ΚΑΡΥΣΤΟΣ ΤΗ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΓΡΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΠΡΟ.
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Με μεγάλη συγκίνησιν παρηκολούθησα τους αγώνας της Ενώσεως Ελλήνων αθλητών που έγιναν προχθές εις το γυμναστήριον της Νέας Σμύρνης.
Η συγκίνησις μου ήταν μεγάλη γιατί είχαμε στερηθή από τον καιρό της λευτεριάς και της ειρήνης τη χαρά της παρακολουθήσεως με ειρηνικό περιεχόμενο .
Όλα τα περιστατικά των προχθεσινών αγώνων υπό της παρελάσεως και τους ύμνους μέχρι και των ζητωκραυγών κατά την απονομήν μας γέμισαν ενθουσιασμό, και συγκίνησιν πλημμυρίζουν και την ψυχή μας από αγαλίασιν . Από την αγαλίασιν εκείνην που δίνει η λατρεία του ωραίου και του ευγενικού. Γι’ αυτό σας παρακαλώ να δεχθείτε τις θερμότερες ευχαριστίες μου για την χαρά που μας έδωσε η προσπάθεια σα και την παράκλησι μου όπως συνεχίσετε το ωραίο σας έργο στις προοπτικές του δρόμου που μόνοι εσείς ανοίξατε και που σας ανοίγεται ακόμα θαυμαστότερα στο μέλλον.
Όλως εξαιρετική εντύπωσιν μου έκαμε η επίδοσις του νεαρού άλτου Γιάννη Λάμπρου όχι τόσο από της απόψεως του ρεκόρ , όσο από την βαθύτατη και γενική σημασία της. Η προσπάθεια και η επιτυχία του Λάμπρου στις χρονικές στιγμές και με τις συνθήκες που έγινε , ξεπερνάει το όριο του τεχνικού ρεκόρ και γίνεται υπόθεση Εθνική. Κάτι παρόμοιο που συνέβει στους πρώτους Ολυμπιακούς με τον Λούη όπου ενίκησε το περισσότερο με το Φιλότιμο και το μεγαλείο Ελληνικής λαικής ψυχής. Έτσι λοιπόν και σήμερα όταν πηδά Ο Λάμπρος 1.90 και καταρρίπτει Πανελλήνιον ρεκόρ , ύστερα από αθλητική νέκρα 3 ετών , από καταδυνάστευση από δυστυχίες και κακουχίες άνευ προηγούμενου για τον τόπον μας από δεσμά και σκοτάδια σκλαβιάς που μας περιβάλλουν αφόρητα, δείχνει τότε η ψυχή του Έλληνα δεν καταβάλλεται ποτέ.
Τις εντυπώσεις μου και τη συγκίνησι μου θα την εννοήσης καλύτερα στο ποίημα μου που παραθέτω πιο κάτω και που το χαρίζω στον πρωταθλητή Ιωάννη Λάμπρον. Το ποίημα είναι γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο όπως ταιριάζει σε γεγονότα Ελληνικού χαρακτήρος.
ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ- (Στον Γιάννη Λάμπρο)
Τα νιάτα της Ελλάδας μας σε χαιρετάνε Γιάννη,
Κι’ η Ελλάδα όλη σε φιλεί περήφανα για σένα
Γιατί έδειξες πως η ψυχή του Έλληνα δε σβύνει
Μ’ όσα κι αν ρίξουν βάσανα σκοτάδια και δεσμά
Μα πάντα έχει τη δύναμη κι απ τα συντρίμμια ακόμα
Να κάνει κάτι θαυμαστό και να μεγαλουργήσει
Όπως εμεγαλούργησες και συ ευγενικέ μου
Σ’ αγώνα όμορφο κι’αγνό, ειρηνικόν αγώνα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΓΡΗΣ.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ ΤΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943 ΑΡ.ΦΥΛΛΟΥ 8
ΤΟ ΤΡΥΓΟΣ
Για χαρά παιδιά! Καλά κρασιά! Απαντούν οι εργάτες στον χαιρετισμό του μπάρμπα Παναγή που πρώτα είχαν φθάσει για να τρυγήσουν τ’ αμπέλια του. Σαν παλικάρι πηδά μέσα και αστειευόμενος πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον, αρχίζουν το τρύγος και τραγουδά.
«Μπαίνω μες τα ‘αμπέλι σα νοικοκυρά / να κι ο νοικοκύρης από μακρυά/ έλα νοικοκύρη να τρυγήσουμε /κόκκινα σταφύλια να πατήσουμε.
Γελούν όλοι με το χωρατό του μπάρμπα Παναγή κόβοντας τα ωραία σταφύλια ,μετά τα ρίχνουνε σε κόφες και στα κουβαλούν στο πατητήρι. Αρχίζει το πάτημα , και να οι αγωγιάτες έτοιμοι να πάρουν το μούστο. Φορτώνουν ξεφορτώνουν κι ο μπάρμπα Παναγής μπαινοβγαίνει χαρούμενος «Άντε παλικάρια μου! Άντε και κοντέβουμε!
Το μεσημέρι έστρωσαν να φάνε κάτω από τον ίσκιο μιας συκιάς. Σε λίγο ήρθε ο μούστος απ΄το πατητήρι και όλοι πίνοντας απ΄το πατητήρι και όλοι πίνοντας εύχονταν για την νέα εσοδία. Καλά κρασά νοικοκύρη! Χίλια μέτρα και του χρόνου! Νάσαι καλά! Απαντά αυτός. Και οι ίδιες λέξεις επαναλαμβάνονται. Μετά το φαγητό η δουλειά άρχισε με μεγαλύτερη όρεξι. Κι΄όταν ο ήλιος έφθασε προς τη δύση του και ο δροσερός αέρας που άρχισε να φυσά εδρόσιζε τα ιδρωμένα πρόσωπα των. Γλύτωσαν. Φορτωμένα τα κοφίνια των παίρνουν το δρόμο για το χωριό.
Αγράμπελη.
(Αντιγράφω χωρίς να διορθώνω την γραμματική αλλά δεν μπορώ να βάλω τα τονικά σημεία
---------------------------------------------------------
Κάρυστος 1η του Μάη 1944
ΔΙΕΦΘΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ
Φτωχός ήτανε ο κυρ Παναγής. Μεροδούλι μεροφάι, ζούσε τίμια με τον ιδρώτα του. Ολημερίς δουλειά και το βράδυ δίπλα στο τζάκι του σπιτιού του, στο ήσυχο λιμάνι του νοικοκυριού του που εύρισκε κάθε ευχαρίστηση και σωματική ξεκούραση , πλάι στη καλή του γυναικούλα στα αγαπημένα του παιδάκια.
Ναι, ζούσε τίμια ο κυρ Παναγής στο χωριό του και είχε αποχτήσει τιμή και υπόληψη. Τον αγαπούσαν στο χωριό γιατί ήτανε τίμιος άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης. Ήτανε τίμιος άνθρωπος ο κυρ Παναγής και τέτοιον τον ευρήκε ο πόλεμος. Ο πόλεμος…που καταστρέφει πολιτισμούς ,κράτη, κοινωνίες , άτομα ,χαρακτήρες.
Βλέπει τώρα ο κυρ Παναγής το γείτονα του , τα αλητόπαιδα της αγοράς του χωριού να έχουν γεμάτες τις τσέπες τους χαρτονομίσματα , να κάνουν εμπόρια να θησαυρίζουν να φοράνε πια κουστούμια καλά, γραβάτες, να τρώνε καλά, να γλεντάνε. Κι εκείνος να κερδίζει το καθημερινό του με τον ιδρώτα του να γυρίζει με μπαλωμένο παντελόνι να μη μπορεί κι αυτός να περάσει μια μέρα πλούσιος . Πέφτει στο κρεβάτι το βράδυ και σκέπτεται –δεν τον παίρνει πια ο ύπνος , έχασε τη γαλήνη της ψυχής του . Διαρκώς τούρχεται στο νου ο νεόπλουτος γείτονας του. Οι νεόπλουτοι μεγαλοέμποροι του χωριού. Ο πόθος του εύκολου πλούτου του σκοτίζει τα λογικά . Δεν μπορούσε να σκεφτεί ψύχραιμα . Μεθάει με τη σκέψη ενός άλλου κυρίου Παναγή με γραβάτες με κολάρα με πολυκατοικίες με πιάνα με θησαυρούς. Και μια νύχτα μαύρη, θυελλώδη παίρνει την τελική απόφαση. Πάει πια! Θα ζήσω ! Κι απ την άλλη αρχίζει να κάνει τον μικροέμπορα ιχθύων. Σιγά σιγά δολώνεται απ τα εύκολα κέρδη τώρα . Διαρκώς πια ανέρχεται οικονομικώς. Γίνεται μεγάλος ιχθυέμπορας, λεπτά τώρα, πολλά σακκιά. Σκαρώνει καίκι ,αγοράζει έπιπλα και φαίνεται ευτυχής και διαρκώς πλουτίζει ,διαρκώς συγκεντρώνει παλιόχαρτα και θησαυρίζει χωρίς όμως να έχει την τιμή και υπόληψη ,την εκτίμηση του χωριού. Πως κατέστρεψε τον όμορφο χαρακτήρα του. Πως έχασε πια τον προορισμό του απέναντι του εαυτού του και της κοινωνίας. Ναι! Δεν είναι πια ο κυρ- Παναγής , ο τίμιος και καλός οικογενειάρχης , ο …..
Δεν είναι πια ο καλοκάγαθος κυρ Παναγής. Όχι! Το κυρ, αντικαταστάθη από το «μαύρος» και το Παναγής, δια του «Έμπορας» και η τιμή και η εκτίμηση δια της καταφρόνιας της βαρυγκόμιας της ατιμώσεως. Ναι, δεν είναι πια ο αγαπητός κυρ Παναγής ο πάντα γελαστός , ο ήρεμος. Όχι, διεφθάρει κι αυτός απ’ τον πόθο του εύκολου πλουτισμού . Ίσως το βλέπει κι ο ίδιος , μα τώρα προχώρησε το κακό , έφαγε το δόλωμα του νεοπλουτισμού και αγκυστρώθηκε απ΄αυτόν. Είναι πια χαμένος. Κι αν κάποια μέρα τη βροντή του κανονιού την διαδεχθούν οι χαρμόσυνες καμπανοκρουσίες κι η περιπόθητη γαλήνη απλωθεί ξανά στην πολυβασανισμένη τούτη γη, κι ο καθένας σταθεί να λογαριαστεί με την συνείδηση του, ο κυρ Παναγής δεν θα είναι σε θέση να απαντήσει τα μεγάλα ερωτήματα. Γι΄αυτόν δεν θα υπάρχει απάντηση καμιά. Επάτησε ε επί πτωμάτων θεληματικά , έγινε ο πράκτορας του θανάτου των δύσμοιρων συνανθρώπων του και εμάζεψε χαρτιά φθαρτά που εκαφανιστήκανε με την πρώτη πνοή του Απριλιάτικου μπάτη και στη θέση του δεν έμεινε πια τίποτα παρά μοναχά ο «μαύρος» ο «σφαγιαστής της φτωχολογιάς»
Νοσταλγικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου