Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ.

 

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ.

Του Γεωργίου Σακκά. Διευθυντού 18^ου Α’ Περιφέρειας Αθηνών.

Στην έκδοση  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟ ΒΗΜΑ

Στο συνέδριο των Επιθεωρητών, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου κ.Κουρμούλης έκανε έκκληση στους Έλληνες δασκάλους να συμβάλλουν κι’ αυτοί στην συλλογή λαογραφικού και γλωσσολογικού υλικού το οποίο θα επεξεργασθή η Ακαδημία αργότερα.

Η έκκληση αυτή του Καθηγητή και τέσσερα βιβλία που κρατώ στα χέρια μου γραμμένα από συναδέλφους, μου δίνουν την ευκαιρία να γράψω το σημερινό σημείωμα για τη συμβολή του Δάσκαλου στις ιστορικές και λαογραφικές μελέτης της Πατρίδος μας.

Ο δάσκαλος σαν φορέας πολιτισμού εις την πιο απόμερη γωνιά της Πατρίδος μας , μαζί  με τις τόσες άλλες εξωσχολικές φροντίδες τους είναι ο μόνος ενδεδειγμένος νομίζω για την συγκέντρωση του υλικού που ζητάει η Ακαδημία μας και προ παντός το λαογραφικό, ιστορικό και γλωσσολογικό αρχείο. Τα τοπωνύμια της περιοχής και η ντοπιολαλιά είναι οι δύο πόλοι πάνω στους οποίους στηρίζεται η ιστορία και ο πολιτισμός κάθε κράτους. Αν σ’ αυτούς τους δυο πόλους προσθέσουμε και τους μύθους και τους θρύλους της περιοχής , α ήθη και τα έθιμα , έχουμε τότε μιαν ανάγλυφη εικόνα του, εικόνα που θα μαρτυράει πια ολόκληρη τη ιστορική και πνευματική πορεία  και εξέλιξη του μέρους η της περιοχής που μελετάμε.

Πάνω λοιπόν σ΄αυτά, θα στηριχθή ο Δάσκαλος  για ν’ αντλήση πλείστα όσα και χρήσιμα στοιχεία και να τα αξιολογήσει  κατόπιν η Ακαδημία.

Πριν γίνω ακόμη δάσκαλος είχα υπ΄όψιν μου τις τέτοιες εργασίες Παπαχριστόπουλου του Λουκόπουλου, του Μαρίνη, της Λιουδάκη και πολλών άλλων. Όταν έγινα κατόπι δάσκαλος φρόντισα ν’ ακολουθήσω τις εργασίες εκείνων. Στην Καρυστία μάλιστα κατώρθωσα να συλλέξω τόσο πολύ υλικό ώστε πάνω σ’ αυτό έπλεξα και στήριξα το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο μου τον τίτλο «Η Βασίλισσα Χαρτζάνα» δέκα σκολικά διηγήματα επηρεασμένα από την Καρυστινή λαογραφία. Κατόπιν, στα 1937 , πήρα το θέμα μου για μια διάλεξη που έδωσα στην Αθήνα, στην αίθουσα της αρχαιολογικής Εταιρείας κάτω από την αιγίδα της Εταιρείας Ευβοικών Σπουδών, που το διήθυνε τότε ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου κ.Πετσάλης και στην οποίαν παρέστησαν πολλοί συνάδελφοι και οι επιθεωρητές της εποχής  εκείνης.

Η διάλεξη εκείνη μ’ ένα γλωσσάριο από 500 λέξεις δημοσιεύθηκε αργότερα  με την ευγενική φροντίδα  του γραμματέως της Εταιρείας  κ.Γιώργου Φουσάρα στο αρχείο της επιστημονικής εκείνης Εταιρείας κι΄έτσι συνέβαλα όσο μπορούσα στο σκοπό των Ευβοικών Σπουδών αφ ‘ενός  και γενικώτερα στο σκοπό της Ακαδημίας μας αφ’ ετέρου.

Από τότε όμως , κι’  έχουν περάσει αρκετά χρόνια , καμιά προσπάθεια δεν κατάβαλα για να συνεχίσω το ίδιο έργο. Ο πόλεμος , η βιοπάλη, η αστοργία του κράτους μαραίνουν το ενδιαφέρον εκείνου που καταπιάνεται στις τέτοιου είδους προσπάθειες μ’ αυτές τις εργασίες, γι΄αυτές τις εργασίες , γι’ αυτό και σιγά σιγά τις εγκαταλείπει.

Γι’ αυτό σήμερα, απ΄την έκκληση του κ.Κουρμούλη, θυμήθηκα λιγάκι τα περασμένα , όχι για για να περιαυτολογήσω αλλά για να μιλήσω μ΄αγάπη και θέρμη για τα τέσσερα βιβλία που κρατώ στα χέρια μου αγαπητών και φίλων συναδέλφων.

Τα 4 αυτά βιβλία είναι η «Καβάλλα άλλοτε και τώρα» του κ.Σταύρου Ρωμανά, η «Ιστορία της Μακεδονίας» του Νίκου Κοσμά, η «Σκόπελος» του κ Δημοσθένη Νασούλη και η «Παιδεία στην Ήπειρο» του κ.Κώστα Παπαγεωργίου. Τα βιβλία αυτά με γεμίζουν χαρά και συναδελφική υπερηφάνεια, γιατί βλέπει κανείς σ’ αυτά πως η φλόγα της μελέτης και της ιστορικής αναδιφήσεως δεν έσβυσε από τον κλάδο μας, αλλά με γεμίζουν και δέος γιατί μέσα στις τόσες αντίξοες περιστάσεις βρίσκονται ακόμη συνάδελφοι που διατηρούν τη φλόγα αυτή και τον ενθουσιασμό και υποβάλλονται μάλιστα και σε τεράστιες οικονομικές δαπάνες για να αξιολογήσουν τις τέτοιου είδους εργασίες των.