Αγριότητες στην Καρυστία το 1824

 Αγριότητες στην Καρυστία το 1824

Συνεχίζουμε την ελεύθερη μετάφραση για τις αγριότητες που περιγράφονται στο βιβλίο ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ του ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στην διάρκεια του έτους 1824 εκτός από την άτυχη εκστρατεία του Κριεζώτη εναντίον του κάστρου της Καρύστου, συνέβησαν και άλλα αν και όχι τόσο σημαντικά για την ιστορία γεγονότα.

Δυστυχώς οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της  Καρυστίας  έπαθαν πολλά, όχι μόνο από τους Τούρκους αλλά και από τους ίδιους τους ομοεθνής τους.

Τον Μάρτιο ένα Ψαριανό πειρατικό πλοίο άρπαξε κοπάδι μοναστηρίου κοντά στις Πετριές  όπως και τα καζάνια μαζί με τα σκυλιά των τσομπάνηδων.

Στις 10 Μάη δύο πειρατικά Ψαριανά καράβια επιχείρησαν το ίδιο στις Πετριές  κοντά στην σπηλιά  της Αχλαδερής αλλά αποκρούστηκαν από τον Καλλίνικο Κούμα  αλλά εν μέρει πέτυχαν τον σκοπό τους στην νησίδα της Οκτωνιάς . Έτσι οι Ψαριανοί πειρατές λήστευαν τις ακτές και τις νησίδες και οι Χριστιανοί κατέφευγαν για προστασία στις σπηλιές για να σωθούν από τις σφαγές και από τις αιχμαλωσίες των Τούρκων. Σε αντίθεση με τα πλοία από το Κρανίδι που περιέπλεαν τις ακτές και πουλούσαν σιτάρι σώζοντας έτσι τον δυστυχή λαό από την πείνα.

Μετά από όλα αυτά, ο αρχηγός Βάσος που έμενε στην Σκύρο στέλνει 12 άνδρες με αρχηγό κάποιον Λεμονή  στη νησίδα της Οκτωνιάς και ύστερα κατά το επίνειο Σρυγγυλή της Αχλαδερής όπου όχι μόνο βασάνισαν  και λήστεψαν τους κατοίκους  αλλά και τους άρπαξαν τρία καράβια. Ακόμα ήθελαν να κακοποιήσουν τον Καλλίνικο αλλά αυτός αφού τους συνέλαβε τους συγχώρεσε. Όμως ο Βάσος προσεβλήθη πάρα πολύ από αυτό και μετά τρεις μέρες πλέει από την Σκύρο στην Αχλαδερή για να τον εκδικηθεί και δυστυχώς, έβγαλε όλο του το άχτι πάνω στους κατοίκους.

Τον ίδιο χρόνο περίπου ο Μουσταφάς Οντάμπασης ξάδελφος του Ομέρ πασά, έκανε συνεταιρισμό στην Κάρυστο με κάποιον Κεφαλονίτη Κισμέτο, πλοίαρχο των Φραγκοσυρίων αδελφών Σαλάχα, και αφού πρόσλαβε σαράντα Τούρκους Καρυστινούς  ήρθε μέσω του Καφηρέα προς τις ανατολικές ακτές της επαρχίας για να σκοτώσει και να αρπάξει.

Στις 12 Μαίου στην νησίδα Κάμηλο της Πετριάς  όπου είχαν καταφύγει οι κάτοικοι του Δύστου και άλλων χωριών ο Κισμέτος συνέλαβε δύο άντρες. Ο ένας από αυτούς ήταν ο ιερέας  του Δύστου. Τους πήρε την βάρκα για να μην μπορούν να φύγουν . Μετά πήγε σε μια άλλη νησίδα όπου είχαν βρει καταφύγιο κάτοικοι από τις Πετριές και με δόλο τους προέτρεψε να τον ακολουθήσουν στην Κάρυστο να γνωρίσουν τον Μουσταφά, και  να σωθούν από τους πειρατές και από τον Τούρκικο στόλο  που επρόκειτο να έρθει στην Καρυστία.

Ο δραστήριος και άγρυπνος Καλλίνικος όμως, ενώ περιέπλεε με 35 άνδρες , ξαφνικά μαθαίνει τα νέα για τον στόλο στο επίνειο του Καλάμου. Ο Μουσταφάς στέλνει εκεί κατά του Καλλίνικου την μεγάλη βάρκα με δέκα άνδρες  τους οποίους μετά από δύωρο μάχη τους τρέπει σε φυγή.  Μετά από αυτά οι Τούρκοι πήραν τα 80 πυροβόλα των Χριστιανών και αφού επιβίβασαν 180 ανθρώπους, άνδρες γυναίκες και παιδιά, τους πήραν όλα τα υπάρχοντα τους, και το βραδάκι ξεκίνησαν την σφαγή ενώ πολλοί έπεσαν στην θάλασσα και πνίγηκαν. Μετά πήγε στο νησάκι Κάμηλο από όπου πήρε και άλλους αιχμαλώτους και έφυγε. Το βράδυ οι βάρβαροι έβγαζαν από το αμπάρι έναν έναν τους άνδρες και αφού τους έκοβαν σε κομμάτια τους πέταγαν στην θάλασσα.

Όταν πια έφτασαν στην Κάρυστο, κατέβασαν τους αιχμαλώτους εκεί που είναι η πλατεία Αμαλίας . Πρώτα βασάνισαν τον ιερέα από τα Κριεζά Άγγελο. Του έκοωαν την μύτη και στο τέλος τον θανάτωσαν . Μετά το ίδιο έκαναν και στους άλλους. Όσο για τις γυναίκες, μερικές τις δώρισαν στον Ομέρ και άλλες τις πούλησαν. Μετά από όλα αυτά, μοίρασαν τα λάφυρα μεταξύ τους.

Εκεί λοιπόν βασανίστηκαν και θανατώθηκαν 80 άνδρες.  Όμως ο πρωταίτιος  Μουσταφάς, έπαθε τα ίδια το 1829   από τον Θεόδωρο Μελάνη η Τόσκα από τα Στύρα σε μάχη.

Μαζί με τον Μουσταφά ήταν και ο επίσημος Αβδής Κοτζάβεης μεγάλος Χριστιανομάχος και αιμοβόρος. Αλλά και αυτός σκοτώθηκε από τους Έλληνες στο Καπανδρίτι της Αττικής σε εκστρατεία εναντίον του Ομέρ.

 Όλα αυτά υπέφεραν οι κάτοικοι της Καρυστίας  όχι μόνο από τους Τούρκους αλλά και από ομογενής  και για αυτό σκορπίστηκαν για να σωθούν  άλλοι στην Σκύρο, άλλοι στην Άνδρο, στην Κέα στην Αίγινα στην Αττική και αλλού.