Υπάρχουν πολλών ειδών παραστάσεις. Παραστάσεις που σε διασκεδάζουν, παραστάσεις που σε ψυχαγωγούν, παραστάσεις που σε βάζουν να σκεφτείς , και άλλες πάλι που σε ποτίζουν έντονα συναισθήματα. Υπάρχουν εκείνες που σε βασανίζουν με έντονα κοινωνικά και πολιτικά διλήμματα και αυτές που εξετάζουν τις αιώνιες παγίδες και πάθη της ανθρώπινης φύσης.
Η παράσταση για την ζωή της Καλλιρρόη Παρρέν είναι διασκεδαστική, διδακτική αλλά αυτόχρονα δημιουργεί σκέψεις για την θέση της γυναίκας του τότε και του σήμερα .
Η Θεατρική ομάδα Καρύστου με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Πετρούλας Ματζουκίδου, μας παρουσιάζει την ζωή και το έργο αυτής της απίστευτα σημαντικής γυναίκας που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα με πολύπλευρο τρόπο στην ζωή της Ελληνικής κοινωνίας που τα χαιρόμαστε μέχρι και σήμερα.
Είναι μια παράσταση που εμπνέει γιατί εκτός των άλλων βλέπουμε τον αγώνα ελάχιστων γυναικών σε μια κοινωνία που δεν δέχεται καν ότι οι γυναίκες έχουν φωνή. Αντί να νιώθουν μόνες, δημιούργησαν ρεύμα. Αντί να το βάλουν κάτω, σήκωσαν σημαία. Αντί να παρασυρθούν από την μιζέρια, έγραψαν για την αισιοδοξία, αντί να πιστέψουν ότι η κοινωνία ήθελε για αυτές, δημιούργησαν την δική τους πίστη στις δυνατότητες τους. Αντί να απαξιώσουν όσες ήταν μορφωτικά και κοινωνικά κατώτερες από αυτές, τις πλησίασαν και με αγάπη τους έδωσαν το χέρι για να ανέβουν.
Παράδειγμα φωτεινό για όλες και όλους.
Να την δούμε αυτή την παράσταση, μόνο κέρδος θα έχουμε.
«Είμαι ευτυχής και ήσυχη πλέον μπορώ να αναπαυθώ, εφ' όσον αισθάνομαι ότι αφήνω μίαν ανθηράν βλάστησιν της σποράς, την οποίαν εμείς, αι ολίγαι πρωτοπόροι, εσπείραμεν εις την τότε άγονον και πετρώδη γην και είμαι βεβαία ότι από σας, καλαί μου συνεργάτιδες, θα δημιουργηθή η τελεία γυναίκα της αύριον»,
Καλλιρρόη Παρρέν
| Καλλιρρόη Παρρέν | |
|---|---|
 Η Καλλιρρόη Παρρέν το 1894 | |
| Γέννηση | 1861 Ρέθυμνο |
| Θάνατος | 15 Ιανουαρίου 1940 Αθήνα |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | συγγραφέας και δημοσιογράφος |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Σχολές φοίτησης | Αρσάκεια - Τοσίτσεια Σχολεία |
| Σύζυγος(οι) | Ιωάννης Παρρέν |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Η Καλλιρρόη Παρρέν (Ρέθυμνο, 1861 – Αθήνα, 15 Ιανουαρίου 1940), το γένος Σιγανού, ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, λογία και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο και συγκεκριμένα στα Πλατάνια Αμαρίου αλλά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (1867). Αρχικά φοιτά στο σχολείο Σουρμελή και στη συνέχεια στη γαλλική σχολή των καλογραιών στον Πειραιά. Το 1878 παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο. Στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Έχοντας την υποστήριξη του συζύγου της Ιωάννη Παρρέν, ο οποίος την ενθάρρυνε στους αγώνες της, αποφασίζει να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας. Έτσι η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια διεκδικεί και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου, εκδότριας και διευθύντριας όταν το 1887 άρχισε να εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα Εφημερίς των Κυριών[1][2], που συντάσσονταν αποκλειστικά από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά. Η εφημερίδα αυτή συνέχισε να εκδίδεται για τριάντα σχεδόν χρόνια μέχρι το 1918 όταν η Καλλιρρόη εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισαγάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.
Η Καλλιρρόη Παρρέν αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή τότε συνέδρια στο Παρίσι (1889, 1891 και 1896) στο πρώτο των οποίων είχε προεδρεύσει ο φιλόσοφος Ζυλ Σιμόν. Το 1893 αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγου και το ίδιο έτος μετά την επιστροφή της ίδρυσε την "Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών" προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των απόρων γυναικών. Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη "Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων" (1890), την οποία και έθεσε υπό την προστασία (αιγίδα) και προεδρεία της Βασίλισσας Όλγας, το "Άσυλο Ανιάτων Γυναικών" μαζί με τη Ναταλία Σούτσου το (1896), το "Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης" και την "Ένωση των Ελληνίδων" υπό τη διεύθυνση της Αικατερίνης Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον "Πατριωτικό Σύνδεσμο" (1898), ενώ δεν έπαψε και τις κινήσεις υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες, που όλες δυστυχώς από τις κρατούσες τότε κυβερνήσεις ατύχησαν.
Επίσης, το πάθος της για την αναγέννηση και διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων, την οδήγησε το 1911 να δημιουργήσει το Λύκειο των Ελληνίδων, το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα, αριθμώντας σε Ελλάδα και εξωτερικό πολλά μέλη. Κατά την Ιωάννα Παπαντωνίου, η Καλλιρρόη Παρρέν συγκαταλέγεται μαζί με τη Μ. Ζάχου, την Αγγελική Χατζημιχάλη και άλλες γυναικείες μορφές της εποχής της στις εμπνευσμένες Ελληνίδες που αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της ελληνικής λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και για τη σύνδεση της αρχαίας Ελλάδας με τη νεότερη.[3]
Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε γενικευθεί στην Ευρώπη. Επίσης, η Παρρέν ήταν η πρώτη που κίνησε το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890, που όμως καμία κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Παπαναστασίου, μέχρι που κατέληξε να γίνει πραγματικότητα μετά από 70 χρόνια[4].
Η Καλλιρρόη Παρρέν έγραψε επίσης πολλά άρθρα, δοκίμια, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με βασικό θέμα πάντα τη θέση της γυναίκας στα τότε κοινωνικά προβλήματα, όπως: "Ιστορία της γυναικός" (1889), "Η μάγισσα" (1901), "Το νέον συμβόλαιον" (1901), "Η νέα γυναίκα", "Η χειραφετημένη" (1915) και "Επιστολές Αθηναίας προς Παρισινή".
Στις 6 Ιουνίου 1992, πάνω από πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία με τα αποκαλυπτήρια της προτομής της στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, αριστερά της εισόδου προ των μεγάλων μαυσωλείων. Προηγουμένως, στις 4 Νοεμβρίου του 1945, μία προτομή της αποκαλύφθηκε στον περίβολο χώρο του Λυκείου Ελληνίδων [5], προκειμένου να τιμηθεί η προσφορά της.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Εφημερίς των Κυριών, σελ. 1». Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. 8 Μαρτίου 1887. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2015.
- ↑ «Εφημερίς των Κυριών (1887 - 1913)». Ψηφιοθήκη. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2016.
- ↑ Παπαντωνίου, Ιωάννα (2000). Η ελληνική ενδυμασία από την αρχαιότητα ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Αθήνα: Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος. σελ. 284. ISBN 960-7059-10-7.
- ↑ Τελικά το 1949 οι Ελληνίδες μετά από πολλούς αγώνες και πιέσεις αποκτούν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» στις δημοτικές εκλογές, το οποίο είχαν μόνον οι εγγράμματες άνω των 30 ετών, απόφαση η οποία επεκτάθηκε το 1952 και για τις βουλευτικές εκλογές. Η Ελένη Σκούρα, εκλέχθηκε το 1953 σε επαναληπτική εκλογή στη Θεσσαλονίκη με τον συνδυασμό «Ελληνικός Συναγερμός» που μαζί με τη Βιργινία Ζάννα («Κόμμα Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δύο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα στην Ελλάδα. Η πρώτη Ελληνίδα που κατέλαβε υπουργικό αξίωμα, ήταν η Λίνα Τσαλδάρη, σύζυγος του πολιτικού Παναγή Τσαλδάρη. Εκλέχθηκε βουλευτής στις εκλογές του 1956 και του 1958 και διατέλεσε υπουργός κοινωνικής πρόνοιας για την περίοδο 1956-1958
- ↑ Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της 5 Νοεμβρίου 1945, σελ. 1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου