρης της Χώρας ιδιαίτερα η Εύβοια, το νησί μας το αγαπημένο που το βλέπουμε να καταστρέφεται από την μανία της φωτιάς και την παραμέληση της κυβέρνησης ήθελα να πω δυο λόγια στον κόσμο που υποφέρει για να δείξω και γω ότι είμαι ψυχικά κοντά τους και να τους δώσω λίγο θάρρος αν είναι δυνατόν. Από το βιβλίο ΦΥΛΛΑ ΦΤΕΡΗΣ Β ΤΟΜΟΣ ,διαβάζουμε μια ομιλία που απευθύνεται κυρίως στους νέους, και γράφτηκε με αφορμή μια εκδήλωση από έναν όμιλο νέων στην Κάρυστο παρουσία του Γερμανού κατακτητή. Καλό κουράγιο σε όλους όσους υποφέρουν και αγωνίζονται αυτές τις δύσκολες μέρες και νύχτες.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΝΕΩΝ ΚΑΡΥΣΤΟΥ. ΚΥΡΙΑΚΗ 20.2.1944
............
Στην μουσική εκδήλωση συνοδεία απαγγελιών την ομιλία έγραψε και διάβασε ο Θεμιστοκλής Κοκαλιάρης.
" Κυρίες και κύριοι,
μέσα στον τριχιλιετή κύκλο της Εθνικής μας Ιστορίας, ιστορίας γραμμένης με φωτιά και με αίμα είναι δύσκολο νάβρει κανείς τόσο τραγικές σελίδες σαν τούτες που γράφονται αυτή την στιγμή στην μεγάλη βίβλο της Ιστορικής Φυλής μας.
Ανάμεσα στον Ορυμαγδό και το σάλο που σκόρπισε και εξακολουθεί να σκορπίζει επάνω στην ωραία χώρα μας ένας πόλεμος πρωτογενής και μια τραγωδία άνευ προηγουμένου, συγκεντρώσεις σαν την σημερινή έχουν άραγε σκοπό και λογική συνέπεια?
Και δεν υπάρχει κίνδυνος να θεωρηθεί σαν παράκαιρη και ίσως ίσως και προκλητική κάθε παρόμοια εκδήλωση, όταν σε κάθε στιγμή αντικρύζουμε γύρωθεν μας την πείνα εως τον εξωλοθρεμό?
Ερωτήματα που βγαίνουν αμείλικτα από το στόμα του καθενός και επιτακτικά ζητούν απάντηση για δικαιολογία.
Στα ερωτήματα αυτά που τόσο έντονα μας διατυπώνονται μια είναι η απάντηση. Μας την δίνουν τα ιστορικά δεδομένα με την ψυχρή αντικειμενικότητα .
Στον ξεπεσμό και στις συμφορές που αντίκρυσε ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία , μονάχα το πνεύμα στάθηκε αδιάφθορο πάνω από την κυριαρχική του πνοή όλους εκείνους που φαντάστηκαν ότι θα δαμάσουν με την υλική βία την ψυχή του λαού μας.
Περιπέτειες, διωγμοί, καταπιέσεις αντί να μας κλονίσουν , μας εχαλύβδωσαν ψυσικά και μας άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για μια πνευματική ανάταση και δημιουργία. Σαν τον φοίνικα που αναγεννιέται μέσα από την τέφρα του, έτσι αναθάλλει στις πιο δύσκολες στιγμές του εθνικού μας βίου η ομορφιά του λόγου και της τέχνης γενικά, για να καταπλήξει με την λαμπερόχρωμη θεωρεία της όλο τον πολιτισμένο κόσμο που εκστατικά παρακολουθεί το θαύμα της Ελληνικής Αναγέννησης.
Γιατί μεσ τα γυρίσματα των κύκλων
ό,τι και αν έλθει ό,τι και αν βρέξει,
ό,τι κι αν γίνει σαν το πανί
αν μαζεύεσαι για λίγο
απλώνεσαι και πάλι ω Ρωμιοσύνη.
Είναι καιρός κυρίες και κύριοι, να παραχωρήσω τη θέση στην ποίηση και τη μουσική. Στις δυο αυτές θεότητες που εκφράζουν τα ανέκφραστα και λένε τα ανείπωτα. Σ' αυτές που θ΄αγγίξουν τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής μας, που θα μαγέψουν με τους ήχους τους τους ρυθμούς των την ακοήν μας, που θα χαιδέψουν με την απαλωσύνην τους την καρδιά μας και θα την κάνουν πιο ελαφριά από το αβάσταχτο βάρος της σκλαβιάς και του πόνου.
Νομίζω πως απηχώ όλων σας την σκέψη εκφράζοντας στην νεολαία μας τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας για το τραχύ και δύσκολο έργο που ανέλαβε με τόσο ενθουσιασμό και αυτοθυσία.
Αγαπητοί νέοι! Πόσες φορές μέχρι τώρα στις ρητορικές μας αποστροφές εμείς οι μεγαλύτεροι στην ηλικία δεν απευθυνόμαστε σε σας με λυρική έξαρση για να σας τονίσωμε ότι το "μέλλον σας ανήκει".
Ήλθε όμως ο καιρός για να αρπάξετε από τα χέρια μας εκείνο που ζηλότυπα κρατούσαμε για τον εαυτόν μας. Το παρόν. Σας ανήκει και αυτό δικαιωματικά. Για την τη στιγμή που εμείς λυγισμένοι, τσακισμένοι, αποκαμωμένοι γέρνομε ανήμποροι το κεφάλι και το κορμί, εσείς στα αμείλικτα κτυπήματα της Μοίρας απαντήσατε με ένα τραγούδι.!
Οι κτύποι της καρδιάς σας ηχούν σαν θριαμβευτικό εμβατήριο για να σαλπίσουν στα πέρατα της Ελληνικής γης τον Παιάνα της Ψυχής και της Νίκης.! Είσαστε η ενσάρκωση της Ελληνικής Ψυχής! Της ψυχής αυτής που α είναι κατάλυτη μέσα στους αιώνες και που ο μεγάλος μας Παλαμάς τον παρομοιάζει με την ήρωα των Μεσαιωνικών μας θρύλων και παραδόσεων τον Διγενή Ακρίτα.
Ο Ακρίτας είμαι χάροντα/δεν περνώ με τα χρόνια.μ΄άγγιξες και δεν μ΄ένιωσες/στα μαρμαρένια αλώνια.
Είμαι γω η ακατάλυτη/Ψυχή των Σαλαμίνιων/Στην Επτάλοφο έφερε/ το σπαθί των Ελλήνων.
Δεν χάνομαι στα Τάρταρα/ μονάχα ξαποσταίνω/ Στην ζωή ξαναφαίνομαι/και λαούς ανασταίνω.!'
Τον λόγο βέβαια τον κάλυψαν ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Αλλά φανταστείτε τι θα γινόταν αν η κ.Αγλαία η διερμηνέας του Γερμανού Φρούραρχου που καθόταν μαζί του στην πρώτη σειρά, θα του έλεγε την αλήθεια, απατώντας στις επίμονες ερωτήσεις του για το τι έλεγε ο ομιλητής. Σίγουρα ο ομιλητής τούτος θα έπαιρνε την άγουσα προς τα στρατόπεδα του Νταχάου ακολουθούμενος από τους επτά που αποτελούσαμε το διοικητικό συμβούλιο του ΠΟΝΚ.!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου