Στο Γιοκάλειο Ίδρυμα βρίσκουμε μερικά φύλλα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΥΕΡΗ ΑΠΟΨΗ, ιδιοκτησίας του Ισίδωρου Παπαλυμπέρη. Έγραφαν πολλοί με το όνομα τους αλλά και άλλοι με ψευδώνυμο.
Πολιτική επικαιρότητα, πολιτιστικά δρώμενα, κοινωνικά θέματα και ανάμεσα τους διαχρονικά προβλήματα με τους δρόμους, την θαλάσσια σύνδεση μας με Αττική και νησιά και πολλά άλλα άρθρα από επιστημονικά μέχρι και ανέκδοτα.
Θα κάνουμε μια αναδρομή ανα φύλλο, αλλά για σήμερα θα αντιγράψουμε μια ωραία ιστορία αγάπης που γεννήθηκε και πέθανε στο Κάστρο μας.
"Κάτι που πάντα εντυπωσιάζει και που θα εξακολουθήσει να εντυπωσιάζει κάθε γενιά Καρυστινών είναι το Κάστρο. Χτισμένο σε θέση περίοπτη αγκαλιάζει με τον όγκο του όλη την περιοχή στέλνοντας μηνύματα από το παρελθόν.
Σε μια τέτοια παλιά ιστορία θα ανεφερθούμε και τώρα , μια ιστορία που μόνο το Κάστρο επιμένει να μας την υπενθυμίζει. " Ο γάμος της Μαρίας ( κόρης της Αγνής ντε Σικόν και του Βονιφάτιου) με τον Ντον Αλφόνσο, λένε πως στάθηκε λαμπρός στα μεσαιωνικά χρόνια. Κανείς δεν έλειψε απ' αυτόν τον γάμο. Μονάχα ο γαμπρός! Γιατί ο άξεστος Ντον Αλφόνσο, απασχολημένος με τις εκστρατείες του, έστειλε αντιπρόσωπο του να παντρευτεί για λογαριασμό του την Μαρία. Και ο αντιπρόσωπος του ήταν ένα μοιραίο πρόσωπο. Ένας ψηλός και ωραίος ξανθομάλλης Καταλανός αξιωματικός, ο Χουανίτο, που μια παράδοση μας λέει, πως η μητέρα του καταγόταν από κάποιο χωριό του Καβοντόρου και πως τον είχαν αρπάξει οι Κουρσάροι σαν ήταν έξι χρονών. Τότε, λένε, έπαψε να λέγεται Γιάννης και πήρε το ξενόφερτο όνομα Χουανίτο.
Δεν άργησε όμως, σφοδρός έρωτας να πλήξει τις καρδιές του Χουανίτο και της Μαρίας , που ο άντρας της έλειπε συνέχεια σε πολεμικές επιχειρήσεις. Είναι νύχτα χειμωνιάτικη. Από εκείνες τις άγριες Καβοντορίτικες βροχερές και σκοτεινές νύχτες που φοβάσαι και τον ίσκιο σου, αν μείνεις λίγο μόνος. Η Μαρία, μονάχη , στο βαρυφορτωμένο απ΄το βελούδο σώμα της τρέμει από την αγάπη της για τον Χουανίτο. Αυτός κρεμασμένος από μια χοντρή τριχιά ανεβαίνει σβέλτα στο παράθυρο της.
Οι δυο ερωτευμένοι το σκάνε μυστικά και βγαίνουν απ' το κάστρο από μια κρυφή καταπακτή που μονάχα οι αξιωματικοί σαν τον Χουανίτο γνωρίζουν. Οι άγρυπνοι πορτάρηδες τους παίρνουν είδηση και αρχίζει το κυνηγητό μέσα σρα πυκνά ρουμάνια και στα αγριοτόπια της Μεκουνίδας, ενώ η βροχή τους πότιζε ως το κόκκαλο. Το στιλέτο που έμπηξε στη καρδιά του Χουανίτο ο φρουρός του κάστρου, στάθηκε ισχυρότερο από την φλογερή τους αγάπη.
Ο καιρός περνάει,μα δεν περνάει και ο πόνος της Μαρίας. Δεν μιλάει, δε γελάει, δε δέχεται κανέναν στο δωμάτιο της. Μόνο κοιτάζει με απλάνητα μάτια ψηλά από τα παραθύρια των πύργων κατά τον κάμπο με τ' αμπέλια , και τα λεμονοπερίβολα και η ματιά της χάνεται μέσα στα φουρτουνιασμένα μπουγάζια που ξαποστέλνει ο μανιασμένος Καβοντόρος. Οι βάγιες της ορκίζονταν πως είναι νεραιδοπαρμένει"...
Ιστορία τραγική , σαν την ίδια την ζωή του Κάστρου, που πεισματικά αντιστέκεται στον χρόνο βλέποντας με όση περιφάνεια του έχει πια απομείνει , το ίδιο του το σώμα να καταρρέει κομμάτι-κομμάτι.
Και εμείς αδιάφορα χαζεύουμε ...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου