Ο Βυζαντινός Ναός του Αγίου Δημητρίου στον Άγιο Δημήτριο Νότιας Καρυστίας ζητά βοήθεια!

 

    Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου χρονολογείται μεταξύ 13ου και 14ου αιώνα.

Αν και υπήρξε για αιώνες το κέντρο της ζωής της περιοχής, εδώ και πάρα πολλά χρόνια λυγίζει κάτω από το βάρος του χρόνου και την αδιαφορία των υπευθύνων. Και όταν μιλάμε για υπεύθυνους, μιλάμε για την Αρχαιολογική Υπηρεσία η οποία με κάποια διεστραμμένη αντίληψη περί μνημείων, προτιμά να καταστραφεί εντελώς κάποιο, παρά να επιτρέψει σε ιδιώτες να το συντηρίσουν. Είναι πράγματι πέρα από κάθε λογική το γιατί λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και οι βουλευτές θα έπρεπε να ασχοληθούν με αυτό το θέμα για να υπάρχουν εξαιρέσεις ιδιαίτερα όσο αφορά μνημεία εξαιρετικής σημασίας για την ιστορία και την θρησκεία και την παρούσα ζωή στο σημείο.

Η τελευταία λειτουργία έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και η εικόνα της στο εσωτερικό, ξεγυμνώνει την εγκατάλειψη της . Μόνο τα καντίλια ανάβουν κάπου κάπου οι κάτοικοι και άλλοι πιστοί, που αναπολούν τις όμορφες στιγμές με τις γιορτές και τα πανηγύρια που ακολουθούσαν μετά την λειτουργία. 

Αναπολούν τον καιρό που το χωριό ολόκληρο ανηφόριζε το μονοπάτι για να συμμετάσχει σε μια κοινωνία αγάπης και να κοινωνήσει την αλληλεγγύη και το μοίρασμα στο φαγητό και στην χαρά του χορού.

Η εκκλησία έχει ιδιαίτερη σημασία και για την ιστορία του χωριού.

Στον περίβολο της υπάρχει ο ομαδικός τάφος των κατοίκων οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από τους Τούρκους ,ενώ όσοι μπόρεσαν και ξέφυγαν , κρύφτηκαν στο δάσος που υπήρχε τότε στην σημερινή τοποθεσία του χωριού. Και το νέο χωριό το έκτισαν έτσι ώστε να βλέπει το σημείο που ήταν τα σπίτια τους. Τα σπίτια που οι Τούρκοι κατέστρεψαν για να εξαφανίσουν το χωριό από τον χάρτη. 

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, όταν οι Τούρκοι κατέστρεφαν ένα χωριό, έσβηναν το όνομα του και από τα επίσημα έγγραφα έτσι ώστε να μην υπάρχει καμιά μαρτυρία για το έγκλημα τους.

Το προηγούμενο χριστιανικό όνομα του ήταν Ζωηδόχος Πηγή, ενώ το Τούρκικο δεν έχει γίνει δυνατόν να βρεθεί μέχρι τώρα, έστω και αν έχει μείνει σε κάποια καταγραφή ανάμνησης κάποιου κατοίκου.

Στον θόλο της εκκλησίας , πίσω από τον ασβέστη, υπάρχουν αγιογραφίες , και μπροστά από το τέμπλο, υπάρχει εσοχή για την ύψωση του Σταυρού την Μεγάλη Πέμπτη.

Δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από τότε που η εκκλησία είχε καλύτερες μέρες για να εγκαταλληφθεί κάθε προσπάθεια και ελπίδα για συντήριση και επαναλειτουργίας της. Οι κάτοικοι του χωριού είναι αποφασισμένοι να κάνουν ότι χρειαστεί για να το πετύχουν και ελπίζουμε να το καταφέρουν.

Να το καταφέρουν έτσι ώστε αυτό το σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και της ζωής τους να έχει την αξιακή θέση που του αρμόζει.

 Στην νοτιοδυτική πλευρά του χωριού, οι κάτοικοι μεταξύ του 13^ου και 14^ου αιώνα είχαν χτίσει έναν ναό, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο. Από το όνομα του ναού αυτού, προήλθε και η ονομασία του χωριού.

          Ο ναός είναι του τύπου Α των κατά Α. Ορλάνδο σταυρεπίστεγων ναών, κτισμένος  με λιθάρια μετρίου μεγέθους από το τοπικό πέτρωμα και σκεπασμένος με μεγάλες σχιστολιθικές πλάκες καλής ποιότητας προερχόμενες από τα πετρώματα αυτού του είδους που βρίσκονται κοντά. Οι διαστάσεις του μνημείου, χωρίς την αψίδα του ιερού είναι σύμφωνα με τη δημοσίευση του μνημείου υπό του Χ.Δ. Φαράντου, 8,10 μ. Χ 4,40 μ. με μέγιστο ύψος περίπου 5 μέτρα. Οι τοίχοι έχουν πάχος 0,60 μ. το πλάτος των βασικών καμαρών είναι 3,20 μ. και εκείνο της εγκάρσιας καμάρας 1,90 μ.

         Στο εσωτερικό του ναού βρίσκεται ένα μεγάλο πέτρινο σκεύος σε σχήμα μπανιέρας το οποίο παλαιά χρησιμοποιήθηκε ως κολυμβήθρα. Πάλι όμως πληροφορούμεθα από τον καθηγητή Χ. Δ. Φαράντο ότι το σκεύος αυτό το χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του χωριού για την παρασκευή της πορφύρας, του γνωστού χρώματος βαφής των αυτοκρατορικών υφασμάτων.