Φθινόπωρο και πάλι.

 Σήμερα είναι 7 Σεπτεμβρίου και βροχή πουθενά. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε είμαστε ένα βήμα πριν να υιοθετήσουμε πρακτικές αρχαίων λαών όπου θεωρούσαν τα φυσικά φαινόμενα θεότητες και είχαν ανάλογες τελετές τιμής. Αν και όταν βρέξει, αντί για να πάμε μέσα στο σπίτι, μάλλον θα βγούμε έξω και με απλωμένα χέρια θα ευχαριστήσουμε την βροχή. Το 75% του εαυτού μας που είναι το νερό, θα αγαλλιάσει και το υπόλοιπο θα σταθεί με σεβασμό στο συναίσθημα.

Η μέρα έχει γυρίσει και μικραίνει, η θερμοκρασία έχει ξεχαστεί πίσω στο καλοκαίρι, τα σχολεία ετοιμάζονται και οι γονείς για άλλη μια χρονιά είναι ένα βήμα πριν ένα μικρό εγκεφαλικό με τα έξοδα που καλούνται να καλύψουν.

   Ο κόσμος είναι παραζαλισμένος με την ακρίβεια, εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο που του δημιουργούν οι αόρατες δυνάμεις που τον κυβερνούν με τους πολύ ορατούς αντιπροσώπους τους που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι δικοί μας.

Κάθε άνθρωπος ένα σύμπαν, κάθε μέρα ένας άχρονος χρόνος, κάθε λεπτό πιο κοντά σε ένα αναπόφευκτο τέλος και παρόλα αυτά, την προσοχή μας την καταναλώνουμε σε εφήμερα πράγματα που τα παρασέρνει σαν φύλλα η πρώτη πνοή του αέρα του κάθε αύριο.

Το Φθινόπωρο είναι και αυτό ένα από τα αγαπημένα θέματα των ποιητών σαν και αυτό:

 

Γιώργος Λίλλης

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΕΙΚΟΝΑ

Μετά τη βροχή το χώμα λασπώδες, σκούρα πλαστελίνη,
εύπλαστη, αποτυπώνει τέλεια τα ίχνη του σκύλου
που μόλις πέρασε.

Το τζάμι θολό. Ζωγραφίζω κάτι αόριστο με το δάχτυλο.
Μια κάθετη γραμμή, σαν διαχωρισμός από τη μια όχθη
στην άλλη, αλλά χωρίς καμία πρόθεση. Απλά μια κίνηση.

Ένα σπουργίτι στο κάγκελο τινάζει τα φτερά του.
Δεν είμαι σίγουρος αν κρυώνει. Όπως δεν είμαι σίγουρος
αν το μέσα είναι το ίδιο ανασφαλές με το έξω.

 Καλό Φθινόπωρο!