Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
το καταλαβαίνω ότι στους καιρούς που ζούμε πολύ πιθανόν να μου συστήσει κάποιος να δω κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας μιας και αποκαλώ ένα άψυχο αντικείμενο σαν αγαπημένο και πολύ περισσότερο, ένα αντικείμενο που καταγράφω τα όσα με αφορούν . Πολύ φοβάμαι ότι θα διέβλεπε αποχρώσεις ναρκισσισμού ,δόσεις εγωπάθειας, έλλειψη δυνατότητας επικοινωνίας με άλλα όντα, κατά προτίμηση ανθρώπους, και μια τάση εσωστρέφειας θα μπορούσαμε να πούμε.
Όμως ανήκω σε μια άλλη εποχή, τότε που το να γράφεις κάτι και μάλιστα προσωπικό, ήταν ένα δείγμα εξωστρέφειας, ήταν μια ικανότητα περιγραφής σκέψεων και συναισθημάτων, ήταν η συναισθηματική αποφόρτηση που οδηγούσε σε κάποιου είδους λύτρωσης και το συνιστούσαν σαν μια καλή συνήθεια στα μικρά παιδιά του δημοτικού.
Έχω καιρό να σου γράψω γιατί είναι και πολλά όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να τα επεξεργαστώ και αντικρουόμενα συναισθήματα κατακλύζουν εμένα και όλους όσους ξέρω καθημερινά.
Τι ξεκίνησαν να γράφω? Α, ναι, για την χορωδία. Είναι τόσο παράξενο το πως μένουν όλα πίσω εκείνη την ώρα. Οι νότες χορεύουν άλλοτε ελαφριά σαν πεταλούδες που τις παρασέρνει η μελωδία, άλλοτε είναι σαν να το μπαστουνάκι τους να βουτιέται μέσα σε ένα βάζο με μέλι και άλλοτε πάλι, θυμίζει τα κομματάκια πικραμύγδαλο που αν και σε πικρίζουν δεν σταματάς να την απολαμβάνεις.
Όλα τα συναισθήματα από όλα τα ακούσματα της ημέρας αλλάζουν. Τα καλά γίνονται καλύτερα και τα άσχημα λυτρώνονται . Οι φωνές που ενώνονται, το πιάνο που δίνει τον ρυθμό, οδηγούν την καρδιά μας σε έναν τόπο που υπάρχει το τραγούδι, και ψυχή μας ανοίγει σαν πλαστελίνη σε παιδικά χέρια.
Δεν υπάρχει εγώ, αλλά και δεν μπορείς να κρυφτείς. Οδηγείσαι στην ανάγκη της συμμετοχής, της εξωστρέφειας, της αίσθησης του όλου και όχι της μονάδας.
Είναι πολύ ωραία στην Χορωδία γιατί εκτός από όλα τα πάρα πάνω, που το συστήνουν και οι ειδικοί υγείας, η κυρία Σέβη έχει διαλέξει πολύ ωραία τραγούδια και τα έχει κάνει ακόμα καλύτερα σαν χορωδιακά κομμάτια.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο θα σε αφήσω τώρα και ελπίζω οι άδειες σου σελίδες να μη ζηλέυουν τις γεμάτες νότες και στίχους που παίρνω μαζί μου όποτε έχουμε πρόβα. Αλλάζουν τα χρόνια αλλά κάπου κάπου θα έρχομαι να σου λέω κάτι που δεν θα μπορώ να το πω στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου