Η κάθοδος στο Δημοσάρη.

 

Σήμερα, 18 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2022, αξιώθηκα να κατέβω μαζί με μια καταπληκτική παρέα, το περίφημο φαράγγι του Δημοσάρη.

Όταν φτάσαμε στην είσοδο, ο αέρας ήταν τόσο δυνατός, που δύσκολα στεκόσουν όρθιος και η θερμοκρασία έκανε φθινοπωρινές εκπτώσεις.

Όμως, γρήγορα μπήκαμε στο φαράγγι, και όσο κατεβαίναμε, τόσο ο αέρας λιγόστευε, μέχρι που σταμάτησε τελείως.

Το μονοπάτι άλλοτε πιο εύκολο άλλοτε πιο δύσκολο, και άλλοτε, πάρα πολύ πολύ δύσκολο, επομένως χρειάζεται ένα ραβδί να βοηθά στο βάρος. Το καλντερίμι κλέβει την παράσταση έστω και αν είναι πολύ κουραστικό, ενώ οι λίγες διαδρομές σε ευθεία και σε χώμα, σου δίνουν την ευκαιρία να ανεβάσεις τα μάτια σου και να θαυμάσεις όχι μόνο το πράσσινο που σε τυλίγει από παντού, αλλά και τους παράξενους σχηματισμούς των θεόρατων βράχων που φαίνεται σαν να είναι πεταμένοι από ένα τεράστιο χέρι. Δεν προκαλεί λοιπόν απορία το γιατί υπήρχαν θρύλοι για δράκους και γίγαντες. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να παίξουν μαζί τους?

Αυτό που θα είναι ενδιαφέρον να προσέξει κάποιος, είναι ότι το καλντερίμι σε πολύ μεγάλα κομμάτια του είναι φτιαγμένο από λευκό μάρμαρο. Υπήρχε κάποιος αρχαίος ναός η άλλα κτίσματα εκεί γύρω? Ίσως αν είχαμε έναν γνώστη οδηγό να μας έδινε τις απαντήσεις.

Αν είναι κάποιος ο πρωταγωνιστής στην πορεία, δεν είναι άλλος από την φτέρη.

Λιβάδια από φτέρες και σε αρκετά σημεία, το μονοπάτι κλείνει από την πυκνή τους βλάστηση. Όμως δεν έχεις παρά να τις μεριάσεις με το ραβδί και να συνεχίσεις το μονοπάτι δίπλα στο νερό που κυλά στο βάθος.

Δεν μπορείς να χαθείς γιατί εκτός του ότι ακολουθείς το νερό, υπάρχουν και σημάδια που σου δείχνουν τον δρόμο.

Κάποια στιγμή ,φτάνουμε στο φράγμα και σε ένα πλάτωμα που υπάρχουν ακόμα τα ερείπια των τραπεζιών και τα ξύλα από τα παγκάκια που είχε βάλει αν θυμάμαι καλά κάποτε η δασική υπηρεσία.

Μακάρι να μπορούσαν να ξαναστηθούν γιατί οι επισκέπτες είναι πάρα πολλοί και όλοι φτάνουν σε αυτό το σημείο είτε κατεβαίνοντας από αυτήν την πλευρά, είτε ανεβαίνοντας από την άλλη.

Εμείς πηγαίναμε αργά και σταματούσαμε πολύ συχνά να θαυμάσουμε αυτήν την μοναδική θέα, την απόκοσμη σχεδόν ατμόσφαιρα που τονιζόταν ακόμα περισσότερο με τα σύννεφα που βιαστικά περνούσαν πάνω από τις κορφές των γύρω λόφων.

Μετά από περίπου 4 ώρες, βγήκαμε στην εκκλησία της Παναγίας στους Λενοσαίους και μπορώ να πω ότι αυτό το κομμάτι του μονοπατιού αν και πανέμορφο, είναι νομίζω το πιο δύσκολο. Αξίζει όμως να παρατηρήσει ο οδοιπόρος το κτίσιμο του μονοπατιού, τις λαξεμένες πέτρες που σχηματίζουν μια πέτρινη δύσκολη σκάλα.

Βγαίνουμε στο δρόμο αλλά ο αναστεναγμός της ανακούφισης -γιατί η κούραση είχε πια καταβάλει μερικές από εμάς - γρήγορα αντικαταστάθηκε από βαθύ προβληματισμό. Άλλα περίπου 40 λεπτά αν είσαι σε κανονικό ρυθμό, 20 αν είσαι γρήγορος, 60 αν είσαι εντελώς εξουθενωμένος μέσα στον ήλιο και την μεσημεριανή ζέστη να ανέβουμε την ανηφόρα μέχρι την άσφαλτο που περίμενε το λεωφορείο.

Η απορία του γιατί δεν ήρθε το λεωφορείο λύθηκε γρήγορα με τον πιο Ελληνικό τρόπο. "Έχουν φτιάξει μια γέφυρα αλλά είναι στενή και δεν χωράνε όλα τα οχήματα. Σίγουρα όχι τα λεωφορεία". Με μεγάλη έκπληξη ακούσαμε τον οδηγό να μας λέει ότι δεν είναι παλιά, από τότε δηλ που οι άνθρωποι είχαν τα ζώα τους για μετακίνηση, αλλά καινούργια...Τι να πει κανείς!😔

Ευτυχώς για μας, έτυχε συνάδελφος με στενότερο όχημα και προθυμοποιήθηκε να μας πάει μέχρι πάνω. 😅

Και έτσι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού με τις όμορφες εικόνες να μας συνοδεύουν μέσα από τις φωτογραφίες και το άλμπουμ της μνήμης.