Περί συμβόλων με μια αλλοτινή παιδική ματιά.

 Αυτές τις μέρες γίνεται πολύ μεγάλη κουβέντα για ένα έργο τέχνης στο σχήμα της σημαίας αλλά με πολύ ροζ που η καλλιτέχνης  Γεωργία Λαλέ , διάλεξε για να δείξει την πληγή της ενδοοικογειακής βίας και να καταδείξει το μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα των γυναικοκτονιών. Το έργο βρισκόταν στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο στην Νέα Υόρκη και αποκαθηλώθηκε μετά από εντολή της Ελληνικής Κυβέρνησης σαν προσβολή στο εθνικό μας σύμβολο. 

Η αλήθεια είναι ότι κατέβηκε μετά από παρέμβαση του κ.Νάτσιου ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, οι υπεύθυνοι για την παρουσίαση του έργου δεν είχαν ενοχληθεί .

Δεν είμαι βέβαια και απόλυτα σίγουρα κατάλληλη για να μιλήσω για το οποιοδήποτε έργο τέχνης μιας και οι γνώσεις μου είναι μηδαμινές και σε τέτοιες περιπτώσεις , όπως και σε πάρα πολλές άλλες καλύτερα είναι να μην μιλάμε σαν κριτικοί έργων τέχνης, μπορούμε όμως να πούμε το πως μας κάνει να αισθανόμαστε το κάθε έργο. Άλλωστε τα έργα τέχνης εκτίθονται στο κοινό για να προκαλέσουν αντιδράσεις και αυτές οι αντιδράσεις δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τις αναφορές του καλλιτέχνη. Σύμφωνα με μεγάλους σοφούς, όταν ένα έργο τελειώνει δεν ανήκει πια στον καλλιτέχνη αλλά στο κοινό, με την έννοια βέβαια της ερμηνείας του.

Πολλά έργα τέχνης έχουν ξεσηκώσει θύελλες διαφορετικών αντιδράσεων και εντελώς διαφορετικών από αυτές που θα ήθελε να εκφράσει ο/ η καλλιτέχνης. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια ξύλινη κατασκευή που μοιάζει με ικρίωμα έξω από ένα μουσείο. Ο καλλιτέχνης ήθελε να καταγγείλει τις δολοφονίες των μαύρων στην Αμερική, ενώ η κοινότητες των Αφρικανών Αμερικανών ξεσηκώθηκαν από την μια ενώ οι φασίστες θεώρησαν ότι τους ταιριάζει.

Τα σύμβολα πίστης και πατρίδας είναι ιερά και πάρα πολλοί από εμάς αισθανόμαστε πολύ άβολα όταν τα βλέπουμε έξω από τον ρόλο τους.

Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου δέκα χρονών, ένα Πάσχα, μεγάλη Παρασκευή λίγο πριν την εκκλησία, περνούσα από την παραλία.

Τότε τα καφενεία έκλειναν και όλος ο κόσμος πήγαινε στην εκκλησία ,η περίμενε με το κερί του να περάσει ο Επιτέφειος. Είχε βρέξει και τα νερά κυλούσαν στον δρόμο ξεπλένοντας και παρασέρνοντας σκόνες, φύλλα και σκουπίδια. Εκεί που περπατούσα ανάμεσα στα άλλα χαρτιά που είχε παρασύρει το νερό ξεχώρισα μια εικονίτσα της Παναγίας, από αυτές που μας μοίραζε ο πάπα Κώστας.

Είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ και έσκυψα να μαζέψω την εικόνα μέσα από τα βρώμικα νερά.

Η εικόνα εκείνης της "Παναγίτσας" χαράκτηκε πολύ έντονα στο παιδικό μου μυαλό και μεγαλώνοντας μειώθηκε η στεναχώρια όποτε βλέπω να προσβάλλονται τα ιερά και τα όσια χωρίς όμως να φεύγει εντελώς η αμηχανία και η ενόχληση.

Φυσικά δεν έχουν όλοι τα ίδια ιερά και όσια και δεν περιμένω να υπάρχει ίδια αντιμετώπιση.

Νομίζω ότι το θέμα μας πια είναι η διαφορετική αντίληψη για το τι σημαίνει Ιερό και Όσιο. Από την μια έχουμε βρει τόσες πολλές νέες λέξεις για να μην προσβάλλουμε κάποιον αλλά από την άλλη, έχουμε αποκαθηλώσει ότι κρατούσε τον κόσμο μας δεμένο.