Σήμερα το βράδυ στο Μαρμάρι από μακριά ακουγόταν μουσική και όταν έφτασα στα ΕΛΤΑ , είδα μια γιορτή. Πολύς κόσμος σε ένα υπαίθριο γλέντι με τραπέζια στρωμένα κερασμένα από τα καταστήματα εστίασης του Μαρμαρίου.
Ο κόσμος αγωνιά αγωνιζόμενος αλλά δεν ξεχνά να μοιράζεται αυτές τις στιγμές ελαφρώνοντας την ψυχή του μέσα από το μοίρασμα και το μόνιασμα που δίνει δύναμη και ελπίδα.
Διαβάζουμε η μας λένε για το υπερταμείο, για το διοικητικό πλάνο, η για τους στόχους του 24 της επιχείρησης. Όλα αυτά μιλούν για λογιστικά φύλλα και στο τέλος η ζυγαριά βαραίνει πάντα προς την πλάστιγα του κέρδους.
Που όμως καταλήγει αυτή η πρακτική?
Πουθενά αλλού από το να θεωρούνε οι πολίτες σαν πελάτες και το κράτος σαν επιχείρηση που εξυπηρετεί τους πελάτες ανάλογα την εισοδηματική τους κατάσταση στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στην χειρότερη το κράτος μετατρέπεται σε "εργοδότη" που παρέχει στους πολίτες "εργαζόμενους" ότι τους αναλογεί σύμφωνα με την θέση του μέσα σε αυτό το σύστημα.
Ότι και να είναι, ακόμα και αν δεν είναι σε ένα από τα δύο πάρα πάνω παραδείγματα, σίγουρα δεν είναι κράτος που φροντίζει τους πολίτες σύμφωνα με τις ανάγκες τους και τις δυνατότητες τους, κάτι μέχρι πρότινος τουλάχιστον αυτονόητο για ένα "δημοκρατικό" κράτος.
Και στην περίπτωση των ΕΛΤΑ, δεν είναι το θέμα μόνο της βιωσιμότητας του καταστήματος, είναι η εξυπηρέτηση και το νοιάξιμο του κράτος προς τους πολίτες του, που όπως έχουμε πει πολλές φορές, η ηλικία τους και άλλοι παράγοντες δεν τους επιτρέπουν να γίνουν ξεφτέρια στο IBANK και τις άλλες υπηρεσίες μέσω διαδικτύου η δεν έχουν την δυνατότητα μετακίνησης.
Η "'έξυπνη" διοίκηση φαίνεται πόσο επαφή έχει με το θέμα από το ότι έστειλε τα δέματα στα Στύρα. Τώρα έμαθα ότι θα τα στέλνουν τουλάχιστον στην Κάρυστο μέχρι να δουν τι θα κάνουν.
Η αλήθεια είναι ότι η εποχή δεν ευνοεί κοινωνικές ευαισθησίες και ανθρωποκεντρική αντιμετώπιση των καταστάσεων. Έχουμε γίνει όλοι αριθμοί στα EXEL τους και στα κουτάκια τους στριμώχνονται οι ζωές μας. Αν το καλοσκεφτείς τα κουτάκια μοιάζουν σαν και αυτά που έχουν οι κρεοπώλες για τα σουβλάκια. Όλα ίσια, τετράγωνα να περνά το ξυλάκι και έτοιμο για την φωτιά.
Χάρηκα πολύ που είδα τον κόσμο έτσι, ενωμένο, μονιασμένο, να προσπαθεί να περισώσει κάτι από τα δικαιώματα του με τραγούδι και χορό. Πραγματικά εύχομαι να συγκινηθεί - αν είναι δυνατόν βέβαια-η διοίκηση και να επιτρέψει την έστω προσωρινή του λειτουργία, μέχρι να βρεθεί μια βιώσιμη και λογική λύση που κέντρο της θα έχει την εξυπηρέτηση των κατοίκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου