Και ξεκίνησε ο Αύγουστος.

 

Πρώτη Αυγούστου σήμερα και άλλος ένας μήνας ξεκινά φορτωμένος με  ελπίδες. Μοιράζεται το βάρος με τον Δεκέμβρη, τον Φλεβάρη, τον Απρίλη, (ανάλογα το πότε πέφτει το Πάσχα) .

Ο Αύγουστος όμως μας ξεγελάει. Είναι οι εκδρομές και οι διακοπές του, είναι που γλυκαίνει η μέρα, είναι που ημερεύουν τα μελτέμια του Ιούλη, είναι στην προκειμένη περίπτωση, που σταμάτησαν οι φωτιές.

Για να είμαστε ειλικρινείς όλο αυτή η στάση ζωής να αντιμετωπίζουμε τα πάντα συλλογικά, δεν είναι και πολύ υγιές για την ψυχική μας υγεία.

Συλλογικό πένθος για το τρένο, για το ναυάγιο, και για τις φωτιές. Ο περισσότερος κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα, και τα δικά του πένθη ,αρρώστιες και έννοιες. Έχει τις προσωπικές του χαρές και επιτυχίες. Πότε θα τις χαρεί? Γενέθλια παιδιών και παιδικά πάρτι. Τι φταίνει εκείνα? Τι αναμνήσεις θα έχουν αν οι γονείς του συμμετέχουν ενεργά σε κάθε δυστυχία? Γάμοι, βαπτίσεις, επιτυχίες στο πανεπιστήμιο, το πρώτο του σπίτι, η πρώτη του δουλειά. Συναντήσεις ξενιτεμένων συγγενών, αντάμωμα παλιών φίλων, το πανηγύρι του χωριού που περίμεναν τόσο καιρό. Πότε θα ξανάρθουν αυτές οι στιγμές?

Μπορούμε να συμπονούμε αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε όλο αυτό το βάρος στους ώμους μας. Θα λυγίσουμε αργά η γρήγορα ενώ θα έχουμε χάσει στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω και χάσαμε τόσες πολλές με τα χρόνια της καραντίνας.

Ήρθε ο Αύγουστος λοιπόν και ας χαρεί ο καθένας τις μικρές η τις μεγάλες του χαρές. Το δικαιούται να τις ζήσει χωρίς τύψεις.