Πριν μερικές μέρες συνάντησα μια ηλικιωμένη κυρία και έτυχε να πιάσουμε κουβέντα για τα παιδιά μας.
"Αστο παιδί μου" μου είπε. "Τα παιδιά μου είναι στο εξωτερικό". "Και γιατί δεν πάτε να μείνετε μαζί τους μερικούς μήνες?" την ρώτησα.
"Που να πάω? Στην Αμερική που είναι ο ένας? Στο Ντουμπάι που είναι ο άλλος η στον Πειραιά που είναι ο τρίτος? "
"Τουλάχιστον στον Πειραιά που είναι πιο κοντά" της απάντησα διστακτικά.
"Πάω στον καθένα 4, 5 μέρες και γυρίζω στο χωριό. Δεν πρέπει οι γονείς να είναι μέσα στα πόδια των παιδιών, έχουν την δική τους ζωή" μου είπε και συνέχισε με πίκρα "Άσχημη η μοναξιά" ..Πλήρωσε και έφυγε.
Είτε Αμερική είτε Ντουπάι είτε Πειραιάς, όλα είναι ξενιτιά αφού δεν είναι κοντά στα πάτρια εδάφη, κοντά στον κόσμο που ξέρει και μπορεί να ζει.
Πολλοί άνθρωποι είναι μερικά φυτά που μεγαλώνουν ωραία μόνο σε ένα περιβάλλον και αν αναγκαστούν να ζήσουν αλλού, μαραζώνουν. Όμως αυτή η εικόνα της πολύ όμορφης κυρίας που με αξιοπρέπεια και εγκαρτέριση έχει αποδεχτεί την ζωή της με αυτήν την πίκρα να στάζει από την ψυχή της δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό μου.
Σκεφτόμουν αυτό που σκεφτόμαστε όλοι για το χρόνο που φεύγει τόσο γρήγορα, για τα λίγα χρόνια που έχουμε τα παιδιά μας στην ευθύνη μας και η ζωή μετά μας αφήνει πάλι με άδεια "φωλιά" και το τηλέφωνο να μετατρέπεται σε ένα νέο "σπίτι" όπου μοιραζόμαστε στιγμές,αγωνίες, χαρές και νέα.
Λέμε όλοι μας "Νάναι καλά και ευχαριστημένα όπου και να είναι. Να τα καμαρώνουμε να προοδεύουν και δεν πειράζει που είναι μακριά". Και έτσι είναι πράγματι, αλλά αν ξέραμε το πως είναι, τότε τι θα κάναμε διαφορετικά όταν ήταν μικρά?
Αυτές τις σκέψεις έκανα στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ ενώ περίμενα την σειρά μου. Μπροστά μου ένας νέος πατέρας με ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι περίπου 5 και 8 χρονών προσπαθούσε να βγάλει άκρη με τις τσάντες και τα πράγματα. Τα τρισχαριτωμέναπαιδάκια βουτούσαν στο καλάθι και έβγαζαν τα πράγματα, γελούσαν και μιλούσαν ακατάπαυστα, έπαιζαν και έκαναν την ζωή του πατέρα δύσκολη.
Είχε εκνευριστεί γιατί ήθελε να τελειώσει, να φύγει, να απελευθερωθεί η ουρά και να μην καθυστερεί την ταμία που με υπομονή περίμενε να αδειάσουν τα πράγματα από τον πάγκο.
Ενώ στα δικά μου τα μάτια ήταν μια πολύ γλυκιά εικόνα, μια όμορφη οικογενειακή στιγμή, και του έλεγα νοερά, "Μην συγχίζεσαι..Θα το θυμάσαι με νοσταλγία κάποτε, και το κάποτε είναι απλά αύριο".
Οι σχέσεις μας με τα παιδιά όταν είναι μικρά δεν είναι παρά μια πρόβα για το πως θα είναι όταν μεγαλώσουν. Όσο πιο πολύ "πρακτική" κάνουμε, τόση λιγότερη θα είναι η "μοναξιά" όπου και αν βρίσκονται, ότι και αν κάνουν, και αν ακόμα η ζωή τα φέρει έτσι και ζούμε σε μια φυσική μοναξιά, η καρδιά μας θα είναι γεμάτη και θα ζούμε για τις μέρες που θα μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου