Είμαστε ένας λαός του " Δεν πειράζει" , του " Έλα μωρέ τώρα, πως κάνεις έτσι και συ", του "Τι να κάνουμε?", και το "Σε μένα θα τύχει?" . Και όμως, είναι πολύ παράξενο από μια πλευρά το γιατί δεν τα λέμε αυτά για παράδειγμα όταν πάμε για ύπνο το βράδυ και πάντα κλειδώνουμε την πόρτα γιατί σκεφτόμαστε ότι μπορεί να μας κλέψει κάποιος. Μόνο και μόνο με την ιδέα, μας πιάνει τρόμος . Μας τρομοκρατεί η ιδέα ότι κάποιος θα μπεί στον χώρο μας, ότι θα χάσουμε κάτι υλικό, πολύτιμο για μας, και ίσως χάσουμε και την ζωή μας. Το ίδιο όταν αφήνουμε το αυτοκίνητο μας κάπου, πάντα το κλειδώνουμε, έτσι δεν είναι?
Κρατάμε την τσάντα μας σφιχτά όταν είμαστε σε άλλη πόλη, ανησυχούμε μήπως μείνουμε ακάλυπτοι από ότι πιστοποιεί την ταυτότητα μας, η την οικονομική μας δυνατότητα να γυρίσουμε στην ασφάλεια που νιώθουμε στο σπίτι μας.
Πως όμως από την άλλη μεριά, εμείς όλοι, και γω μαζί, ξεχνάμε να φορέσουμε ζώνη γιατί μας ενοχλεί, ενώ ξέρουμε ότι μπορεί να μας σώσει την ζωή? Αν το σκεφτείς, όσες περιπτώσεις υπάρχουν να μας κλέψουν το βράδυ, άλλες τόσες έχουμε να πάθουμε ένα τροχαίο , και όμως, στην μια περίπτωση είμαστε σχολαστικοί, στην άλλη, αδιάφοροι. Το ίδιο ισχύει και με το κράνος που το κρατάμε σαν βραχιόλι στο τιμόνι, η πάλι, πόσες και πόσες μηχανές δεν μας προσπερνούν στην Εθνική με τον οδηγό να φορά κράνος ενώ ο /η συνεπιβάτης όχι?
Προσπαθώ να καταλάβω την ανθρώπινη ψυχολογία, την νοοτροπία μας, τον λόγο που σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο αλλά δεν μπορώ να φτάσω σε κανένα συμπέρασμα. Το μόνο που καταφέρνω είναι να βρήσκω όλο και περισσότερα παραδείγματα αυτής της συμπεριφοράς μας.
Άλλο παράδειγμα είναι η πρόληψη. Ακούμε τους γιατρούς και κάνουμε προληπτικές εξετάσεις όπως, οστικής μάζας, τεστ ΠΑΠ, αίματος κλπ, όταν μας τις συστήνουν οι γιατροί. Δεν τσακωνόμαστε μαζί τους , πόσο μάλλον, δεν ειδοποιούμε όποιον βλέπουμε μπροστά μας να μην τους ακούσει, μιας και πρόκειται για την υγεία μας , έτσι δεν είναι?
Από την άλλη, όταν βλέπουμε μπλόκα τροχαίας, αισθανόμαστε ότι οι αστυνομικοί θέλουν το κακό μας γιατί μπορεί να πληρώσουμε πρόστιμο, αλλά και πολλές από τις εξετάσεις πάλι τις πληρώνουμε. Ο αστυνομικός έχει κάτι μαζί μας? Μας ήξερε και από χτες? Θέλει το κακό μας? Η δική μας η ζωή δεν θα προστατευτεί αν τον ακούσουμε? Γιατί αντιδρούμε έτσι? Φεύγοντας λέμε και όσους βρήσκουμε ότι έχει μπλόκο να πάρουν τα μέτρα τους.
Δεν μπορούμε να συνειδοτοποιήσουμε τον κίνδυνο? Τότε δεν θα παίρναμε τα μέτρα μας γενικότερα.
Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να πάθουμε κακό με ένα αυτοκίνητο, η μια μηχανή? Πως είναι δυνατόν με τόσα δυστυχήματα κάθε μέρα? Με τόσες οικογένειες που ξέρουμε, αν δεν είμαστε μια από αυτές, που έχουν πικρή πείρα?
Βλέπουμε ακόμα να οδηγούν χαμογελαστοί γονείς με το μωρό μπροστά τους στο τιμόνι, είτε σε αυτοκίνητο είτε σε μηχανάκι, μικρά παιδάκια να μαθαίνουν το γκάζι και τις σούζες σαν παιχνίδι. Όλοι ξέρουν τους κινδύνους και όλοι αποφασίζουν να τους αγνοήσουν. Είμαστε και μεις υπεύθυνοι που βοηθάμε με τον πιο μικρό τρόπο να συντηρείται αυτή η τόσο θανατηφόρα νοοτροπία? Μήπως θα έπρεπε να φοράμε πάντα την ζώνη μας, το κράνος μας, να κρατάμε όλα τα μέτρα ασφαλείας έτσι ώστε και κάποιος που θα ήθελε να μην το κάνει να νιώθει άσχημα που τον βλέπουν οι άλλοι και όχι μόνο να περιμένουμε το μπλόκο της τροχαίας?
Είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας? Με τους γύρω μας? Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που έχουμε σαν ενήλικες να φερόμαστε ώριμα και συνετά?
Γίνεται μάθημα εν τέλει κάθε τραγικό περιστατικό ? Όχι δεν γίνεται..Αυτό είναι το μόνο ερώτημα που σίγουρα μπορώ να απαντήσω αν κρίνω από τους πόσους γνωστούς και φίλους έχω χάσει από τροχαίο και ειδικά με μηχανές.
Η θλίψη ας μας κάνει πιο σοφούς για το καλό όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου