Στα έκτακτα επικρατούσε μια αναταραχή με τρία ταυτόχρονα περιστατικά να θέλουν άμεση αντιμετώπιση.
Η ζέστη πολύ και ένα σύννεφο από σκόνη, φως και υγρασία χτυπούσε τα τζάμια να μπει μέσα να πλημμυρίσει την αίθουσα και να στείλει ακόμα περισσότερους στα έκτακτα, ίσως και τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που προσπαθούσαν να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους.
Η μια κυρία είχε δύσπνοια και πόνο στο στήθος, η δεύτερη, δύσπνοια, πόνο στο στήθος και τρέμουλο, η τρίτη, πόνο στο στήθος, δύσπνοια, τρέμουλο και τάση για έμετο.
Φαίνεται σαν να ήταν ένα περιστατικό που αναπτυσσόταν σε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους ταυτόχρονα και οι νοσοκόμες έτρεχαν από την μια στην άλλη ηλικιωμένες κυρίες που ήταν στα όρια του πανικού από τον φόβο τους.
Η γιατρός έγραφε τα στοιχεία μανιωδώς στο υπολογιστή και φώναζε στο τηλέφωνο να στείλουν επιπλέον νοσοκόμα και τραυματιοφορέα, ενώ ταυτόχρονα στο άλλο εξηγούσε στον καρδιολόγο τα συμπτώματα και τον καλούσε να έρθει και αυτός εκεί.
Και μέσα σε όλα αυτά, κτυπάει η πόρτα και το κεφάλι ενός τριανταπεντάρη πάνω κάτω έκανε την εμφάνιση του στην πόρτα. "Να μπω?"
"Όχι κύριε! Δ εν βλέπετε!! ΄Είμαστε γεμάτοι! Κάντε υπομονή και θα σας φωνάξουμε!"
" Μα είναι επείγον!"Συνέχισε το κεφάλι με το ξανθό του μούσι να τρέμει ανεπαίσθητα και να κτυπάει την κάσα της πόρτας.
"Τι επείγον κύριε! Και αυτά τι είναι?" Κάντε υπομονή δυο λεπτά!
Ήταν ο τόνος της κοφτός και αυστηρός, ίσως και να ντράπηκε τις ασθενείς και το προσωπικό, πάντως το μούσι υποχώρησε και η πόρτα έκλεισε.
Πέρασε ο καρδιολόγος, πέρασαν οι τραυματιοφορείς, η πρώτη κυρία έφυγε, η δεύτερη μπήκε στην βραχεία και η τρίτη στην καρδιολογική, Επιτέλους ήρθε η ώρα για τον νεαρό,, τέλος πάντων, νεαρό ,να πάρει σειρά.
Οι νοσοκόμες τον κοίταξαν καλά καλά, η γιατρός τον εξέτασε με τα μάτια, και τον ρώτησε ήρεμα τώρα.
"Λοιπόν? Τι σας συμβαίνει?"
" Χτύπησα το δάκτυλο μου!"
"Μα , που?" Ρώτησε σαστισμένη η γιατρός, ενώ και οι δύο νοσοκόμες αντάλλαζαν βλέμματα γιατί δεν υπήρχε τίποτα ορατά ανησυχητικό ούτε στο δάκτυλο ούτε πουθενά.
"Μα κοιτάξε εδώ!" συνέχισε ο νεαρός και το μούσι άρχισε να τρέμει πάλι. Καλογυμνασμένος και όμορφος σίγουρα τραβούσε όλα τα βλέμματα πάνω του είτε στα έκτακτα είτε αλλού.
Και πράγματι, κοίταξαν και οι τρεις και είχαν μια αμυχή, μια μικρούλα αμυχή , όσο σκάει το δέρμα από το κρύο , ίσα ίσα μια γραμμούλα.
"Καλά, καλά, " είπε κάπως εκνευρισμένη η γιατρός. Βάλτε λίγο betatin και θα περάσει.
"Δεν περνάει σας λέω!" Όποτε πάω να βάλω τα βατραχοπέδιλα, ανοίγει πάλι! Τι να κάνω γιατρέ?"
Οι νοσοκόμες κοίταξαν αποσβολωμένες την γιατρό και η γιατρός ολοφάνερα προσπαθούσε να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει επαγγελματικά τον νεαρό.
Στο τέλος πήρε ένα χαρτάκι και τον ρώτησε. "Τι νούμερο φοράτε κύριε?"
"Το 42"
"Από εδώ και μπρος θα φοράτε το 45. Θα πάρετε μεγαλύτερο νούμερο. Το καταλάβατε?"
"Μάλιστα"
"Η μητέρα σας είναι απ΄'εξω?" συνέχισε σοβαρά η γιατρός, ενώ οι νοσοκόμες έκρυβαν πνικτά γέλια.
"Όχι, η μαμά δεν ήρθε μαζί μου!" συνέχισε ο νεαρός ...
"Μα, πως.. Να πάρετε μεγαλύτερο νούμερο και να έρθετε να το δούμε σε λίγες μέρες με την μητέρα σας"
"Ευχαριστώ πολύ γιατρέ!" είπε ανακουφισμένος ο καλογυμνασμένος όμορφος νεαρός, ετών 36 σύμφωνα με το ΑΜΚΑ, ένα μπούλης της νέας εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου