Αντιγράφοντας παλαιά κείμενο πρέπει να προσέχουμε την γραφή μιας και είναι σε πολλές λέξεις πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα. Ειδικά αν πρόκειται για διάλεκτο εκεί γίνεται ακόμα πιο δύσκολο . Το πιο δύσκολο όμως είναι ότι δεν ξέρω να λειτουργώ το πολυτονικό σύστημα στο πληκτρολόγιο και λείπουν οι τόνοι, όπως η δασεία ,η, η περισπωμένη . Μοιάζουν οι λέξεις γυμνές, χάνεται η τονικότητά τους , χάνεται το νόημα τους γιατί το ρήμα τελειώνει σε η, η γιατί δεν διαβάζεται κάποια λέξη έτσι, αλλά αλλιώς.
Λένε ότι την ιστορία της γράφουν οι νικητές. Και η εμπειρία αυτό δείχνει. Πως μπορούμε τότε να μάθουμε την αλήθεια? Η απάντηση είναι απλή. Μέσα από τις ιστορίες της λαογραφίας, τους μύθους, τους θρύλους, τις συνήθειες , τα τραγούδια και όλα όσα συνθέτουν την καθημερινή ζωή.
Εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, πίσω από τις λέξεις, στις περιγραφές και στους διαλόγους , φανερώνονται όλα όσα θεωρούμε αληθινή ζωή.
Οι αρχαιολόγοι ψάχνουν με δέος το χώμα, σκαλίζουν με προσοχή, βουρτσίζουν ακόμα και το πιο μικρό κτέρισμα και με τα ευρύματα συνθέτουν ολόκληρες πόλεις, εφευρέσεις, τέχνες , αθλήματα και πιστεύω.
Οι λαογράφοι βρίσκουν τις ιστορίες, και "διαβάζουν" την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και μέσα από κει, ζωντανεύει ένας ολόκληρος πολιτισμός , το παρελθόν μας, η ρίζα μας που σαν μεγάλο δέντρο μας ενώνει όλους.
Αν το καλοσκεφτούμε, η λέξη " δέντρο", δεν σημαίνει μια μονάδα, αλλά ένα σύνολο , όπως το γενναιολογικό δέντρο. Τότε λοιπόν δεν μένει παρά να σημαίνει το σύνολο του οργανισμού από τις ρίζες μέχρι το φύλλωμα. Οι ρίζες όμως, και αυτές συνδέονται με τα άλλα γειτονικά τους δέντρα μέσα από τις μικρορίζες. Το ίδιο και οι άνθρωποι, λέξη λέξη, συνήθεια συνήθεια, χορός και μουσική, ρούχα φαγητό, όλα ενώνουν τις ζωές μας στο τώρα, στο παρελθόν και μας οδηγούν στο μέλλον.
Διαβάζοντας τα βιβλία που έρχονται πάνω από 100 χρόνια πίσω στον χρόνο, βλέπω την πικρία που καταλήγουν να έχουν από την πολιτεία. Και αυτό δεν αλλάζει όσα χρόνια και να περάσουν. Είναι ωστόσο κάπως συγκινητικό το πως νιώθουμε μια σύνδεση διαβάζοντας τα βιβλία τους, σαν μακρινοί φίλοι που έχουμε καιρό να τα πούμε.
"Τα βιβλία είναι οι καλύτεροι μας φίλοι" μας έλεγαν στο σχολείο. Και πράγματι, έτσι είναι, και είναι πάντα εκεί οι "φίλοι" που η φωνή τους φτάνει τόσο μακριά μέσα στον χρόνο για να ενώσει ένα νήμα και να κεντίσει μια βελονιά πάρα πάνω στο μεγάλο πάπλωμα της λαικής ιστορίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου