Αφιέρωμα στην Πανσέληνο.

 

Κάθε πανσέληνος είναι μια αφορμή για πολλές φωτογραφίες, ρομαντισμό, και όμορφα συναισθήματα.

Πολλά ποιήματα, τραγούδια  και κείμενα προσπαθούν να περιγράψουν τα αισθήματα που δημιουργούνται μέσα μας, πρωσοποιώντας  τα στο φεγγάρι.

Γιατί το φεγγάρι όμως συγκινεί και ταυτίζεται με την αγάπη για τον /την σύντροφό μας?

 

Αναφερόμαστε στο φεγγάρι , σαν μια οντότητα που έχει μαγικές δυνάμεις, σαν ένα φίλο που θα μας ακούσει, η πάλι η περιγραφή της φύσης κάτω από το φως του, γίνεται το σκηνικό για να βάλουμε μέσα του όλη την αγάπη η την απογοήτευση που μας κατακλύζουν.

Νομίζω ότι ο κύριος λόγος  που μαγευόμαστε από την πανσέληνο ,  είναι η συνειδητοποίηση της ομορφιάς που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Μιας ομορφιάς άπιαστης που δεν μπορούμε να την κάνουμε κτήμα μας παρά μόνο στην καρδιά μας. Μεταφέρουμε όλα τα όμορφα συναισθήματα μας στην ομορφιά του και όλα τα συναισθήματα της απογοήτευσης, στην απογοήτευση μας μπροστά στην αδυναμία μας να το κατακτήσουμε.

Ακόμα και αν ξέρουμε ότι δεν είναι παρά ένα ουράνιο σώμα όπως τόσα άλλα, τα μάτια μας μας ξεγελούν και οι μύθοι που προέρχονται από παλιά, ντύνουν τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας.

Στον αρχαίο κόσμο, σε όλους τους λαούς,  είχε την θέση του ανάμεσα στους θεούς  και από τότε οι ύμνοι και οι ικεσίες για την ομορφιά και την προστασία της συνοδεύουν  το υποσυνείδητο μας και αναμοχλεύουν την πίστη μας ότι η Πανσέληνος με κάποιο μαγικό τρόπο , σίγουρα  θα μας βοηθήσει.

Ακούμε ένα απόσπασμα από το Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού του Γιάννη Ρίτσου

‘Τότε το φεγγάρι  σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.»

 

 

Πολλά γνωστά τραγούδια  μας έχουν συνοδεύσει  στις αγάπες της καρδιάς μας και αναδεικνύουν με τους στίχους και την μουσική τους όλα αυτά τα συναισθήματα, σε κάθε είδους μουσική.  Άλλωστε η μουσική είναι μια, όπως και το φεγγάρι..

Ακούμε το ποίημα του ΜΙΛ.ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ, «Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι»

 Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι
Μέσα στὴν κληματαριά,
Ποὖναι νὰ τὸ πιεῖς, ἀλήθεια,
Στὸ ποτήρι,

Κι ὄχι τόσο γιατὶ παίζει
Στὴν κληματαριά,
Ὅσο γιατὶ φέγγει δίπλα
Σ᾿ ἕνα παραθύρι…

 

Ένα παλιό νανούρισμα λέει:

Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι,

κοιμήσου που να σε χαρεί ο νιος που θα σε πάρει.

 

Και ένα όμορφο δημοτικό τραγούδι απευθύνει τον καημό του στο φεγγάρι.

 

Ορέ φεγγάρι μου αργά αργά

τα βήματα σου κόψε

κι άκου το κλάμα μιας καρδιάς

που χώρισε απόψε

Στα πέρατα εκεί που πας

σε λαμπερό φεγγάρι

ριξ τον καημό μου σε γιαλό

καημός να μην τον πάρει

Μην τύχει και τον δει η αυγή

και δεν ξαναχαράξει

ούτε κι ο ήλιος μην τον δει

γιατί στρατί θ’ αλλάξει.