Απρίλης 2002- Ανάσταση. Χρονογράφημα Α.Κ. στην Καρυστινή.

 

Απρίλης 2002- Ανάσταση

Η καλοβαλμένη γυναίκα με το Αμερικάνικο ντύσιμο έδωσε ένα γενναίο φολοδώρημα στον άνθρωπο που της κουβάλησε τις βαλίτσες με το καροτσάκι του κάθισε στην πεζουλίτσα της αυλής να ξαποστάσει πριν χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού. Ήτανε όλα στην θέση τους όπως πριν 30 χρόνια. Οι αλτάνες γύρου γύρου στην αυλή γιομάτες γεράνια και ανάμεσα τις δυο πόρτες το αγιόκλιμα που η ίδια είχε φυτέψει. Οι μουριές που ένα χρόνο  πριν φύγει είχε φυτέψει ο πατέρας της ,  είχανε απλώσει τα κλωνάρια τους και σκεπάζανε  με τον ίσκιο τους ολόκληρη τη μεγάλη αυλή. Πότε πέρασαν 30 χρόνια, αναλογίστηκε. Τότε που νιόπαντρη αποχαιρέτησε με σπαραγμό τους δικούς της και έφυγε με τον άντρα της για την Αμερική, μαζί με πολλούς άλλους Καρυστινούς που με ένα ταγάρι στον ώμο και ένα καρβέλι κριθαρένιο μέσα, πήγαιναν να βρούνε την τύχη τους στην μακρινή ξένη χώρα. Παραξενεύτηκε που το σπίτι ήτανε απόλυτα ήσυχο. Τι να συνέβαινε? Η καρδιά της σφίχτηκε. Δυο μήνες πριν είχε λάβει γράμμα τους και ήτανε όλοι πολύ καλά. Τώρα, γιατί τόση ησυχία? Πάθανε τίποτα? Και ερχότανε με τόση λαχτάρα να δει τη μάνα της και το Μαρικάκι, την αδελφή της και να κάνει Πάσχα μαζί τους την άλλη Κυριακή.

Βρισκόμαστε ήδη στο Σάββατο του Λαζάρου. Με αγωνία πλησίασε την πόρτα. Χτύπησε φωνάζοντας. Μάνα! Μαρίκα! Δεν είναι κανείς εδώ?!

Της άνοιξε μια γυναίκα με ένα τσεμπέρι στο κεφάλι και με ύφος πονεμένο. «Εσύ είσαι Βασιλική μου? Καλωσόρισες.» Και ρίχτηκε στην αγκαλιά της κλαίγοντας. «Τι είναι? Τι συμβαίνει? Που είναι η μάνα βρε Μαρικάκι?»  «Δεν είμαι πια το Μαρικάκι..» είπε η άλλη. ‘ « Τώρα είμαι η θεία Μαρίκα  και τη μάνα μας μόλις σήμερα τη μεταλάβαμε. Δεν καταλαβαίνει  τίποτα πια. Δεν γνωρίζει κανένα . Από στιγμή σε στιγμή την παίρνει ο Κύριος κοντά του. Ο καημός του ξενιτεμού σου και μια πνευμονία που άρπαξε τις άλλες την έχουν ρίξει το θανατά.» Λαχτάρησε η Αμερικάνα. Τόσες μέρες ταξίδι με το ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ , ύστερα από τόσα χρόνια για να προφτάσει την μάνα της ζωντανή και τώρα να ακούει πως ήρθε αργά, την έκανε να κλαίει με λυγμούς. Πλησίασε νυχτοπατώντας  στο κρεβάτι της ετοιμοθάνατης. «Μάνα, εγώ είμαι , η Βασιλική σου, » της ψιθύρισε και την χάιδευε και την φιλούσε. Καμιά ανταπόκριση. Η μάνα βρισκόταν ήδη στον δρόμο προς τους ουρανούς. Γύρισε η κόρη το βλέμμα προς το εικονοστάσι. Η παμπάλαια εικόνα με την Ανάσταση του Κυρίου βρισκόταν πάντα στην θέση της. «Κύριε, « ικέτεψε γοναστή , «Δώσε της λίγη ζωή. Ίσα ίσα να νοιώσει ότι γύρισα κοντά της και αν μπορεί να μου δώσει την ευχή της.»Γύρισε κοντά στην ετοιμοθάνατη. «Μάνα, γύρισα! Ήρθα να σε δω! » είπε πάλι ψιθυριστά και της έπιασε σφιχτά το χέρι. Η μάνα τρεμόπαιξε τα μάτια, σήκωσε με κόπο το άλλο της χέρι και το ακούμπησε στο χέρι της κόρης της , ενώ δυο χοντρά δάκρυα κύλησαν στα μάτια της.

«Σε κατάλαβε!» είπε η Μαρίκα. Άνοιξε μάνι μάνι τη βαλίτσα η Αμερικάνα, έβγαλε μια ειδική αλοιφή για το κρυολόγημα και έτριψε καλά καλά με αυτή την μάνα της. Ξαναγύρισε το βλέμμα της στην εικόνα. «Θεράπευσε την Κύριε» είπε ξανά.

Ξημέρωνε η Κυριακή των Βαίων όταν ακούστηκε αχνά η φωνή τα μάνας. «Νερό, λίγο νερό!» Αλαφιασμένες οι κόρες τρέξανε κοντά της. «Πεθαίνει» είπε η Μαρίκα. Έπεσε έξω. Όταν ήπιε το νεράκι η μάνα, έκανε να σηκωθεί ψελλίζοντας με λαχτάρα. «Κόρη μου! Ήρχες κόρη μου!» «Ναι μάνα, ήρθα» «’Εχε την ευχή μου» είπε η μάνα. Το μεσημέρι έφαγε λίγο με κόπο και από το απόγευμα το χρώμα της άρχισε να ζωηρεύει. Την Μ.Τετάρτη είχε σταθεί στα πόδια της. Την ημέρα της Λαμπρής καθισμένη στην καρεκλίτσα της με την καινούργια της ζακέτα και τις μαλακές παντοφλίτσες , χαιρότανε το πλούσιο τραπέζι που είχε ετοιμάσει με τα χέρια της η νεοφερμένη, δοξάζοντας τον Κύριο που την ξανάφερε η Χάρη του στην ζωή.

Όταν αργότερα βάλανε στο φωνόγραφο την πλάκα, -Μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική-τραγούδησαν μαζί με την κόρη της το τραγούδι σε δικούς τους στίχους. –Αν θα ξαναφύγω στην Αμερική, πάλι θα ξανάρθω και δεν θα μείνω εκεί!