Ο θείος μου ο Νίκος, αδελφός του πατέρα μου, θυμάται τα δύσκολα χρόνια της παιδικής του ηλικίας και της νεότητας τους.
Ακόμα και πιο πίσω , το πως ο παππούς του, ο Γιάννης Μανώλης από το Καλογέρι, είχε κατέβει στον Μύλο στα Καλύβια και αποφάσισε να κάνει γαμπρό του τον πατέρα του Παναγιώτη, επειδή τον καμάρωσε για την δύναμη την ευγένεια και την προθυμία του να βοηθήσει όσους δεν μπορούσαν να φορτώσουν μόνοι τους τα γεννήματα τους. Πολλές ιστορίες χαμένες στον χρόνο, αλλά ας σταθούμε λίγο και να σκεφτούμε με όλα όσα βλέπουμε και ξέρουμε να γίνονται στον κόσμο, το πόσο τυχεροί είμαστε και πόσο καλό μας κάνει στην ψυχή μας το να ξέρουμε τις ρίζες μας μέχρι βαθειά μέσα στο παρελθόν της ιστορίας της, και το πόσο δύναμη πέρνουμε γνωρίζοντας όλες τις δυσκολίες που ξεπέρασαν, έκαναν προκοπή και έφτασαν στα βαθειά γεράματα με κέφι για ζωή και αγάπη για τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου