Ωραίο το βράδυ, ο αέρας στο ένα, ίσα ίσα να δροσίζει, ένα φεγγάρι στρογγυλό σαν κεφαλογραβιέρα στον ουρανό. Οι δύο άντρες στα 60αντα τους πλησιάζουν αργά αργά το καφενείο και σαν πασάδες στον οντά τους, τραβάνε δυο καρέκλες από τις έξι που είχε το τραπέζι, τις γυρίζουν προς τις βάρκες και αράζουν τα χρόνια τους με τα βεβαρυμένα κιλά τους φαρδιά πλατιά παίζοντας το κομπολόι τους και χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε στην βόλτα του.
Κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι? Κουνιούνται. Το πιστοποίησε ο ένας ενώ ο άλλος γύρισε και φώναξε δυνατά.."Παιδί!!" Το παιδί, ετών 55 πλησίασε γρήγορα και το μπλοκάκι στο χέρι.
"Καλησπέρα σας! Καλώς ήρθατε.Τι θα πάρετε?"
"Πιάσε δυο ουζάκια περιποιημένα και βλέπουμε"
"Περιμένετε άλλους?" Ρώτησε το παιδί ετών 55 κοιτώντας ερευνητικά τριγύρω.
"Όχι, εμείς είμαστε, οι δύο" Απάντησε ενοχλημένος ο νούμερο δύο ενώ κτύπησε τις χάντρες άλλη μια γύρα δυνατά .
"Ξέρετε" είπε διστακτικά το παιδί..."Επειδή το τραπέζι είναι για έξι άτομα, θα είχατε την καλοσύνη να κάτσετε σε αυτό που είναι για δύο?"
Ο Νούμερο ένα, γύρισε και κοίταξε το τραπέζι που βρισκόταν ακριβώς από πίσω...Του κακοφάνηκε να αλλάξει από την πρώτη σειρά γιατί άλλωστε, πως θα έβλεπε αν οι βάρκες εξακολουθούσαν να κουνιούνται και σε περίπτωση που θα γινόταν, πως ήταν δυνατόν να το έχανε...Άσε που είχε καγκελάκι κατάλληλο να απλώνεις τα πόδια και να ξεκουράζεις το ένα κωλομέρι όταν πιανόταν από την καρέκλα..
"Εμείς κάτσαμε εδώ..δικαίωμα μας είναι να κάτσουμε όπου θέλουμε..άντε φέρε τα ούζα τώρα"
Συνέχισα το νούμερο δύο κοιτώντας ειρωνικά τον σερβιτόρο ... ' Θα κάτσετε πολύ?" τους ρώτησε στο τέλος...
"Χωροφύλακα σε βάλαμε άνθρωπε μου? Άντε κάνε μας την χάρη!
"Μα τι λέτε κύριε? Έχετε πάει ποτέ πάρα έξω στην Ευρώπη να δείτε πως τους οδηγούν στα τραπέζια ανάλογα τον αριθμό τους? Και δεν κάθονται με τις ώρες όπως εδώ! Τελειώνουν και μαζεύουν το τραπέζι.. Εδώ είναι για έξι άτομα, σας το είπα..μην με φέρνετε σε δύσκολη θέση..δεν μπορούμε να χάνουμε τις παρέες επειδή εσείς θέλετε να κοιτάτε κατάματα τις βάρκες.."
"Είσαι αναιδέστατος αλλά άντε, μέρα που είναι ..θα δώσω τόπο στην οργή..είπε ο νούμερο δύο..θα κάτσουμε και αν δούμε ότι γεμίζουν όλα τα μεγάλα και δεν έχεις άλλο θα σηκωθούμε να κάτσουμε όπου μας βάλεις..άντε τώρα για τα ούζα" Κρακ το κομπολόι στο χέρι του νούμερου ένα, κρακ και στο στυλό στο χέρι του σερβιτόρου που κόντευε να το σπάσει για να μην τους φωνάξει καμιά βαριά κουβέντα η να μην τους στείλει πιο κοντά στο λιμάνι με τις βάρκες παρέα.
Πήγε μέσα και γύρισε με τον δίσκο γεμάτο.. Νερό, παγάκια,ψωμάκι, πιατάκια, ουζάκι, μεζεδάκι. "Ορίστε οι αποδείξεις σας, κρατείστε τις μέχρι να πληρώσετε παρακαλώ"
"Καλά καλά,,στω...." από το ευχαριστώ είπε βαριεστημένα ο νούμερο ένα.."Τους έχουν βάλει τα δυο πόδια στο ένα παπούτσι.. έτσι να μάθουνε που είχανε τόσα χρόνια λάσκα..Α ρε Κούλη είσαι μεγάλος!"
"'Έτσι έτσι" συμπλήρωσε ο νούμερο δύο και άρχισε να νερώνει το ουζάκι, παγάκι κρακ στο ποτήρι, άντε γειά μας, κρακ το τσούγκρισμα, αααχ..αναστεναγμός ευχαρίστησης, άντε καλό καλοκαίρι ευχή πάλι κρακ το τσούγκρισμα, κάρφωμα τον μεζέ... άπλωμα στην καρέκλα, τα πόδια στο κάγκελο, το χέρι υψωμένο και πάλι.."Παιδίιιιιι"
Το παιδί ξανά τρέχει γρήγορα κοντά στο τραπέζι.." Παρακαλώ" Ο νούμερο δύο τρίβει τις παλάμες.."Δεν μας φέρνεις και μια κεφτέδες " Στο νούμερο ένα ανοίγει η όρεξη περισσότερο.."Δεν φέρνεις και μια σαλατούλα, έτσι περιποιημένη?"
"Να σας φέρω βεβαίως.. κάτι άλλο?"
"'Οχι όχι είμαστε εντάξει" απάντησαν και τα δύο νούμερα μαζί και ενώ ο σερβιτόρος πήγαινε στο εσωτερικό στο τραπέζι έπεσαν με άλλο ένα κρακ τα παγάκια και άντε στην υγεία μας.
Ήρθε η σαλατούλα , ήρθαν τα κεφτεδάκια, έγιναν οι αναλύσεις για την πολιτική για τον καιρό που μας γ@μισε φέτος, "Μη λες τέτοια λόγια βρε πάνω που τρώμε" είπε το νούμερο ένα, "Ναι !Μη σου κοπεί η όρεξη" απάντησε ειρωνικά το νούμερο δύο και κατάπιε άλλον έναν κεφτέ. Μίλησαν για τις φωτιές και κατέστρωσαν σχέδιο για το πως θα βελτιωθεί η πυρόσβεση.."Θα βάλουν ανεμογεννήτριες' είπε ο νούμερο ένα, " Έχει τρελλαθεί ο κόσμος,δεν βλέπεις τι γίνεται με τους εμπρηστές? " συμπλήρωσε ο νούμερο δύο... Μέχρι να αναλύσουν την πορεία της Χαμάς στην Γάζα είχαν τελειώσει την σαλάτα , το ψωμί, τους κεφτέδες, τον μεζέ από τα ούζα, είχαν ζητήσει νέα παγάκια και νερό, και είχαν αλλάξει πλευρά στην καρέκλα γιατί είχαν περάσει ήδη δύο ώρες και όσο να πεις, πιάνεσαι τόση ώρα στην καρέκλα.
Ο κόσμος γύρω στα τραπέζια άλλαζε, άλλοτε μεγάλες παρέες, άλλωτε οικογένειες με μικρά παιδιά, άλλωτε ήσυχα ζευγαράκια, άλλωτε αλλοδαποί τουρίστες, μια ανθρωπογεωγραφία του καλοκαιριού στο καφενείο με φόντο τις βάρκες που κουνιούνται ενώ το νούμερο ένα και το νούμερο δύο να τις προσέχουν σχολαστικά μην και σταματήσουν.
Είχαν φτάσει στην πολιτική του Τραμπ και την συνάντηση στην Αλάσκα με τον Πούτιν και εκεί που ήταν έτοιμοι να αναλύσουν το πως θα μοιραστεί η Ουκρανία, ο σερβιτόρος τους πλησίασε και τους είπε, "Να φέρω τον λογαριασμό?"
Τα δύο νούμερα γύρισαν και τον κοίταξαν ενοχλημένα..."Καλά καλά..μάζεψε τα χαρτάκια το νούμερο ένα και άρχισε να τα κοιτάει προσεχτικά.."Τι είναι το 0,50?"
"Το ψωμάκι" του απάντησε ο σερβιτόρος.
"Τι! Χρεώνεται το ψωμί?" Άνοιξε έκπληκτος ο νούμερο ένα , και το άνοιξε τόσο πολύ που φάνηκε το παλιό ανθρακί σφράγισμα στην οδοντοστοιχία.
" Το αγοράζουμε κύριε..δεν μας το χαρίζει κανείς" απάντησε αμήχανα ο σερβιτόρος..
