Η τύφλωση μπροστά στα προφανή.

 Πριν λίγες μέρες μάθαμε ένα συγκλονιστικό γεγονός. Ότι δηλ. ένα 13άχρονο κοριτσάκι γέννησε στην τουαλέτα του νοσοκομείου χωρίς να έχει ιδέα ότι ήταν έγκυος.

Την είχαν εξετάσει γιατροί πριν και της είπαν ότι έχει καταπιεί...φερμουάρ! Οι γονείς νόμιζαν ότι είχε τυμπανισμό, άλλος γιατρός της είχε δώσει καθαρτικό , κανείς από το  περιβάλλον της οικογενειακό κοινωνικό σχολικό, κανείς δεν υποψιάσθηκε μια εγκυμοσύνη.

Κανείς γιατρός η νοσοκόμα δεν κατάλαβε τίποτα.

Τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια τύφλωση μπροστά στο προφανές? Μάλλον το ότι δεν το "χωράει ο νους μας" όπως λέμε συνήθως. 

Δεν μπορεί να το χωρέσει, δεν μπορεί να το δεχθεί και για αυτό το απορρίπτει.

Πατέρας όπως λέγεται, ένας συμμαθητής της.

Δεν μπορώ να φανταστώ το σοκ του ίδιου του παιδιού και των γονιών της αλλά δεν μπορώ να φανταστώ και τον γιατρό που της είπε ότι κατάπιε φερμουάρ να παραμένει στην θέση του.

Ο προβληματισμός μου είναι το κατά πόσο καταλαβαίνουμε στην πραγματικότητα το τι συμβαίνει στα παιδιά μας, είτε τα δικά μας, είτε όσα γνωρίζουμε.

Πως μπορούμε να τα βοήθησουμε, να τα ενημερώσουμε, να τα προστατεύσουμε.. Είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες και βλέπουμε τα προβλήματα των ενηλίκων να μετακομίζουν σε  πολύ νεότερες ηλικίες. 

Η νεανική βία είναι σε τέτοια έξαρση που έχουν τρομάξει ακόμα και οι αρχές για το πως να το αντιμετωπίσουν.  Τι συμβαίνει στην κοινωνία μας ?

Κάτι πάρα πολύ στραβό σίγουρα χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τον οδηγό εξόδου από το μαύρο τούνελ της βίας.

Είναι και εδώ ένα θέμα τύφλωσης μπροστά στα προφανή?

Σίγουρα όλα αυτά τα παιδιά είναι "πολύ καλά παιδιά" αν ρωτήσουμε τους γονείς τους.

Πως πάνε όλα αυτά τα πολύ καλά παιδιά μετά κατά ομάδες και κλέβουν και κτυπούν σε πάρκα και σχολεία  ποιος θα το εξηγήσει?

Γιατί μένουμε στην απλή και επιφανειακή εξήγηση ότι φταίει ο τάδε γονιός η το περιβάλλον, -που κατά πάσα πιθανότητα έχουν μεγάλη ευθύνη- και δεν προχωράμε ένα βήμα πάρα πέρα να το δούμε σαν σύμπτωμα μιας ευρύτερης κοινωνικής ασθένειας ?

Η μήπως επειδή έχουμε όλοι τα ίδια συμπτώματα αλλά σε άλλον βαθμό δεν αναγνωρίζουμε πια καν ότι πρόκειται για ασθένεια και το θεωρούμε υγεία? 

Ελπίζω και εύχομαι όλα αυτά τα παιδιά να βρουν ένα δρόμο για μια πιο υγιεινή ψυχική κατάσταση και εμείς, όλοι οι μεγάλοι, να έχουμε ανοιχτό νου, να χωρά περισσότερα.