Παρουσίαση του βιβλίου " Πάζλ Γυναικών" στην Χόβολη και ένα υπέροχο ποίημα!!

 

Σήμερα το απόγευμα στην αυλή της Χόβολης έγινε η παρουσίαση του πιο πρόσφατου βιβλίου της κ. Σοφίας Σπύρου με τον τίτλο Πάζλ Γυναικών. Την παρουσίαση συντόνισε η κ Μαρία Κόλλια, και αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν η κ.Μαρτίνη Θεοδώρου,

 η κ. Μόσχα Νόβα και η κ. Μαρία Γκόγκα Μερτζανάκη.

Ήταν μια πάρα πολύ ωραία παρουσίαση γιατί είχαν πολύ σημαντικά πράγματα να πουν.

Η γραφή της είναι άμεση αλλά και λυρική. Οι εικόνες ξεκάθαρες και οι διηγήσεις σε οδηγούν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα χωρίς βία αλλά σαν λογική συνέπεια της ιστορίας.

Οι ιστορίες των γυναικών μπλέκονται σε έναν αγώνα επιβίωσης και δικαίωσης.

Θα το πάρω σίγουρα το βιβλίο και εύχομαι στην Σοφία κάθε επιτυχία και πολλές ακόμα συνέχειες στην συγγραφική της πορεία.

Στο τέλος της παρουσίασης μας διάβασε ένα ποίημα που έγραψε για την συνάντηση συμμαθητριών που είχαν πριν λίγες μέρες. Με "κατάλαβε' το ποίημα και νομίζω ότι θα "καταλάβει" κάθε μια που θα το διαβάσει και για αυτό το ζήτησα να το ανεβάσω και εδώ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ από την ΣΟΦΙΑ ΣΠΥΡΟΥ

Μόλις προχθές να ήτανε που πέταξες την τσάντα,

νόμισες με τα "σχολικά" πως τέλειωσες για πάντα.

Κρατούσες όνειρα απ' τη μια, στην άλλη είχες το θάρρος.

καθόλου δεν λογάριασες του χρόνου του αδάμαστου

στους ώμους σου το βάρος!

Σαν χθες νομίζεις ήτανε που φόρεσες το νυφικό,

μ' απέραντο καμάρι

και ζεύτηκες σ' ένα ζυγό με δόξα και με χάρη!

Δουλειά και γέννες και παιδιά, δεν κοίταζες ρολόγια,

ξανάρχισες τα σχολικά θυμήθηκες τα λόγια.

Έγινες άσσος στο τρεχιό, στο πήδημα ελεήμων

και στην παλέστρα της ζωής από χαιβάνι ειδήμων!

Κι ήλθε η στιγμή που στάθηκες, ανέκοψες τη φόρα

κι είδες πως άπιαστο νερό κυλούσε και η ώρα.

Σ' ένα καθρέπτη κοίταξες την τωρινή μορφή σου:

Ήσουν εσύ στα δεκαοχτώ μαζί με την ζωή σου.

Ίδια ψυχή, αγέραστη σε όψη αλλαγμένη,

το βλέμμα όμως γύρισες αλλού να μη σε δει θλιμμένη.

Κι όμως! Σε σένα πρέπουνε στεφάνια τιμημένα

γιατί τα χρόνια που έφυγαν δεν πήγανε χαμένα.

Βρήκες στον δρόμο Χίμαιρες και Χάρυβδες και Σκύλες,

πάλεψες μ΄εκατό θεριά μπρος στης ζωής της Πύλες!

Ζωή χρυσή αν γύρευες είδες πως δεν υπάρχει

γιατί η ζωή τα όμορφα κανονισμένα τα ΄χει.

Σου δίνει ξάφνου ένα καλό και δυο παίρνει πίσω

σα να σου λέει: ¨Εγώ με πόνο, μάτια μου, χαρές θα σου χαρίσω"

Για να σε ιδώ! Ομόρφυνες πιότερο από χθες,

γιατί στο βάθος της ψυχής

έχεις για τους ανθρώπους σου μύριες τις ευχές.

Γιατί αν τους λείψεις μια στιγμή ο κόσμος σκοτεινιάζει,

είσαι η κολόνα του σπιτιού κρυφά που αναστενάζει.

Τίποτα δεν χαρίστηκε, με κόπο είναι χτισμένο,

Ζήσε λοιπόν το σήμερα, το έχεις κερδισμένο!