Εκλογές- τέχνες και μεις.

 

Οι εκλογές εκτός από μια "γιορτή της δημοκρατίας" είναι μια προσωπική εμπλοκή σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία γεμάτη με συγκινήσεις, ελπίδες, όνειρα, συγκρούσεις, και απογοητεύσεις που καταλήγουν σε μια επιβεβαίωση η μια ματαίωση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάρα πολύ δύσκολες και όσο περνά ο καιρός γίνονται ακόμα δυσκολότερες. Νομίζω ότι στις εκλογές περισσότερο από ποτέ έρχονται σε σύγκρουση τα τρία πρόσωπα που έχει ο κάθε ένας, δηλαδή, το πρόσωπο που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, το πρόσωπο που έχει η κοινωνία για αυτόν, και το πρόσωπο που συνειδητά δείχνει ο κάθε άνθρωπος στο επαγγελματικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Είναι ευχής έργο να ταυτίζονται και τα τρία πρόσωπα σε έναν άνθρωπο αλλά είναι κάτι που δύσκολα θα το δει κανείς. Οι διαφορές μεταξύ τους όμως δημιουργούν προβλήματα στην δημόσια έκθεση του κάθε ένα και πολλές φορές καταλήγουν στην απογοήτευση.

Ο περισσότερος κόσμος δεν πιστεύει ότι μπορεί να φταίει κάτι τέτοιο και ψάχνει σε άλλες πτυχές της ζωής να βρει απαντήσεις. Συνήθως κάπου έξω από αυτόν, ενώ στην ουσία εκεί που πρέπει να βρει τις απαντήσεις που ζητά, τις έχει μόνο ο ίδιος. 

Οι εκλογές είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο παρατήρησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης φύσης, παρόλα αυτά, οι εύκολες εξηγήσεις που δικαιολογούν το πρόσωπο που πιστεύουμε εμείς για τον εαυτό μας ,συνήθως κερδίζει έδαφος.

Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος άνθρωπος την δημόσια έκθεση. Είναι τρομαχτικό να αντιμετωπίζει το μίσος που δημιουργείται μόνο από καλές προθέσεις. Από την άλλη, είναι απορίας άξιο το πως πονηρές κινήσεις εκλαμβάνονται πολλές φορές σαν θείο δώρο. Ακόμα και όσοι περάσουν από δω και διαβάσουν αυτές τις γραμμές, πολύ πιθανόν να φέρουν στον νου τους τον/την ίδια άνθρωπο έχοντας εντελώς εκ διαμέτρου διαφορετική γνώμη.

Ίσως για αυτό αγαπάμε την μουσική, τον χορό, τις τέχνες.

Γιατί εκεί έχουμε την ευκαιρία να ενωθούμε συναισθηματικά, να νιώσουμε όλοι το ίδιο να μειωθεί η αίσθηση της προσωπικής μοναξιάς και να υπάρξει μια ψυχική ανάταση.

Τι βλέπουμε όμως?

Τα μαθήματα αυτά στα σχολεία θεωρούνται δεύτερης σημασίας, τα πανεπιστήμια μειώνουν τις έδρες , η επαγγελματική εξέλιξη είναι ένας γοργοθάς.

Είναι μια λύση να ασχολείται κάποιος με τις τέχνες και όχι με την πολιτική, αλλά η πολιτική ορίζει την ζωή μας και ως εκ τούτου, και τις τέχνες σε μεγάλο βαθμό.

Μπορούμε εύκολα να το δούμε αυτό και να το καταλάβουμε αν θυμηθούμε ότι σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς υπάρχει απόλυτος έλεγχος πάνω στις τέχνες, και μέσω αυτών, έλεγχος στην ψυχολογία και στις ιδέες των ανθρώπων. 

Θα ήταν πολύ ωραίο να αντιμετωπίζαμε τις εκλογές σαν τέχνη, τότε ίσως οι άνθρωποι να έβρισκαν ευκολότερα ένα πεδίο συνύπαρξης.

Ίσως το μάθημα της Φιλοσοφίας να έμπαινε ξανά στα σχολεία αφού η σκέψη και η ανάλυση βοηθά στο να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με την απαραίτητη ηρεμία και κατανόηση. Τουλάχιστον τις καταστάσεις των ανθρώπινων σχέσεων.

Όπως και στην τέχνη, η πολιτική και κυρίως στην περίοδο των εκλογών, αναμοχλεύει τα πάθη, Τα πάθη που αναμοχλεύει η μουσική βρίσκουν την διακαίωση τους στο τέλος της πράξης ενός θεατρικού έργου, η, στις τελευταίες νότες μιας μουσικής σύνθεσης. Από την άλλη, τα πάθη που αναμοχλεύει η πολιτική, αφήνουν ανοιχτές πληγές, αναπάντητα ερωτήματα και δηλητηριώδης σκέψεις .

Καταλήγοντας βγάζουμε ίσως το συμπέρασμα, ότι ο κόσμος και οι εμπλεκόμενοι θα αντιμετώπιζαν καλύτερα κάθε εκλογική περίοδο αν είχαν περισσότερο σχέση με τις τέχνες και την μελέτη της ανθρώπινης φύσης.