Τετάρτη 9 Ιουλίου 2025

Προσωπικές Νοσοκομειακές περιπέτειες στην Κάρυστο.

Να εξυπηρετηθούν μόνο έκτακτα περιστατικά στα ιδιωτικά ιατρεία συνιστά ο ΙΣΘ


 Σε κατάσταση καύσωνα λέω να σας μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις εμπειρίες που είχα στο Νοσοκομείο μας μετά από πάρα πολλές επισκέψεις μιας και οι λοιμώξεις, οι ιώσεις, οι γρίππες,  και άλλα που δεν τα εντοπίσαμε εγκαίρως , με βασάνισαν πάρα πολύ φέτος όλο τον Χειμώνα, την Άνοιξη και τώρα συνεχίζεται μέσα στο Καλοκαίρι. Ελπίζω και όπως βλέπω, η περιπέτεια κοντεύει να πάρει τέλος και έτσι μπορούμε να πούμε τις εμπειρίες μας και να βοηθηθούμε μεταξύ μας.

Πρώτα από όλα, είναι δύσκολο να βρει κάποιος ραντεβού όταν το χρειάζεται άμεσα. Στα έκτακτα βέβαια δεν είναι όλες οι ειδικότητες που χρειάζονται και οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν, έστω και αν δεν είναι έκτακτο, δηλ, να είσαι σε ένα φορείο και να πεθαίνεις που λέει ο λόγος, η να υπάρχει άλλη μεγάλη ανάγκη.

Να θυμήσουμε ότι στην περιοχή μας δυστυχώς δεν υπάρχουν ιδιωτικά ιατρεία πολλών ειδικοτήτων που θα μπορούσε κάποιος να πάει σε ανάγκη, όπως ένας Ωριλά.

Πήγα 2 φορές τον Χειμώνα αλλά ακόμα δεν είχε φτιαχτεί η κάμερα για τα ιγμόρια και τον εισοφάγο, κάτι που έγινε αργότερα, αλλά, παρά τα τηλέφωνα, πάντα ήταν πολύ αργά τα ραντεβού σε σχέση με την ανάγκη της αντιμετώπισης.

Το αποτέλεσμα ήταν να προχωρήσει πολύ ένα πρόβλημα που προστιθέμενο σε όλα τα άλλα, με βασάνισε πάρα πολύ.

'Οταν ένας άνθρωπος υποφέρει, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να περιμένουμε λίγη κατανόηση και λίγη ευγένεια. Γενικά οι άνθρωποι είναι ευγενείς και πολύ εξυπηρετικοί. Γιατροί και νοσοκόμες, εκτός από έναν που πάρα πολλές φορές μέσα στα χρόνια, όποτε τον έχω πετύχει στα έκτακτα, με αντιμετωπίζει με προσβολές , απαξίωση, μειωτικά σχόλια για συναδέλφους γιατρούς, και στο τέλος με μια αναξήγητη αλαζονεία .

Η πρώτη φορά ήταν πριν πολλά χρόνια με ένα τροχαίο του μικρού μου γιου, που στην κυριολεξία με κατσάδιασε σαν μητέρα για την διατροφή του! Από τότε, έγιναν αρκετές επισκέψεις για διάφορα θέματα. Από ταχυκαρδίες και αυξημένη πίεση μέσα στα μεσάνυχτα και να ακούς ,"Τι ήρθες εδώ πέρα? Τι περιμένεις να δεις τέτοια ώρα? Έλα αύριο που θα είναι οι καρδιολόγοι". Για να μην αναφέρω όλα τα περισταστικά θα καταλήξω στο τελευταίο μέσα στον Χειμώνα με μεγάλη λοίμωξη του αναπνευστικού και πυρετό όπου είδα τον συγκεκριμένο να βγαίνει με απειλητικές διαθέσεις από την αίθουσα και σχεδόν φυσικά να επιτίθεται σε συναδέλφους γιατρούς με πολύ άσχημο λόγο.

Είπα και γω στον εαυτό μου, "Σοφία, δεν φεύγεις σιγά σιγά? ' Και έφυγα. Γιατροπορεύτηκα μόνη μου κάμποσο καιρό, μέχρι να μου γράψει ο Ιππόλυτος αντιβίωση.

Δεν καταλαβαίνω το πως μερικοί δουλεύουν σε τέτοιες θέσεις με τέτοιες συμπεριφορές και το πως αναγκάζουν τους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη αυτή την ώρα να ανέχονται τέτοιες προσβολές και απαξιώσεις.

Μπορεί να έχει βοηθήσει κάποιες στιγμές, δεν είναι δυνατόν άλλωστε να είναι αλλιώς, αλλά πραγματικά είναι ένας άνθρωπος που μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί να πέσω στα χέρια του, προτιμώ να υποφέρω.

Όλοι φαντάζομαι ξέρετε για ποιον λέω..

Άλλο ένα θέμα είναι η εσωτερική ενημέρωση των διαφόρων τμημάτων. Δηλαδή, όταν βγαίνει μια εξέταση γιατί είναι τόσο δύσκολο να είναι συνδεδεμένο το σύστημα και να πηγαίνει η εξέταση στο ανάλογο τμήμα? Όπως η άυλη συνταγή δηλαδή.

Για παράδειγμα είχα να κάνω μια εξέταση αλλά μετά από 4 μήνες περίπου έχασα το χαρτί. Μου τηλεφώνισαν για ραντεβού αλλά έπρεπε να κάνω κάτι για να ξαναβγάλω το παραπεμπτικό. Λόγω ασθένειας που δεν μπορούσαν να μιλήσω δεν μπορούσα να συννενοηθώ και έχασα την εξέταση. Αν είχε πάει εσωτερικά, όλα θα ήταν πιο εύκολα για όλους πιστεύω. Φυσικά, πήγα στην πύλη και με χειρόγραφο ενημέρωσα ότι ακυρώνω το ραντεβού.

Αυτό που εντελώς αντικειμενικά και κυνικά θα έλεγα είναι πως οι σύλλογοι νοσηλευτών και γιατρών είναι αποκλειστικά για τα δικά τους θέματα, όπως μισθοί, και άλλα διαδικαστικά και όχι η επιπτώσεις συμπεριφορών στους ασθενείς. Δεν είναι κάτι νέο..Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει και δεν περιμένουμε από τους συλλόγους και υπεύθυνους να συναιτίσουν  τον συγκεκριμένο, ίσως η διοίκηση με παρρησία και θάρρος να μπορέσει να επέμβει, γιατί στο κάτω κάτω, το νοσοκομείο πρέπει να έχει και μια εικόνα που πρέπει να διατηρεί.

Αυτά είναι πολύ λίγα από όσα πέρασα και εύχομαι περαστικά σε όλους όσους υποφέρουν αυτές τις μέρες.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μνήμες νόστιμες- μνήμες ζωής. " O Κουρκουμπίνας"

 Η ταβέρνα του Γιώργου  και της Ελένης Θεοδώρου στο Νικάσι αποτέλεσε για 24 ολόκληρα χρόνια- από το 1976 μέχρι το 2000- πυρήνα τοπικής κουζί...