"ΑΑΑ, καλά και αυτό τι είναι? Οκτώ ευρώ...οι κεφτέδες οχτώ ευρώ? Πας καλά?" διαμαρτυρήθηκε έντονα ο νούμερο δύο με μια αγανάκτηση που θα έκανε τις βάρκες να κουνιούνται πιο θυμωμένα πέρα δώθε, πέρα δώθε στο λιμάνι.
Ο σερβιτόρος κοκκίνησε, ίδρωσε, σκούπισε το μέτωπο με την ανάστροφη του χεριού του, κοίταξε γύρω του απελπισμένα για βοήθεια, αλλά είναι η μοίρα των σερβιτόρων να μην έρχεται ποτέ η βοήθεια από πουθενά όταν τα νούμερα τους την πέφτουν συντονισμένα.
"Πως θα πληρώσετε? " Κατάφερε να ψελλίσει στο τέλος.."Μετρητά? Με iris? Με κάρτα?"
Το νούμερο ένα κοίταξε ερευνητικά το νούμερο δύο. Αφού αναμετρήθηκαν λίγα δευτερόλεπτα με τα μάτια, αποφάσισαν ταυτόχρονα να πληρώσουν μισά μισά.
Και δως του τα χαρτάκια να πηγαίνουν από χέρι σε χέρι, και νάσου οι προσθέσεις και οι διαιρέσεις μέχρι πια που έβγαλαν λογαριασμό και θριαβευτικά είπε ο νούμερο ένα. "Εγώ θα πληρώσω μετρητά'
Και με αποφασιστικότητα αλλά και κάποια επίδειξη άνοιξε το δερμάτινο πορτοφόλι και έβγαλε ένα πενηντάρικο..
"Βλέπω αντέχει ακόμα η σύνταξη" του είπε ειρωνικά ο νούμερο δύο...για να δούμε η κάρτα θα περάσει?
"Πάμε μέσα να βάλετε και το πιν σας" είπε ο σερβιτόρος..
"Το πιν... αααα, δεν το θυμάμαι!"
Το νούμερο ένα γέλασε δυνατά, το νούμερο δύο ένιωσε άσχημα, το νούμερο δύο δεν είχε ψιλά μαζί του, δεν το είχε σκεφθεί όταν παράγγειλε τα κεφτεδάκια, το νούμερο δύο πίστευε ότι το νούμερο ένα θα θυμόταν ότι τον είχε κεράσει πριν μια βδομάδα και θα ήθελε να τον κεράσει με την σειρά του, αλλά, το νούμερο δυο δεν είχε υπολογίσει ότι η σύνταξη δεν είχε μπει ακόμα και αυτό ήταν το τελευταίο πενηντάρικο για τις επόμενες 10 μέρες, Το νούμερο ένα κοίταξε αμήχανα το νούμερο ένα και με απαξίωση τον σερβιτότο..
"Καλά αδελφέ πως κάνεις έτσι..θα σε πληρώσω' 'Εψαξε τις τσέπες του νευρικά μέχρι που βρήκε το χαρτάκι που έψαχνε...
"Να, εδώ το έχω γιατί όλο το ξεχνάω ...Πάμε να σε πληρώσω" Το σωτήριο χαρτάκι με το πιν κόντευε να λιώσει από το σφίξιμο αλλά ευτυχώς όταν βγήκε από το εσωτερικό ήταν ακόμα σώο.
"Πάμε?" Είπε το νούμερο ένα,
"Πάμε" Απάντησε το νούμερο δύο..
Σηκώθηκαν , έστρωσαν τα ρούχα τους, έριξαν μια τελευταία ματιά στο τραπέζι.... και σαν να θυμήθηκαν τον πρώτο τους διάλογο με τον σερβιτόρο για το τραπέζι, γυρίζει ο νούμερο δύο και του λέει , " Αν ξανέρθουμε να μας χέσεις" και χαμογέλασε χαιρέκακα... Τότε ο σερβιτόρος δεν άντεξε άλλο και του απάντησε.." Δεν θα σας χέσω"
"Αλλά τι?" συνέχισε ο νούμερο ένα
"Θα σας ξεχέσω...βρε άντε να δεις να κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι που με πρήξατε.. να μην ξαναπατήσετε" τους απάντησε θυμωμένα και με υψωμένη την φωνή που έκανε τους περαστικούς να γυρίσουν το κεφάλι για να δουν τι συμβαίνει...
Τα δύο νούμερα, έσκυψαν το κεφάλι και έφυγαν γρήγορα μακριά, ενώ οι βαρκούλες λικνιζόντουσαν στο λιμάνι, το αεράκι φυσούσε δροσερό και ένα φεγγάρι σαν κεφαλογραβιέρα φώτιζε τον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου