Επείγει ο δρόμος και το γεφύρι στους Λενοσαίους στην έξοδο από το Δημοσάρη!

Ένα από τα πιο σπουδαία φυσικά αξιοθέατα που έχουμε στον τόπο μας με μεγάλη επισκεψιμότητα είναι το φαράγγι του Δημοσάρη.

Ένα φαράγγι σπάνιας ομορφιάς που ενθουσιάζει μικρούς και μεγάλους. Μια αγαπημένη διαδρομή είτε ξεκινήσει κάποιος από την αρχή του και το κατέβει, είτε πάει από τους Λενοσαίους και ανέβει για πάνω. Συνήθως σταματούν στις λίμνες και στους καταρράκτες, για να απολαύσουν την φύση και να μπορούν ταυτόχρονα να γυρίσουν πίσω.

Το πρόβλημα είναι ότι ο δρόμος είναι απαράδεκτος και τα μικρά επιβατικά υποφέρουν να βγάλουν την διαδρομή, ενώ το γεφύρι χωρά μόνο μικρά αυτοκίνητα.

Δηλαδή, ακόμα και το μικρό πουλμανάκι δεν χωρά σε αυτό το πλάτος για να παραλάβει τους εκδρομείς που έχουν κατέβει το φαράγγι. 

Αντί για αυτό, τους περιμένουν στον πάνω δρόμο, περίπου μια ώρα πεζοπορία από την έξοδο στους Λενοσαίους.

Και ερχόμαστε στο δια ταύτα και ρωτάμε.

Πως είναι δυνατόν να διαφημίζουμε το Φαράγγι χωρίς να έχουμε την σωστή υποδομή για την επισκεψιμότητα του? 

Γιατί έχουμε καθυστερήσει τόσο πολύ στην αξιοποίηση της διαδρομής?

Που είναι στην πράξη η στήριξη της Περιφέρειας στο τουριστικό μέλλον της περιοχής μας αφού κοφεύει στην ανάδειξη ενός από τους σπουδαιότερους προορισμούς μας?

Πως δεχόμαστε σαν φυσιολογικό να μεταφέρονται οι εκδρομείς που δεν αντέχουν την πεζοπορία,  σε καρότσες η άλλα ακατάλληλα για την ασφάλεια τους οχήματα?

Αυτό είναι το επίπεδο παροχής υπηρεσιών που θέλουμε για την Νότια Εύβοια?

Ο δρόμος και το γεφύρι είναι στις αρμοδιότητες της Περιφέρειας Στερεάς και ελπίζω επί τέλους να δούμε στην πράξη έργα που αναπτύσσουν την περιοχή μας και όχι μόνο όσα εξυπηρετούν την βιομηχανία των ΑΠΕ.

Η ομορφιά της Φύσης σε κτυπάει στο πρόσωπο και ήδη οι πρώτες επισκέπτες κυκλοφορούν στο βουνό και στις παραλίες. Στην ίδια διαδρομή συναντούμε την παραλία του Αγίου Δημητρίου, την παραλία Καλλιανού όπου είναι και η τελική έξοδος του Φαραγγιού του Δημοσάρη. Γύρω η πλάση πάλλεται από χρώματα και αρώματα ενώ η ατελείωτη παλέτα του πράσσινου, χάνεται στο μπλέ του ουρανού και της θάλασσας.

Μια διαδρομή που δεν φτάνει μόνο να το λέμε ότι είναι πανέμορφη και πόλος έλξης, πρέπει και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να δείξουμε ότι σεβόμαστε τους επισκέπτες μας , τους κατοίκους και την ίδια την Φύση.

Εν αναμονή λοιπόν, πάντα με αισιοδοξία περιμένουμε το καλύτερο.