΄Για ένα πρησμένο δάκτυλο" Χρονογράφημα.

 Οποιαδήπτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματικές.

Ο γιατρός με την άσπρη του μπλούζα ξεχύλιζε από την καρέκλα πίσω από το γραφείο ενώ έγραφε τα στοιχεία της ηλικιωμένης ασθενούς στο βιβλίο κίνησης.

"Πως λέγεστε κυρία μου? " "Παπαδοπούλου Μαρία" απάντησε η κυρία Μαρία κρατώντας το πρησμένο της αντίχειρα σε προβολή προς τον γιατρό. "Όχι αυτό το επίθετο, το άλλο σας, το πατρικό" 

"Μα γιατρέ, αυτό γράφει η ταυτότητα μου, το έχω 70 χρόνια τώρα"

"Δεν έχει σημασία!" την διέκοψε ο γιατρός. "Θέλω να μάθω το πατρικό σας" συνέχισε ο γιατρός με επιμονή.

"Κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια το πατρικό μου. Και να σου πω την αλήθεια, ούτε θέλω να το θυμάμαι! Γράψε Παπαδοπούλου". 

"Όχι, όχι! Να μου πεις το άλλο, επιμένω" Ο γιατρός φαινόταν κάπως εκνευρισμένος και κινήθηκε νευρικά πάνω στην καρέκλα που έτριξε από το βάρος και οι ρόδες γρατζούνισαν το δάπεδο αφήνοντας μαύρες γραμμές. Οι νοσοκόμες αναστέναξαν και αντάλλαξαν βλέμματα συμπαράστασης με την ασθενή που χαμογελώντας συνέχιζε να προεκτείνει τον αντίχειρα προς τον γιατρό για να του τραβήξει την προσοχή προς το πρόβλημα που την οδήγησε στο ιατρείο.

Στο τέλος του αποκάλυψε το άλλο της όνομα που είχε να το χρησιμοποιήσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.
"Βλαστού" είπε και περίμενε να συνεχίσει στην καταγραφή των στοιχείων. Άδικα όμως. Ο γιατρός έσφιξε με έναν αέρα νίκης το στυλό και γέλασε δυνατά. "Το ήξερα!" αναφώνησε στο τέλος. "Βλαστού! Της γνωστής οικογενείας? Καλά το σκέφτηκα...έχετε το παρουσιαστικό" 

"Το παρουσιαστικό μου γιατρέ είναι αγνώριστο από τότε που είχα αυτό το όνομα, αλλά τέλος πάντων..πάμε πάρα κάτω για να μη καθυστερώ και τους άλλους ασθενείς που περιμένουν?"

"Δεν θα μου πείτε εσείς την δουλειά μου κυρία μου" της απάντησε θιγμένος και ένα κόκκινο χρώμα σύγχισης απλώθηκε στα πλαδαρά του μάγουλα. Οι νοσοκόμες ανακάθισαν και αυτές στις καρέκλες τους με ένα αίσθημα ντροπής ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον γιατρό που τις αγνοούσε εντελώς μιας και η ηλικιώμενη κυρία του έχει τραβήξει την απόλυτη προσοχή του.

"Λοιπόν, Βλαστού...Μάλιστα... Τον γνωστό Βλαστό, τι τον έχετε?" Ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο αυτή την φορά κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με τα δάκτυλα που υπονοούσε την κλοπή.

"Τίποτα..μακρινός συγγενής" απάντησε η κ.Μαρία .."Και δεν μου λέτε κ.Μαρία..μιας και σας βλέπ ω έτσι πολύ δυναμική, είχατε πολλές δουλειές στα νιάτα σας ε?"

" Εξαρτάται τι εννοείται με τα νιάτα γιατρέ. Στην ηλικία που είμαι, και τα εξήντα, νιάτα μου φαίνονται"

"ΕΕ, Βέβαια, βέβαια, καλά τα λέτε" Ο γιατρός φαινόταν ότι είχε όρεξη για κουβέντα ενώ οι άλλοι ασθενείς που γέμιζαν τον διάδρομο, άλλοι βημάτιζαν νευρικά πάνω κάτω , άλλοι είχαν πιάσει την κουβέντα ανταλλάσσοντας τα νέα τους, ενώ   άλλοι έβλεπαν βιντεάκια στο κινητό, δημιουργώντας όλοι μαζί μια ακατάληπτη φασαρία.  'Ησυχία εκεί έξω! Εδώ είναι ιατρείο!" τους φώναξε ο γιατρός και γυρνώντας προς την κ. Μαρία, συνέχισε να ρωτάει πράγματα εντελώς άσχετα με τον πρησμένο αντίχειρα που συνέχιζε να προσπαθεί να του τραβήξει την προσοχή.

" Είχατε χωράφια ε? Ελιές? Αμπέλια? Μπαξεβανικά? Ζώα?" 

"Αν και δεν βλέπω τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα μου, ναι, τα είχα όλα αυτά" του απάντησε η κ.Μαρία "και ήμουν και έμπορος"

"Α,χα! Έμπορος!" γέλασε χαιρέκακα ο γιατρός και έκανε πάλι την χαρακτηριστική κίνηση της κλοπής με τα δάκτυλα. "Καλά το φαντάστηκα"!! δήλωσε με ένα θριαβευτικό ύφος νίκης προς τα έκπληκτα μάτια των νοσοκόμων που δεν άντεξαν άλλο και του έδωσαν μια σκουντιά όσο πιο διακριτικά μπορούσαν. Η κ.Μαρία από την άλλη, άρχιζε να διασκεδάζει με την κατάσταση και χαμογέλασε περιπεχτικά λέγοντας του, "Ξέρεται εκ πείρας γιατρέ?"

Ο Γιατρός ξερόβηξε πειραγμένος και συνέχισε την ανάκριση. "Και δεν μου λέτε, παιδιά έχετε? "

"'Εχω, πως δεν έχω?" 

"Και πόσα είναι?"

" Τέσσερα"

"Μεγάλα ε?"

"Ε, για να είμαι όσο με βλέπεις, τι περιμένεις? Να είναι στο δημοτικό?"

Οι νοσοκόμες γέλασαν, ο γιατρός κοκκίνησε και συνέχισε να συμπληρώνει το βιβλίο . Στο τέλος ρώτησε αυτό που περίμεναν εδώ και ώρα ασθενής και νοσοκόμες. 
" Και τι έχουμε λοιπόν?" 

"Το δάκτυλο μου έχει πρηστεί γιατρέ. Ούτε το έχω κτυπήσει, ούτε πληγή έχει..Εμείς παλιά το λέγαμε γυρίστρα, επειδή είναι γύρω γύρω από το νύχι"

"Παλιά πηγαίνατε και στις ξεματιάστρες..δεν πήγαινατε στον γιατρό"

"Και τώρα πάμε στις ξεματιάστρες, αλλά ερχόμαστε και στον γιατρό. Ενισχυμένη θεραπεία, όχι αστεία" του απάντησε περιπαιχτικά η κ.Μαρία που η σπίθα στα μάτια της της αφαιρούσε τουλάχιστον μια εικοσαετία.

"Καλά, καλά, ελάτε το δούμε να τελειώνουμε" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τις νοσοκόμες ."Λοιπόν θα πάρετε αντιβίωση, ένα λεπτό να σας την γράψω"

'Στην ξεματιάστρα να ξαναπάω για δεύτερη δόση η δεν χρειάζεται?" Τον ρώτησε η κ.Μαρία και έκανε τον γιατρό να γράφει πιο γρήγορα από ότι συνήθως  για να τελειώνει με αυτήν την ηλικιώμενη κυρία που δεν λύγισε μπροστά στο κύρος της γεμάτης καρέκλας και είχε το θράσσος να του αντιμιλήσει. 

'Ευχαριστώ γιατρέ" Είπε χαμογελώντας η κ.Μαρία παίρνοντας την συνταγή και με έναν νεανικό αέρα έφυγε από το ιατρείο χαιρετώντας εγκάρδια τις νοσοκόμες.