Μια πρωινή φωτογραφία που προσπαθούσε να αναδείξει το αντικείμενο στο τοπίο, έγινε η αφορμή να μάθουμε την ιστορία του σκάφους αλλά και μια ενδιαφέρουσα πρόταση.
Το σκάφος λέγεται Murat Baba ήταν δουλεμπορικό και ήταν το σκάφος που ήταν στον λιμενοβραχίονα για καιρό. Για τον φόβο μόλυνσης το απομάκρυναν και το έβαλαν εκεί. Αν δεν είναι γνωστή η ιδιοκτησία του πλοίου είναι αδύνατον να βγάλεις άκρη όπως είχαμε μάθει τότε, με το δεξαμενόπλοιο από το Ιράν.
Μάθαμε ακόμα ότι υπάρχει μια ιδέα- πρόταση, να γίνει κάτι σαν μνημείο , στην μνήμη όλων όσων χάνουν την ζωή τους ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο στα χέρια των διακινητών που δεν τους βλέπουν παρά ένα εμπόρευμα.
Θα τολμούσα να πω και τους στίχους του Σεφέρη που παίρνουν άλλο νόημα από αυτό που είχε στον νου του ο ποιητής, που και πάλι ο ίδιος δανείστηκε τους στίχους του Αισχύλου.
" Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
και αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι,
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν,
την Έλση, τη Σαμοθράκη τον Αμβρακικό."
Ένα ερώτημα που έχουν πολλοί είναι το αν ένα σαπιοκάραβο μπορεί να είναι τέχνη. Σύμφωνα με τις σκέψεις του τι είναι τέχνη, μπορούμε να δούμε πολλά αντικείμενα σε μουσεία που την σημασία την δίνει η ιστορία του , η , η σημασία του.
Για παράδειγμα στο ΜΟΜΑ στην Νέα Υόρκη, εκτίθεται μια απλή μπλούζα η οποία ανήκε σε έναν νέο άνθρωπο που έδωσε την ζωή του για τα δικαιώματα των εργατών του Μπακλαντέζ. Όπως άλλο ένα έκθεμα είναι ένας σωρός δρεπάνια που χρησιμοποιούσαν οι Ινδοί αγρότες. Και πολλά άλλα φυσικά.
Το νόημα που κρύβει η εικόνα, περνά μέσα από το αντικείμενο και μέσα από την ιστορία που κουβαλά και έτσι ανάλογο την ματιά του θεατή, την αντίληψη του για τα πράγματα και η γενικότερη κοσμοθεωρία του η ακόμα και η πολιτική του στάση, δίνουν στο κάθε έκθεμα άλλο νόημα για τον κάθε ένα που βλέπει κάτι.
Όλα αυτά λοιπόν είναι πολύ ενδιαφέροντα και ευχαριστώ πολύ τους αναγνώστες για την επικοινωνία και τις πληροφορίες.
Ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς
Naftemporiki
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη ktzortzinaki@naftemporiki.gr
«ΜΑ ΟΤΑΝ το λαμπρό φως ανάτειλε του ήλιου,/τη θάλασσα όλη βλέπομε ν' ανθεί του Αιγαίου/από Αχαιών κορμιά και καραβιών συντρίμμια». («Αγαμέμνονας» του Αισχύλου, στ. 658-660, μετάφραση Ι.Ν. Γρυπάρης)
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ο νεκρός να είναι ανθός; Με παίδευε και με μπέρδευε τούτη η εικόνα των θαλασσοπνιγμένων. «Ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς...» Βλέπουμε καράβια να καταπίνουν ανθρώπους. Βλέπουμε «ν' ανθεί νεκρούς το Αιγαίο». Βουίζει το κεφάλι σαν του χειμάρρου τη βουή, που παρασέρνει λέξεις, θεωρίες, αντικρουόμενες αναλύσεις, συζητήσεις, πιο ελαφρές κι από πούπουλο, σάπιες ιδέες πιο βαριές από μολύβι. Για ένα θανάσιμο ταξίδι.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσο μετρά ό,τι είδαμε κι ό,τι είδαν οι αρμόδιοι απ' αυτό που ίσως και να είναι το μεγαλύτερο ναυάγιο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Δεν ξέρω τι θα μείνει στη μνήμη. Η θολή φωτογραφία με το υπερχειλισμένο σκαρί λίγο πριν τη βύθισή του;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι θα γίνει με την «έρευνα των πραγματικών γεγονότων και τις πολύπλοκες τεχνικές κρίσεις, ώστε να αναδειχθούν, με την επιβαλλόμενη ακρίβεια και πληρότητα, τα περιστατικά του ναυαγίου και τα δεδομένα έρευνας και διάσωσης». ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι μπορεί να γίνει σε τούτο το μεταναστευτικό καμίνι. Μα, δεν μ' αφήνει αυτό που δεν είδα. «Μέσα στη σάπια του κοιλιά/ο θάνατος γεννιέται/γυναίκες και μικρά παιδιά/βήματα δίχως χνάρια». Τσαμπιά οι ψυχές στο κατάστρωμα και στ' αμπάρια.
ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΟΒΑΡΚΑ που πλέει χρόνους πολλούς. Σε μια επανάληψη που δεν απογυμνώνει το γεγονός, σε μια εξαντλητική επιστροφή. Στα νερά της Λαμπεντούζα, της Μάλτας, της Λιβύης, του ισπανικού θύλακα Θέουτα της Βόρειας Αφρικής, της Χίου, της Λέσβου, της Λέρου, της Πύλου... Κουφάρια ανθρώπων σε μια εποχή πεθαμένη, μία ώρα περασμένη, ένα λεπτό που δεν θα ξανάρθει.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι θα 'ρθει, μα τρομάζω με της σκοτεινιάς τα βάθη. Φοβάμαι και θρηνώ, όταν εννοήσω το στεγνό, το στενό. Θρηνώ για εμάς.
Αν επιθυμούσαν στην Κάρυστο (τοπική αρχή, κάποιος σύλλογος κατοίκων) να διατηρήσουν ένα πλεούμενο ως αξιοθέατο, μουσείο, μνημείο (οπως θέλετε πείτε το), υπήρχε χρυσή ευκαιρία με το ρυμουλκό ΦΟΥΛΗ, που επί χρόνια βολοδερνε σε διάφορα σημεία στην παραλία της Καρύστου.
Κλασσικής κοψιάς, ιστορικό πανέμορφο ρυμουλκό του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κατασκευασμενο στην Αμερική. Στην χώρα μας αγοράστηκε κάπου στην δεκαετια του '60, και δούλευε στον Ισθμό της Κορίνθου επί δεκαετίες με το όνομα ΠΟΣΕΙΔΩΝ πριν καταλήξει κατασχεμενο στην Κάρυστο.
Ενα από κάποια αδελφακια του (πανομοιότυπα) που είχαν έρθει επίσης στην χώρα μας, το ΕΙΡΗΝΗ της εταιρείας Βερνικου, το αγόρασαν Τουρκοι, και το έκαναν κανονικό επισκέψιμο πλωτό μουσείο στον Βόσπορο.
Το ΦΟΥΛΗ - ΠΟΣΕΙΔΩΝ θα ήταν πραγματικό αξιοθέατο στην Κάρυστο, αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς πως υπάρχουν χιλιάδες λάτρεις των παλιών κλασσικών ρυμουλκων παγκοσμίως.
Kollia Sophia Απο οσο γνωριζω και εχω ακουσει , θα γίνει αξιοθέατο κανονικό μόλις ολοκληρωθούν τα νομικά θέματα με την ανάλογη τακτοποίηση.
Το πρόβλημα δεν καταλαβαίνω τελικά που είναι διότι επί του πρακτέου στην παρούσα φάση δεν ενοχλεί ενώ όσο ήταν απλά στο λιμανι δεμένο υπήρχε κίνδυνος περιβαλλοντικης μόλυνσης.
Οκ, ειναι λίγο χρονοβόρες οι διαδικασίες στην Ελλαδα, δεν μπορεις να το αποφυγεις.
Υπάρχουν σημαντικότερα θέματα στην τρέχουσα περίοδο, όπως πχ να περάσουν όλοι, επισκέπτες , παραθεριστες και ντόπιοι ένα όμορφο καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου