ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ
Του π.Ευφραιμ Γκιβίση
Θυμάμαι τα μεσημέρια που γυρίζαμε από το καθημερινό μπάνιο και μύριζαν τα γεμιστά -χωρίς κιμά, μόνο με σταφίδες και κουκουνάρια από τον πεύκο στον γειτονικό κήπο της γιαγιάς Βουρλάκαινας- και ανακατευόταν η αρμύρα από το χείλος μας που μόλις χνούδιζε μαζί με την αρμυρόγλυκη γεύση της τομάτας και του ρυζιού. Θυμάμαι τη γιαγιά Σοφία να μας καθίζει όλα τα ξαδέρφια μαζί στον σοφρά και να απιθώνει στη μέση την εμαγιέ γαβάθα με τα μπλε σχέδια, γεμάτη με τηγανητές πατάτες στα ξύλα του "μπαστικού". Θυμάμαι τον φίλο μου τον Φίλιππα - νυν δε Γαβριήλ Ιερομοναχο- που ανταλλάζαμε "Λούκυ Λουκ" και έτρωγε μετά βουλιμίας τις τροπιτάρες της γιαγιάς, και η γιαγιά "Καλό νάχεις, μαναράτσι μου, εσύ είπε ο Θεός και έγινες", γιατί εγώ πάντα μίζερος ήμουν στο φαΐ, μάλλον για μένα δεν είπε τίποτα ο Θεός για να γίνω. Θυμάμαι τον παπαΓιάννη που πήγαινα πρωΐ πρωΐ και του κουτσόψελνα σε κάτι ωραίες λειτουργίες Αιγαιοπελαγίτικες στα ξωκλήσια. Τον παππού τον Στέλιο που δούλευε δύο δουλειές, στο κουρείο το πρωΐ και στην ταβέρνα το βράδυ, για να λέει κάθε πρωί στη γιαγιά "Τί θα φάμε εμείς; τί θα φάει το παιδί;"
Σ αυτήν την ταβέρνα του Γλυκαμάν που πρωτοδούλεψα ντροπαλό σερβιτοράκι και χαιρόμουν το πουρμπουάρ που έβρισκα από την αρχοντική γριά Γαλλίδα που ερχόταν κάθε καλοκαίρι με την οικογένεια της να παραθερίσει στη βίλα της. Από τότε πάντα αφήνω πουρμπουάρ στο τραπέζι φεύγοντας, γιατί ξέρω πως κάποιος θα χαμογελάσει μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου