Στέγαστρο τέλος!

 Το στέγαστρο στην Ιωάννου Κότσικα μας απασχόλησε πολύ τον τελευταίο καιρό και σήμερα, αφαιρέθηκε εντελώς, μιας και εκτός των άλλων, είχε αποδειχθεί ότι ήταν παράνομο και εκρεμμούσε η υπόθεση του.

Μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για την στάση μας απέναντι σε ότι συμβαίνει στον δημόσιο χώρο, στα δημόσια πράγματα, στην δημόσια ζωή. Δεν μπαίνουμε σε κανενός το σπίτι, κανενός την δουλειά, κανενός την προσωπική ζωή, αλλά όμως ότι έχει σχέση με ΔΗΜΟΣΙΟ, τότε είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη, να έχει γνώμη, να επεμβαίνει, να προτείνει και να καταγγέλει όπου και εάν χρειάζεται.

 

Αυτό έκανε και η κ,Πολυχρονίου και της αξίζουν πολλά

συγχαρητήρια, όπως και σε όλους όσους συμπαραστάθηκαν και στήριξαν το αίτημα για την απομάκρυνση του στέγαστρου. Να θυμηθούμε ότι η Αντιπολίτευση του Γιάννη Μανώλη έφτασε να κάνει αίτημα για αυτό το θέμα σε ανοιχτό ΔΣ!!

Όλοι μαζί έχουμε κερδίζει αρκετές μικρές και μεγαλύτερες νίκες, και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κερδίσουμε άλλη μία. Την αναγέννηση των πάρκων της πόλης μας. Τι λέτε? Θα το προσπαθήσουμε?

Μαίρη Πολυχρονίου

Και προς αποφυγή παρεξήγησης πράγματι είναι μια αρχή. Βέβαια όλη αυτή η ιστορία, που έπρεπε να αποδείξεις το αυτονόητο, μου προκάλεσε μια απέραντη θλίψη και απογοήτευση, κυρίως για πολλούς από τους εκλεγμένους εκπροσώπους μας στο Δημοτικό Συμβούλιο. Για όλους αυτούς που δεν πρόσεξαν τη μπετονιέρα στο πεζοδρόμιο ούτε αυτούς που έχτιζαν, για όλους οσους το προσπέρασαν, για όσους σιώπησαν και για αυτούς που εξαφανίστηκαν απο προσώπου γης, όταν η υπόθεση πήρε δημοσιότητα. Και σε αυτό το σημείο θέλω να πω κάτι, χιλιοειπωμένο αλλά τόσο επίκαιρο, προς τους εκλεγμένους στο Δημοτικό Συμβούλιο «ο δημόσιος χώρος δεν ιδιωτικοποιείται, δεν παραβιάζεται και κανείς δεν σας εκχώρησε το δικαίωμα να τον παραχωρείτε» και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, οπως και να το κάνουμε, να μη μπορούμε να περπατήσουμε στο πεζοδρόμιο από τα αυθαίρετα και να ξεριζώνονται δένδρα ετών, προκειμένου να φυτεύονται ασχήμιες. Αυτο θα μπορούσε ίσως να το κάνει στο εξοχικό του, στην αυλή του όχι όμως στον κοινόχρηστο χώρο, που θέλουν και πρέπει να παιξουν τα παιδιά, να περπατήσουν οι ηλικιωμένοι, οι ευάλωτοι άνθρωποι , αυτοί που δεν έχουν ευρύχωρες κατοικίες και που έχουν ανάγκη να περπατούν στη πόλη τους.