"Η Λυπημένη " Χρονογράφημα.

"Η Λυπημένη "

Ήταν όνειρο της Παγώνας να φύγει από την μικρή της πόλη ήδη από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού. Ήταν δύσκολα χρόνια για τα κορίτσια και πιο δύσκολα για εκείνη με τον γραμματιζούμενο- δάσκαλο πατέρα και την "καλής οικογενείας" μητέρα, όπου το "καλής οικογενείας"μεταφραζόταν σε οικογενειακή περιουσία πολύ πάνω από τους γύρω της.

Ο δάσκαλος, πριν να γίνει "δάσκαλος" , ήταν απλά ένας "δασκαλάκος" μιας και ο μισθός δεν έφτανε για πολλά πολλά και εκτός από την υπόληψη που του έδινε η θέση του, δεν είχε να προσφέρει τίποτα άλλο υλικό σε μια μέλλουσα νύφη. Όμως το προξενιό έγινε, οι οικογένειες τα βρήκαν τα μακρινά χρόνια της δεκαετίας του πενήντα και η πολύφερνη νύφη βρήκε έναν άνθρωπο που θα εκτιμούσε τα προσόντα της και εκείνη τα δικά του.

Την ευτυχία τους ήρθε να ολοκληρώσει η γέννηση της κόρης τους που την μεγάλωσαν με αγάπη από την μια, αλλά και με ένα δηλητήριο από την άλλη.

Όλοι γύρω τους ήταν πολύ φτωχοί, πολύ αμόρφωτοι, πολύ άτεχνοι, πολύ κατώτεροι τους και οι γονείς όσο πιο πολύ αγωνιούσαν για το μέλλον της, άλλο τόσο φρόντιζαν να μπολιάζουν με τα λόγια τους την μονάκριβη τους από τον φόβο μην τους παρουσιάσει για γαμπρό κάποιον που δεν θα ήταν του "κύκλου τους".

Λίγα κορίτσια πήγαιναν Γυμνάσιο εκείνα τα χρόνια μα αυτή το είχε σκοπό και καμάρι που θα μπορούσε να σπουδάσει στην Αθήνα και να γίνει επιστήμων, όπως έλεγε η μαμά.

Στα διαλείμματα του σχολείου τα κορίτσια μοιραζόντουσαν τα όνειρα τους για οικογένεια και παιδιά, για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο μέλλοντας σύζυγος τους που θα τους πρόσφερε την πολυπόθητη ελευθερία μακριά από τα ασφυκτικά πατρικά τους και τα καχύποπτα βλέμματα των γειτόνων με την φαρμακερή τους γλώσσα.

Όχι όμως η Παγώνα. Η Παγώνα στεκόταν μακριά από τις κουβέντες τους γεμάτη ειρωνία για τα "μικρά τους " όνειρα, και τα ρομαντικά τους σχέδια.

Μια μέρα, τους ανακοίνωσε ότι από εδώ και μπρος θα την έλεγαν     Φένια. . Φένια, πάει και τελείωσε και δεν θα γύριζε να απαντήσει ούτε στους συμμαθητές της και τις συμμαθήτριες της στο διάλειμμα, ούτε στους καθηγητές στο μάθημα. Ήταν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και το επόμενο βήμα ήταν φυσικά η Αθήνα. Πως θα μπορούσε να γνωρίσει κόσμο και να την πάρουν στα σοβαρά με το Παγώνα? Ενώ το Φένια ήταν τόσο κομψό, με έναν αέρα Γαλλικό θα μπορούσε να πει κανείς. Το Φένια, έδειχνε άνθρωπο του κόσμου που ήξερε από τέχνες και είχε ευγενείς καταβολές.

Τι να έκαναν τα παιδιά ? Ήθελαν δεν ήθελαν, το συνήθισαν και η Φένια -τώρα πια- διάβαζε μανιωδώς για να μπει στο πανεπιστήμιο . 

Και πράγματι, έτσι και έγινε. Από μια πολύ καλή μαθήτρια, έγινε για εξαιρετική γιατρός που δούλεψε χρόνια και χρόνια σε δημόσιο νοσοκομείο. Παντρεύτηκε επίσης γιατρό και αυτό ήταν κάτι που τουλάχιστον στην αρχή, την έκανε τρομερά ευτυχισμένη.

