Καρυστινά ποιήματα και τραγούδια. Ο ταμπουράς. Το μαντήλι.

Ο ΤΑΜΠΟΥΡΑΣ

 Ποιός είν' αυτός που τραγουδεί τη νύχτα με φεγγάρι?

Ξυπνάει τα εννιά χωριά, τα δέκα βιλαέτια?

Ξυπνάει και μια καλόγρια'από μέσα απ΄το κελί της?

Τσαλαπατά τα ρούχα της και διώχνει τον σταυρό της-

Σύρε , σταυρεμ΄, στην εκκλησιά, σύρε στο μοναστήρι,

Κι΄εγώ θα πάω να παντρευτώ να πάρ΄άντρα λεβέντη,

Για να βαρεί τον ταμπουρά, και συ καραντουζένι,

κι' αν δεν την φέρεις στο πλευρό, κάνω σε δυο κομμάτια.

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ

Ανάμεσα σε δυο βουνά, πούναι μια κρύα βρύση,

μα εκεί έσκυψα να πιω νερό, να πιώ και να γεμίσω,

Μού΄πεσε το μαντήλι μου το χρυσοκεντημένο,

με τετρακόσια δυο φλουριά, μ΄εξήντα δράμια μόσκο.

Δεν κλαίω ο μαύρος τα φλουριά, δεν κλαίω και τον μόσκο,

Μον΄κλαίω το μαντήλι μου το βαρυξομπολιασμένο,

Πέντε δασκάλες το κεντούν και δέκα το ξομπλιάζουν.

Και μια μικρή της έλεγε, στέκει και της διατάζει,

Η μια κεντάτε τον αϊτό , κ΄η άλλη τον πετρίτη.