Η κ.Μαρία έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε αφήνει με μια γλυκιά αίσθηση στο τέλος και αυτές τις μέρες όλοι χρειάζονται μια δόση γλυκύτητας.
Χριστούγεννα.!!!!!!
Ας ερχοσασταν ξανά!!!!
Όσο περνουν τα χρόνια μου κι ο δρόμος μου μικραίνει,τόσο τα βήματα μου με οδηγούν ,από εκεί που ξεκίνησα!!!!!
Ετουτες τις μέρες που έρχονται οι γιορτές ,τα νοσταλγούμε ακόμα πιο πολύ!!!
Δικοί και ξένοι,γινόντουσαν μια αγκαλιά.Το γέλιο,δεν απέλειπε από τα χείλη κανενός, και η αντιλλοβοηθεια, ήταν ο χρυσούς κανόνας,που ένωνε συγγενείς και φίλους!!
Θυμάμαι....Προπαραμονες Χριστουγέννων.Ο μπάρμπας μου ο Βαγγέλης,πρωτονοικοκυρης εκεινα τα χρόνια! Με τις μπασες του, το περιβόλι του,είχε σφάξει το χοιρινό του,που το έθρεφε με μεράκι από τον μήνα Αυγουστο δίχως υπερβολές, έφτανε και τα εκατό κιλά!!Όπως με μεράκι το έθρεφε!!έτσι μερακλιδικα το μοίραζε κατά το δοκούν!!
Εφτιαχνε με την νοικοκυρά του μεζέδες όμορφους!!Νοστιμιές που κρατούσαν ολοχρονίς!!
Έξω έρριχνε χιονονερο , κι εμείς με τον αδερφό μου,και τους γονείς μας που μας κρατούσαν από το χέρι,περναμε την ανηφόρα, για το σπίτι του θείου του Βαγγέλη.
Το κρύο ,γινόταν χάδι,στο πρόσωπο μας από την μεγάλη την προσμονή!!μέχρι να φτασωμε στο νοικοκυριό του.
Σαν μπήκαμε μέσα,η γλυκιά ζεστασιά από το τζάκι που έκαιγε τριζοβολωντας,λες και τα ξύλα που τα τύλιγε η φωτιά ακουγοντουσα σαν τραγούδι!!Αλλά και οι πεντοβολιες από το χοιρινο, μας αγκάλιαζαν ζεστά,μα και οι ευχές που αντάλλαξαν οι μεγάλοι κύλησαν τότε ,μέσα στις φλέβες μας , και μας έκαναν να νοιωσωμε, πως το Μεγάλο Γεγονός,της Γέννησης Του Θεανθρώπου,ενώνει τις καρδιές!!!
Αυτό το μήνυμα δεν ξεθωριασε ποτέ από μέσα μας,αλλά μας ακολουθεί πάντα,και προσπαθούμε να το περάσωμε σε παιδιά και εγγόνια!!!
Η μάννα μου κι ο πατέρας μου πήρανε θέση ,γύρω από το τραπέζι,κι άρχισαν να κόβουν το χοιρινό σε μικρά κομμάτια,για να γεμίσουν τα λουκάνικα. Ενώ η φωνή του θείου μου, ακούστηκε φιλόξενη προς τη νοικοκυρά του να λέει.Ριξε δύο μπριζόλες στα κάρβουνα ,να πιούνε ένα κρασάκι τα παιδιά.
Τι ήταν αυτό που γευτηκαμε!!Τι νοστιμιά!! Τι μοσχοβολια!!από τις ξεχωριστές εκείνες τις μπριζόλες!!που ψηνοντουσαν επάνω στη σχάρα ,στη φωτιά του τζακιου!!!Ήταν τόσο αφρατες,που έτρεχαν νεράκι ξεχωριστο! Ευλογημένο! Και η μυρωδιά αυτή αλλά και η γεύση έμειναν μέσα μου ,σαν ανεκπλήρωτη λαχτάρα!που την αναζητώ αλλά δεν τη βρίσκω!!
Γέλια,αστεία ακουγοντουσα από τους μεγαλους ..και η δουλειά προχωρούσε ,μέσα σε μια ατμόσφαιρα ξεχωριστή.
Ευλογημένα χέρια,καταραμένα στόματα,έλεγαν οι παλιοί.Ετσι μέσα σε λίγο χρόνο,γέμισαν τα λουκάνικα ,τα κρέμασαν στο τζάκι να καπνιστουν ,κι ήταν το πιο όμορφο στολίδι Των Χριστουγέννων για το σπιτικό.Ενω δίπλα ήταν ακουμπισμένος ο ασπαλαθρος για να τον μπουμπουνισουν ,σαν περναν νογα,πως καιροφυλακτούσαν οι καλικάντζαροι.
Στο πλάι ήταν η ξύλινη σκάφη που μέσα της σε λωρίδες και σειρά σειρά,ήταν αλατισμενος ο κυμαδερος ο πασπαλας.Λουκουμι γινόταν όταν ήταν έτοιμος για τον τενεκέ,που με τάξη και σειρά,θα τον όμορφο τοποθετούσε η θεία μου.
Με τα χέρια της τα επιδεξια ,πήρε ένα μεγάλο κυμαδερο κομμάτι αλατισμένο ,που πεντοβολουσε από τη θρουμπι και το κρέμασε δίπλα στα λουκάνικα,να καπνιστει κι αυτό. Και παραδίπλα,τοποθέτησε ένα μεγάλο κομμάτι νεφραμια από το χοιρινό κι εκείνο λιγουρευτο και μοσχοβολισμενο.
Η φωτιά τώρα σιγοκαιγε στο τζάκι ,για να καπνιστουν όλα καλά.Κι όταν ήταν έτοιμα να τα βράσουν μαζί με τον Πασπαλά .Στο καζάνι που το είχαν φρεσκογανωσει.!
Σαν ήταν έτοιμο,η θεία μου θα το τοποθετούσε επιδέξια και νοιμοκυρεμενα στον τενεκέ.
Καταπάνω θα έστρωνε λαδόκολλα.Θα τον καπακωνε κι έτσι θα νοικοκυρευε το ειδος που εθρεφαν από το καλοκαίρι.
Τι πάστρα,τι τάξη!!!Το χοιρινό όλης της χρονιάς!
Δύναμη για την οικογενεια .Για μικρούς και μεγάλους.
Όταν ηταν ώρα να φυγωμε, λες κι ακούω ακόμα τη φωνή και των δύο να μας λένε. Να έρθετε την Πέμπτη που θα βρασωμε τον Πασπαλά και τα λουκανικα .να φάτε φρέσκο.χοιρινο.
Πραγματικά ,πηγαίναμε κάθε χρονια.Αλλα και στις χειμωνιάτικες επισκέψεις των γονιών μου και όχι μόνο, στρωνοταν πάντα ένα λιτό αλλά φιλοξενο και σπάνιο σε μεζεδες τραπέζι,που μαζί με το κρασάκι της παρέας ο μεζές από το χοιρινό το παστο ,ήταν απαραίτητος.
Έτσι τα χρόνια περνούσαν ,μέσα σε μια όμορφη και ζεστή ατμόσφαιρα, που θα μου μείνει αλησμόνητη ,που πάντα θα την αναζητώ.Γιατι ήταν γλυκιά !!Ήταν δύναμη ψυχής .Τρόπος ζωής.Μιας ζωής που σήμερα μπορεί να ειναι ανετοτερη κι ίσως καλύτερη από πολλές πλευρές,αλλά και εφιαλτική!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου