Οι εκδηλώσεις και η ψυχολογία του "Κατίνα, σαλαμάκι!"

Με μεγάλη συμμετοχή συνεχίζονται σήμερα και αύριο οι αιμοληψίες της μεγάλης καλοκαιρινής αιμοδοσίας της Αδελφότητας Καρυστίων. Μια θεάρεστη εργασία εθελοντών που συνεχίζεται για να εξασφαλίσει το ζωοδόχο δώρο της ζωής. 

Χτες το βράδυ είχαμε όργανα στην παραλία και από ότι είδαμε και μάθαμε, πάρα πολύς κόσμος διασκέδασε με τα νησιώτικα της ορχήστρας.

Πάλι χτες το βράδυ, στην παραλία Μαρμαρίου ανέβηκε η παιδική θεατρική παράσταση " Ο θησαυρός της Βαγία" της Ζώρζ Σαρρή. Ένα κλασσικό  αντιπολεμικό έργο που μιλάει για την φιλία, την συγχώρεση, την κατανόηση και της ανέη περιέργεια των παιδιών για περιπέτεια και εξερεύνηση.

Η παράσταση σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Καλογιάννη, "μόνιμη" σκηνοθέτιδα της θεατρικής ομάδας Μαρμαρίου, η οποία ανέδειξε το έργο στο δύσκολο περιβάλλον μιας πολύβουης παραλίας , πολύ μακριά από την επιβλητική ατμόσφαιρα ενός θεάτρου. Οι ηθοποιοί αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τον επαγγελματισμό τους, αφού ούτε μια στιγμή δεν παρασύρθηκαν από ότι γινόταν γύρω τους.

Η Αθανασία είναι πολλά χρόνια κοντά μας, και παρά τις μεγάλες της επιτυχίες σε θέατρα των Αθηνών, συνεχίζει με το ίδιο μεράκι και αγάπη την δουλειά της με την ομάδα. Ένας χαρούμενος και θετικός άνθρωπος που μας αγαπάει και τον αγαπάμε.

Αλλά πως συνδέονται οι εκδηλώσεις με την γνωστή σε όλους ατάκα του Βουτσά, "Κατίνα σαλαμάκι?"

Λοιπόν, το μήλο της έριδας ήταν οι καρέκλες για πολλούς θεατές. Να διευκρυνήσουμε ότι οι καρέκλες, δεν είναι ούτε της δημοτικής ενότητας Καρύστου, ούτε Μαρμαρίου, ούτε Στύρων. Είναι υπ' ευθύνη του δήμου Καρύστου και υπολογίζει ένα σεβαστό αριθμό για να είναι ευχαριστημένοι όλοι.  Η πιο καλή λύση θα ήταν να υπάρξει μέριμνα έτσι ώστε η κάθε δημοτική ενότητα, να έχει έναν δικό της αριθμό καθισμάτων στο δικό της διαμέρισμα, και έτσι δεν θα υπάρχουν παρεξηγήσεις ούτε παράπονα.

Όμως κατά πόσο αυτά τα παράπονα δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν?

Πάρα πολύ εύκολα κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα.

Αν γυρίσουμε το ρολόι της μνήμης μας μερικά χρόνια πίσω. Τότε που τα πιτσιρίκια καθόντουσαν οκλαδόν κατά σειρές μπροστά στην σκηνή και οι μεγάλοι στις καρέκλες. Τότε , που οι γονείς είχαν τα μικρά στην ποδιά, και θεωρούσαμε ντροπή, ένας μεγαλύτερος άνθρωπος να κάθετε όρθιος δίπλα μας.

Αντί για αυτό, βλέπουμε πολλές καρέκλες να είναι πιασμένες με τσάντες χωρίς να κάθεται κανείς για ώρες, βλέπουμε τα παιδάκια μόνα τους χωρίς επίβλεψη από τους γονείς. Και καλά όσα κάθονται ωραία και ήσυχα. Αλλά, σε έναν ανοιχτό χώρο, δεν είναι υποχρέωση των γονέων να επιβλέπουν τα τέκνα τους και να μην κάνουν για παράδειγμα ποδήλατο μπροστά από την εξέδρα της παράστασης? Δεν θα μπορούσαν πολλοί περισσότεροι ενήλικες να έχουν βρει κάθισμα αν πολλά παιδάκια ήταν στην ποδιά των γονέων?

Μπορεί να κάνω λάθος και για όλα να φταίει το χάσμα γενεών που με χωρίζει από τους νεότερους γονείς. 

Εκτός από αυτό όμως, διαβάζω διάφορα και ακούω άλλα τόσα που έχουν σαν κοινό παρανομαστή το ίδιο πράγμα. Την αποποίηση κάθε ευθύνης μας για το σύνολο η τον συνάνθρωπο μας, και την απαίτηση του να έχουμε όλοι δίπλα μας από μια "Κατίνα" και να απαιτούμε κάθε φορά, το "σαλαμάκι μας".

Είναι πολύ ωραίο και χρήσιμο να βλέπουμε έργα με πανανθρώπινα μηνύματα, να συμμετέχουμε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και να καλλιεργούμε τα ευγενέστερα συναισθήματα σε μικρούς και μεγάλους. Όμως, αξίες όπως ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, μπορεί να ξεκινάνε και από το απλό, "σήκω παιδί μου να κάτσει η κυρία" η, " έλα αγκαλίτσα να κάτσει και το άλλο παιδάκι".

Η νοοτροπία του "Κατίνα σαλαμάκι" έχει βγάλει τα ασπρόμαυρα ρούχα της εποχής πια, αλλά μήπως αυτό που ήταν τότε μια ατάκα για γέλια που ζωγράφιζε την τότε νοοτροπία, έχει γίνει τώρα η κυρίαρχη εντύπωση της ορθής συμπεριφοράς?

Οι συναυλίες και οι άλλες εκδηλώσεις συνεχίζονται. Μη χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε το μπαζάρ βιβλίου στην παραλία Καρύστου. Μπορείτε να βρείτε πραγματικούς θησαυρούς!

Καλό Σαββατοκύριακο!