Δίκτυα ανθρώπων- δίκτυα ζωής.

Πολλές φορές μιλάμε για τα δίκτυα ανθρώπων, για όπου οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται πάνω σε ένα σκοπό, για ότι καλό γίνεται με την συνεισφορά τους.

Το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του, παρά μόνο με την συνεργασία σε μεγαλύτερο η μικρότερο επίπεδο με κάποιους άλλους. Αλλά, ακόμα και το μικρότερο, είναι πολύ σημαντικό σαν ένα γρανάζι σε μια αλυσίδα, η αλλιώς, σαν ένα αστέρι στον Γαλαξία, σαν έναν νευρώνα στον εγκέφαλο, σαν ένα ηλεκτόνιο στο κύτταρο.

Όλα , μα όλα, έχουν παρόμοια απεικόνηση όταν τα δούμε μέσα από ένα τηλεσκόπιο, η ένα μικροσκόπιο, και πράγματι λέμε με θαυμασμό, ότι πράγματι ο Θεός μας έπλασε κατ΄εικόνα και ομοίωση του αφού το μακρινό σύμπαν, και το πιο μικρό εντός μας, έχει την ίδια εικόνα.
 

Όταν εφαρμόζουμε την ίδια αρχή στις κοινωνίες, τότε η κοινωνία είναι ζωντανή, και η ενέργεια που παράγει φέρνει καρπούς που θρέφουν το σώμα της. Όταν όμως ακολουθούμε τον αντίθετο δρόμο, τότε η κοινωνία αρρωσταίνει ακόμα και αν δεν φτάνουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι η αιτία είναι η απομόνωση και η διαίρεση.

Το θέμα είναι να είμαστε ένας υγιής νευρώνας, ένα ανήσυχο ηλεκτρόνιο, ένα μικρό η μεγαλύτερο αστέρι στο σύμπαν μας, το θέμα είναι να έχουμε επίγνωση της μικρότητας μας αλλά και της σημασία της ελάχιστης προσφοράς μας και να αισθανόμαστε την κοινωνία που ζούμε, σαν ένα σώμα που θέλουμε να το κρατήσουμε σε όλη του την ικμάδα.

Οι παρουσιάσεις βιβλίων γίνονται αφορμές για σκέψεις και η αλήθεια είναι ότι χτες στην παρουσίαση του βιβλίου ΠΑΖΛ ΓΥΝΑΙΚΏΝ, είχαμε πολλές τέτοιες ευκαιρίες.

Η πατριαρχία είναι ολοζώντανη ακόμα παρόν, αλλά και πόσο θλιβερό αυτή η πατριαρχία να υιοθετείται από τις ίδιες τις γυναίκες. Παρόλα αυτά, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε άνθρωποι σκέτο, και να επιζητούμε την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα την ευζωία κάθε ανθρώπινου όντος, αλλά και κάθε πλάσματος πάνω στην Γη.

Ζούμε σε μια πολύ μπερδεμένη εποχή που στέλνει πολλά αντικρουόμενα μηνύματα και πρέπει να τα ξεδιαλύνουμε με πείσμα και υπομονή, λες και είμαστε παγηδευμένοι σε έναν ιστό αράχνης. Οι επισυνάψεις των νευρώνων μπερδεύονται από όλο αυτό το χάος της πληροφορίας και το μυαλό μας κουράζεται να προσπαθεί να βρει μια άκρη. Όλα συνδέονται και όλα αλληλοεπιδρούν όλα ζητούν την δικαίωση τους.

Οι σκέψεις είναι αόρατες, τα αποτελέσματα τους όμως είναι ορατά.. και οι σειρά των σκέψεων συνεχίζεται στο άπειρο..σαν το σύμπαν..