"Από εδώ ο σύζυγος μου..Ναι, ναι..γιατρός και αυτός..Παθολόγος!" 'Ελεγε με καμάρι και κοιτούσε αφ υψηλού τις παλιές της συμμαθήτριες που αγωνιζόντουσαν να τα βγάλουν πέρα με τρία τέσσερα παιδιά η κάθε μία και τις καθημερινές δουλειές του νοικοκυριού, για να μην πούμε και για τα κτήματα, όσες είχαν.

Τι είναι όμως ο καιρός? Τι είναι ο αδυσώπητος χρόνος?! Πως μεγαλώνει τα παιδιά σαν τους μίσχους στα λουλούδια και εκείνα ανθίζουν και γεμίζουν αρώματα τις ζωές των γονιών τους.!

Κάθε καλοκαίρι στην παραλία, έβλεπε αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν, να γελούν, να μετατρέπονται σιγά σιγά σε νεαρούς και νεαρές ενήλικες, να ζουν μια ξένοιστη ζωή μακριά από την καταπιεστική κοινωνία που είχε μεγαλώσει εκείνη , και οι γονείς τους, οι άλλοτε συμμαθητές και συμμαθήτριες να απολαμβάνουν την δική τους ζωή με τα πάνω τους και τα κάτω τους.

Η φράση, "από εδώ ο σύζυγος μου ο γιατρός" είχε πια παλιώσει και δεν συγκινούσε πια και κανέναν ιδιαίτερα , ούτε καν την ίδια, και για αυτό ακολούθησε ένα αδιάφορο διαζύγιο.

Και έτσι έμεινε η Φένια να δουλεύει σκληρά, να βοηθά όπως μπορεί, να προσπαθεί να καλύψει με το "γιατρέ μου να σας πω," το " Μαμά να σου πω" ώσπου ήρθε η πολυπόθητη σύνταξη και η μετεγκατάσταση πίσω στην μικρή της πόλη, από όπου ήθελε τόσο πολύ να φύγει κάποτε.

Τα παιδιά των συμμαθητριών της είχαν πια παντρευτεί, είχαν δικά τους παιδιά που με την σειρά τους μεγάλωναν και εκείνα . Οι μαμάδες έγιναν γιαγιάδες, και οι γιαγιάδες είδαν δισέγγονα. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο γλυκά, παιχνίδια και ζωγραφιές. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι φωτογραφίες από γενέθλια,τραπέζια και εκδρομές. Ο χρόνος δεν τις άφηνε να τον ακολουθήσουν γιατί ακολουθούσαν την γραμμή του στο μεγάλωμα των όλο και μικρότερων μωρών που ερχόντουσαν στην οικογένεια. Η Φένια κατάλαβε έστω και αργά ότι δεν έπρεπε να ειρωνεύεται τις ζωές των άλλων.  Ένιωθε την μοναξιά της ύπαρξης της βαριά και ασήκωτη και ήταν λυπημένη.

Αναρωτιόταν καμιά φορά πως θα ήταν αν δεν την είχαν δηλητηριάσει οι γονείς της με τόσο ανούσια κόμπλεξ, πως θα ήταν αν δεν είχε αλλάξει το όνομα της, αν προσπαθούσε έστω να είναι φίλες με τις παλιές της συμμαθήτριες και τώρα θα μπορούσε και αυτή να είναι μέλος μιας μεγάλης κοινότητας και δεν θα ένιωθε τόσο μόνη.

Ο καιρός πλησιάζε για το αστρικό της ταξίδι και καμιά φορά τα βράδια σκεπτόταν ότι είναι ακόμα λυπημένη γιατί ίσως δεν θα κάθεται κανείς δίπλα της εκείνη την ώρα που η ψυχή της θα φεύγει για τους ουρανούς.

Λέγεται ότι στην ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ερχόμαστε συνδεδεμένοι με τον ομφάλιο λόρο της μητέρας και φεύγουμε κόβοντας τον ομφάλιο λόρο της οικογένειας.