Σήμερα το πρωί έλαβα το πάρα κάτω μειλ. Είναι πολύ συγκινητικό και σημαντικό ταυτόχρονα. Συγκινητικό γιατί βλέπουμε
την αγάπη για τον γενέθλιο τόπο και την προσπάθεια για την επαφή με τις ρίζες. Δεύτερη γλώσσα τα Ελληνικά και όμως,
πολύ πιο σωστά από όσα διαβάζουμε συνήθως . Μόνο σεβασμό μας εμπνέουν αυτές οι γραμμές και μακάρι οι νεώτεροι
να μπορέσουν να διαβάσουν όλα όσα κρύβονται πίσω και ανάμεσα σε αυτές.
Σοφία,
Εδώ είναι η ιστορία που υποσχέθηκα να σας στείλω για το blog σας. Παρακαλώ συγχωρέστε μου τη χρήση της ελληνικής γλώσσας.
Τα Ελληνικά είναι δεύτερη γλώσσα μου και δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω τις σωστές λέξεις.
Μη διστάσετε να διορθώσετε την ιστορία μου πριν την προσθέσετε στο blog σας.
Έχω πολλές άλλες ιστορίες από την οικογένεια της μητέρας μου, θα σας στείλω επίσης όταν έχω χρόνο.
Ήμουν τυχερός που είχα μαζί μου τη μητέρα μου και δύο θείους εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δυστυχώς, δεν έχω πολλές ιστορίες από την Κάρυστινη οικογένεια του πατέρα μου.
Ο πατέρας μου πέθανε νέος καί ποτέ δεν σκέφτηκα να τον ρωτήσω για τη νεότητα του.
Χάσαμε και τον αδελφό του τον Σπύρο πέρυσι που ήταν κύριος αφηγητής ιστοριών.
Ο ξάδερφος μου ο Παναγιώτης στην Κάρυστο μπορεί να έχει μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες να πει από παλιά.
Θερμούς Χαιρετισμούς,
Παναγιώτης Σιδέρης
Η φωτογραφία που έχω επισυνάψει είναι η θεία και ο θείος μου για τους οποίους μιλάω στην ιστορία.
Μπορεί να γνωρίζετε τη θεία μου καθώς ζούσε στην Κάρυστο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.
Το όνομά της ήταν Μαρίκα Μαρίνου. Ο θείος μου ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του
1960 και δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα. Το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Θωμάς.
Παππούς μου ήταν ο Αναστάσιος Θωμάς του Ιωάννη. Η γιαγιά μου ήταν η Χρυσάνθη Θωμά (γένος Κρισίλια).
Η ιστορία που λέω τώρα είναι είτε από τα χρόνια στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου είτε μετά. Δεν είμαι σίγουρος.
Τότε δεν υπήρχε φαγητό στον Άγιο Δημήτριο για να φάει ο κόσμος. Η κυβέρνηση είχε πάρει όλα τα ζώα τους για την πολεμική προσπάθεια.
Όπως τα γαϊδούρια που συνήθιζαν να οργώνουν τα χωράφια τους. Κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας για να βρούμε φαγητό.
Μια μέρα η γιαγιά και ο παππούς μου άφησαν τη θεία μου για να προσεξει τον μικρότερο αδερφό της στο σπίτι, ώστε να μπορούν να ψάξουν για χόρτα .
Εκείνη την εποχή, η θεία μου ήταν περίπου 9 ετών και ο θείος μου 6. Η γιαγιά και ο παππούς μου είχαν φύγει για κάποιο χρονικό διάστημα και επέστρεψαν
αργότερα το απόγευμα με το χόρτα. Μέχρι τότε, ο θείος μου ήταν πολύ πεινασμένος και άρχισε να κλαίει όταν είδε τους γονείς του να επιστρέφουν.
Η γιαγιά μου ήξερε ότι θα ήταν καιρό πριν τά χόρτα θα ήταν έτοιμα.
Ευτυχώς, το ένα κοτόπουλο που κατείχαν είχε βάλει ένα αυγό στη φωλιά του. Η γιαγιά μου πήρε το αυγό και το έβρασε
γρήγορα και το έδωσε στον θείο μου για να φάει. Αφού έφαγε το αυγό είπε
" Μητέρα, γιατί με άφησες να πάω τόσο πολύ πριν με ταΐσεις; Πεινούσα πολύ
."Ακούγοντας αυτό από τον εξάχρονο γιο της ήταν πολύ δύσκολο.
Κάθε φορά που έλεγε αυτή την ιστορία δεν μπορουσε να τελειώσει χωρίς να κλάψει.
Ήταν μια πολύ οδυνηρή μνήμη από μια άθλια περίοδο γι ' αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου