Περπατώντας στον δρόμο για την παραλία ήρθαν οι αναμνήσεις τόσο ζωντανές σαν να ήταν μόλις χτες περασμένων καλοκαιριών της νιότης μου, και πολλών από σας πιστεύω.
Μια λαοθάλασσα με μυρωδιές που έσπαζαν την μύτη από τον Διόνυσο με το πιο γευστικό σουβλάκι της ζωής μας. Ίσως γιατί τότε το τρώγαμε χωρίς τύψεις. Ο Γλυκαμάν με την άσπρη του ποδιά να χαιρετά τον κόσμο, η Μανταλένα όπως και σήμερα, πιο κάτω η ταβέρνα του Κουνέλη και όλες οι ταβέρνες με της αυλές ανοιχτές στο πίσω μέρος. Ο δρόμος τελείωνε με την ταβέρνα του κ.Οικονόμου, εκεί που είναι τώρα το Γευσίπλους. Φυσικά ο Πελοπίδας , κλασσικό κρασοποτοίο σε παλιό κτίσμα με χοντρούς πέτρινους τοίχους.
Ήταν δύσκολο να περπατήσεις ανάμεσα στα τραπέζια αλλά κανείς δεν παραπονιόταν και είμασταν ευχαριστημένοι ντόπιοι και επισκέπτες.
Έμεινε ένα κτίσμα με τις ξύλινες παλιές του πόρτες να θυμίζουν εκείνα τα χρόνια, ένα από τα λίγα που δεν έχουν αλλάξει η, ανακαινιστεί.
Τι ωραία θα ήταν να το βλέπαμε και αυτό μια μέρα, να ξαναζωντανεύει και να στολίζει τον δρόμο μας.
Ένα από τα πράγματα που με γεμίζουν χαρά είναι η ανακαίνηση και αναστήλωση των παλιών σπιτιών στην πόλη μας.
Είναι όλα τόσο μα τόσο όμορφα! Με καλαισθησία και σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική αναδεικνύονται όλα τα όμορφα στοιχεία τους, και η πόλη μας βρίσκει πάλι κάποιο χαρακτήρα.
Όλα με την αυλή τους η, το κτήμα τους, δίνουν αέρα ανάμεσα στα σπίτια, ομορφαίνουν με λουλούδια και δέντρα. Τετράγωνο- τετράγωνο, όλο και περισσότερα γίνονται κομμάτια του παζλ που κάνει μια βόλτα στους δρόμους να αξίζει μόνο και μόνο, για να τα δει κάποιος.
Αναμνήσεις από το παρελθόν μετουσιώνονται σε ομορφιές του σήμερα και η ζωή προχωρά στον δικό της ανεξάρτητο και ανεξεχνίαστο ρυθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου