Η ταβέρνα του Γιώργου και της Ελένης Θεοδώρου στο Νικάσι αποτέλεσε για 24 ολόκληρα χρόνια- από το 1976 μέχρι το 2000- πυρήνα τοπικής κουζίνας, πρεσβευτή και διασώστη, εμπνευστή και πρωτοπόρο.
Με το πέρασμα των χρόνων, το όνομα εύκολα αναγνωριζόταν σαν ΚΟΥΡΟΚΥΜΠΙΝΑΣ, μιας και η ταβέρνα είχε κάνει την μεγάλη στροφή στην μαγειρική της εποχής και μαγείρευε κουρκουμπίνες, χορτόπιτες και ψητά.
Η οικογενειακή αυτή επιχείρηση δούλευε μόνο τα Σαββατοκύριακα λόγω του κύριου επαγγέλματος του Γιώργου ο οποίος ήταν οικοδόμος, και έκανε δυο πανηγύρια τον χρόνο.Της Αγίας Τριάδας και του Θεολόγου στις 8 Μάη , η στις, 26 Σεπτέμβρη.
Εργαζόμενοι ήταν οι γονείς, Γιώργος και Ελένη και τα παιδιά, Σοφία και Γιάννης. Ο εμπνευστής της ιδέας για την ταβέρνα ήταν του Χρήστου, του μεγαλύτερου γιού, ο οποίος όταν ήταν μικρό παιδάκι του δημοτικού πήγαινε στην Αγία Τριάδα και πουλούσε μπακαλιάρο και κρασί στην γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα λόγω νηστείας. Τα καλοκαίρια ξεδιψούσε τους επισκέπτες με πορτοκαλάδες. Ο Χρήστος έφυγε για τα καράβια και έγινε Αρχιμηχανικός ενώ τα αδέλφια του συνέχισαν παράλληλα με άλλες εργασίες να βοηθούν στην ταβέρνα.
Ο κόσμος που πήγαινε ήταν κυρίως οικογένειες από τα χωριά της Γούρνας και την Κάρυστο. Δεν είχαμε τότε ούτε παραθεριστές, ούτε τουρίστες που θα ενδιαφερόντουσαν για την ταπεινή και απλή ταβέρνα στο Νικάσι. Ο κόσμος όμως της περιοχής, εκτιμούσε και προτιμούσε την κουζίνα της γιατί εκτός των άλλων, ήταν και είναι άνθρωποι καλοί, πρόσχαροι, κοινωνικοί και πολύ αγαπητοί.
Μετά από καιρό, και άλλες ταβέρνες άρχισαν και προσθέτουν στο μενού τους της κουρκουμπίνες και τα άλλα παραδοσιακά μας πιάτα και να στηρίζουν την κουζίνα τους στον κορμό της παράδοσης.
Έτσι ξεκίνησαν και οι πρώτες ιδέες κατασκευής παραδοσιακών ζυμαρικών που βλέπουμε μέχρι και σήμερα να απασχολούν παλαιότερες και νεότερες επιχειρήσεις.
Τα χρόνια πέρασαν , τα παιδιά μεγάλωσαν και τα εγγόνια πια, συνέχισαν την παράδοση του πανηγυριού της Αγίας Τριάδας σε συνεργασία με άλλους επαγγελματίες, και είχαμε αυτό το πολύ όμορφο πανηγύρι με την εγγονή της κυρίας Ελένης, την Έλενα την Θεοδώρου να είναι η ψυχή του.
Ο κύκλος της ζωής, ακολουθεί τα βήματα της παράδοσης, και οι γευστικές μνήμες αποδεικνύονται πάρα πολύ δυνατές για να αφεθούν στην λήθη. Αντίθετα, ακολουθούν την ζωή και τους ανθρώπους της.
Άλλες ταβέρνες που έγραψαν ιστορία είναι ο Πλάτανος στον Αετό που άνοιγε για χορούς μέχρι πρόσφατα. Στα σκιερά πλατάνια, στην όμορφη πλατεία του, έχουμε γιορτάσει βαπτίσεις, γάμους, απόκριες, όμορφα καλοκαιρινά βράδια και ο κόσμος έβρησκε δροσιά από την ζέστη του καλοκαιριού. Φυσικά στον Πάνω Αετό η ταβέρνα που έκλεισε πέρυσι του Μούτση. Άλλη μια πάρα πολύ σοβαρή, αξιόλογη και αξιόπιστη θα έλεγα πρόταση καλού φαγητού σε έναν καταπληκτικό χώρο. Θυμόσαστε τι γινόταν όταν άνοιξε το Ρέμα? Εκεί που είναι τώρα η ταβέρνα του Μπαιραχτάρη στον Αετό? Κεριά, μυστηριώδης ατμόσφαιρα - ρεμπέτικα και τραγούδια που αναβίωναν μουσικές άλλων εποχών μαζί με νόστιμους μεζέδες και φασαριόζικες παρέες. Αξέχαστη φυσικά η ταβέρνα το Πανόραμα. Ποιος και ποιος δεν θα την θυμάται! Καταπληκτική θέα, ωραία σάλα, χοροί, εκδηλώσεις, νοστιμιές και για χρόνια και χρόνια το Πανόραμα ήταν ένας τόπος προσέλευσης πιστών της γεύσης . Ακόμα πιο παλιά ίσως στα Οβρέικα οι ταβέρνες είχαν την τιμητική τους με τον Γλυκαμάν, τον Ζωγράφο, τον Διόνυσο αργότερα με τα σουβλάκια, να γεμίζουν ασφυκτικά μέχρι πάνω τον δρόμο με τραπέζια και ένα μελίσσι κόσμου να μαζεύεται κάθε βράδυ. Πάνε αυτά, μάλλον για πάντα .....και για το τέλος να πω πως σφίγγεται η καρδιά μου που βλέπω το καφενείο του Φίλιππα, έτσι άδειο. Μεγάλος πρεσβευτής της κουζίνας μας ο Φίλιππας! Σπουδαίος μάγειρας! Ωραίος άνθρωπος! Έκανε το καφενείο του και την Κάρυστο για πολλούς ευκαιρία για να έρθουν εδώ και να τους περιποιηθεί αυτούς και την παρέα τους. Αν έχετε φωτογραφίες από τις ταβέρνες αυτές και θέλετε να τις μοιραστείτε μαζί μας, στείλτε τις στο messenger η στο μειλ kollia.sophia.@gmail.com
Έτσι για τιμής ένεκεν και εις μνήμην όσων έχουν φύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου