"Εάν η πατέντα της ατμομηχανής σημείωσε το σφράγισμα της μοίρας μας , ίσως είναι η μόνη ταιριαστή μεταφορά να πούμε ότι για την τρέχουσα τρομερά απελπιστική κατάσταση, είναι να πούμε ότι είμαστε δεμένοι σε ένα τρένο που τρέχει χωρίς να μπορούμε να το σταματήσουμε.
Είναι να αναρωτιόμαστε το πως τόσοι πολλοί προτιμούν να ταξιδεύουν στα τυφλά? Πως αποφεύγουμε να κοιτάζουμε το προς τα που κατευθυνόμαστε παρά μόνο το πως θα βγάλουμε την μέρα?
Είναι να αναρωτιόμαστε το πως η εκδοχή της ελευθερίας ( που τόσοι πολλοί είναι εκστασιασμένοι αυτές τις μέρες ), είναι μηδενιστική όσο αφορά την φύση, -παίρνοντας δύναμη από την ανικανότητα , την άρνηση, την αίσθηση απόδρασης από το πρόβλημα η την αδιαφορία,- παρα κάποιος να φανταστεί- αν πραγματικά μπορεί να το πιστεύει- για την δυνατότητα συνύπαρξης, αμοιβαίας βοήθειας και επιβίωσης?
Ας σκεφτούμε το οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα όπως τις καταστροφές του καπιταλισμού, του ρατσισμού, η ακόμα την εξελλισσόμενη περιβαλλοντική καταστροφή. Αν τα βάλουμε όλα αυτά μαζί ίσως έχουμε το επιχείρημα ότι τα πράγματα γίνονται πάντα χειρότερα πριν να αρχίσουν να καλυτερεύουν. Είναι η πιο σκοτεινή ώρα πριν την αυγή, κατά κάποιο τρόπο.
Δεν σκέφτομαι συχνά έτσι αλλά ακόμα και αν το κάνω δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό το επιχείρημα μπορεί να εφαρμοστεί στο πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Ίσως ελπίσουμε να να καταστρέψουμε στα θεμέλια τους συγκεκριμένες ιδεολογίες και να κτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο από τις στάχτες του παλιού , αλλά δεν μπορούμε να καταστρέψουμε την ατμόσφαιρα και να την φτιάξουμε πάλι. Όλες οι κοινοτυπίες του κόσμου για την υπομονετική δουλειά που απαιτεί η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη, θρυμματίζεται μπροστά στο τρέχων οικολογικό δίλημμα το οποίο είναι , όπως ο κλιματικός ακτιβιστής Bill McKibben το θέτει," Είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει ένα τέστ όσο αφορά τον χρόνο". Ακόμα και αν σταματήσουμε να εκπέμπουμε διοξίδιο του άνθρακα σήμερα, έχουμε ήδη κλειδώσει ένα ποσόν υπερθέρμανσης τα αποτελέσματα του οποίου θα συνεχιστούν για δεκαετίες για να μην πούμε για αιώνες.
Το έργο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πια όχι πια να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή από το να συμβεί αλλά να κάνουμε μείωση και προσαρμογή. Μείωση σε ότι βλαβερό έχουμε ήδη στον πλανήτη με σκοπό να αποτρέψουμε μέσω άμεσης μείωσης των ρίπων, και με αυτόν τον τρόπο θα αποτραπεί παραιτέρω αύξηση της θερμοκρασίας, και προσαρμογή στις αλλαγές της υπερθέρμανσης του πλανήτη στην οποία ήδη βρισκόμαστε.
Εάν δεν αναλάβουμε περισσότερη μείωση- όπως λένε οι ειδικοί σε μια δεκαετία- η προσαρμογή θα γίνεται επιθετικά δυσκολότερα. Τελικά θα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουμε το παραμικρό."
Maggie Nelson- On Freedom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου