Είναι λάθος να λέμε τις εγκληματικές πράξεις ότι είναι παραβατικότητα επειδή μόνο και μόνο γίνονται από ανήλικους. Η παραβατικότητα είναι κάτι διαφορετικό και πολύ πιο ήπιο από τις απειλές, τους εκβιασμούς, το ξύλο μέχρι θανάτου και τις μαζικές επιθέσεις εναντίον ενός .
Διαφορετικό είναι το μπούλιγκ που αφορά κυρίως την κοροιδία κάθε είδους. Η βία είναι εγκληματική από όπου και όποιον και αν προέρχεται και είναι παράλογο να θεωρούμε έγκλημα τον ξυλοδαρμό ζώου αλλά παραβατικότητα τον ξυλοδαρμό ανθρώπου οποιαδήποτε ηλικίας.
Τι φταίει?
Μια παλιά αφρικανική παροιμία λέει "Θέλει ένα χωριό να μεγαλώσει ένα παιδί" και αναλογικά θυμάμαι τα παιδικά μας χρόνια όταν όλη η κοινωνία είχε τα μάτια της πάνω μας και μπορούσε ο δάσκαλος, ο γείτονας, ο συγγενής, ο συγχωριανός, να έχει λόγο να μιλήσει όταν έβλεπε κάτι στραβό, η υπερβολικό η εκτός της κοινά αποδεκτής συμπεριφοράς. Ήταν εκνευριστικό, ήταν πιεστικό, ήταν πολλές φορές, υπερβολικό, αλλά ήταν αποτελεσματικό.
Έχουμε χάσει την κοινή κατεύθυνση του τι σημαίνει καλό και κακό. Τι σημαίνει ηθικό και ανήθικο..μάλλον καλύτερα δεν υπάρχει τίποτα ανήθικο πια. Όλα είναι αποδεκτά, όλα είναι δικαιολογήσιμα, όλα είναι εφικτά.
Είναι μεγάλο λάθος η τάση της εποχής όπου τα παιδιά είναι οι αρχηγοί στην οικογένεια. Το "'Οτι θέλουν τα παιδιά" είναι μια πρακτική που απαλλάσσει τους γονείς προσωρινά από κάποια φασαρία αλλά μακροπρόθεσμα, δημιουργούντε πολλά προβλήματα. Αν ένα παιδί δεν ακούει τις εντολές του γονιού, δεν θα ακούσει ούτε τις εντολές του δασκάλου και αργότερα, δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει εντολές σε μια δουλειά ,σε μια κοινωνία, σε μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αν δεν μάθει να σέβεται από μικρό τους μεγαλύτερους στο σπίτι του, δεν θα σεβαστεί κανέναν γιατί δεν θα ξέρει ούτε το πως, ούτε το τι σημαίνει αυτό, αλλά ούτε και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει.
Δεν είναι δουλειά των δασκάλων να μάθουν όλα αυτά στο παιδί. Το παιδί πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο με όλα αυτά σαν προαπαιτούμενα για να μπορέσει να ακολουθήσει την εκπαιδευτική διαδικασία ,δηλ, για τον λόγο που πάει σχολείο.
Στο σχολείο πάμε να μάθουμε γράμματα μέσα σε ένα πλαίσιο που οι γονείς αποδέχονται σαν προέκταση του σπιτιού τους. Δηλ, ο δάσκαλος θα συμβουλεύσει τα ίδια πράγματα, και θα επιμείνει στα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς. Αν είναι άλλα στο σπίτι και άλλα στο σχολείο, ούτε θα μάθει, ούτε θα σεβαστεί, ούτε να προκόψει όσο θα μπορούσε.
Έχουμε παρανοήσει σαν κοινωνία, έχουμε χάσει τον μπούσουλα που λένε. Αμφισβητούμε στα παιδιά τα πάντα και αυτό είναι λάθος. Οι κανόνες είναι εκνευριστικοί αλλά τα βοηθάει να ξέρουν τι να κάνουν.
Λένε όλοι οι ειδικοί να μην χρησιμοποιούμε το ΜΗ, η το ΚΑΚΟ..
Γιατί? Δεν υπάρχει το κακό στην ζωή μας? Αντίστοιχα υπάρχει και το ΚΑΛΟ. Πως θα πεις, "μπράβο σου, αυτό είναι πολύ καλό," αν δεν υπάρχουν περιπτώσεις που θα πεις " ΜΗ, αυτό είναι κακό!"
Δεν υπάρχει πια η ίδια "κοινή λογική" στην κοινωνία. Δεν έχουμε πια κοινές αξίες και οράματα. Κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες και οπωσδήποτε τους δικούς της κανόνες. Όπως και με το κράνος στην μηχανή, όλοι πρέπει να το φορούν, δεν πέφτουν όλοι, αλλά το κράνος τους σώζει την ζωή.
Το κράνος για τα παιδιά, είναι οι κανόνες και τα όρια, που πρώτα από όλα πρέπει να μπουν στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου