O δράκος και ο Λιανός στην Όχη.

 

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, ζούσε ένας τσομπάνης ψηλά στην Όχη και το κονάκι του το είχε λίγο πιο κάτω από τα δρακόσπιτα, εκεί που ακόμα υπάρχουν τα κατάλοιπα και τα υπόλοιπα εκείνης της ζωής του.
Που λες λοιπόν, ήταν χειμώνας, έκανε κρύο και είχε ανάψει μια φωτιά να ζεσταθεί ενώ τυροκομούσε .Στην βιασύνη του πάνω όμως, του έπεσε ένα κομμάτι μανούρι μέσα στις στάχτες.
Ξαφνικά ακούστηκε ο γδούπος του δράκου που κατέβαινε από το δρακόσπιτο.
 Γκουπ, γκουπ, και ο Λιανός ,-αδυνατούλης όπως ήταν και για αυτό άλλωστε έτσι των έλεγαν, - άρχισε να τρέμει για την αναπόφευκτη συνάντηση του με τον δράκο.

- Τι κάνεις εδώ?
Ακούστηκε ο δράκος και το κτύπημα του ταρακούνησε όλο το μαντρί.
- Tίποτα, τίποτα! Εδώ τις δουλίτσες μου... Είπε τρομοκρατημένος ο Λιανός.
- Δεν πέφτεις στα γόνατα? Δεν φοβάσαι? Για κοίτα εδώ πως διαλύω την πέτρα!

Και παίρνει μια πέτρα , την σφίγγει στην χούφτα του και η πέτρα διαλύθηκε σε πετραδάκια.

Ο Λιανός θυμήθηκε τις ιστορίες των μεγαλυτέρων, για το ότι δηλ, ο δράκος μπορεί να ήταν δυνατός αλλά στο μυαλό τον νικούσες εύκολα αν δεν άφηνες τον τρόμο να σε καταλάβει, και αστραπιαία βάζει το χέρι του μέσα στις στάχτες, αρπάζει το μανούρι  που είχε πέσει εκεί, στυλώνει τα πόδια στην γη με δύναμη και απλώνει το χέρι του μπροστά στα μάτια του δράκου ενώ το έσφιγγε στην χούφτα του και η ζάρα άρχισε να τρέχει μέσα από τα δάκτυλα του.

-" Kοίτα!" . Του λέει ο Λιανός, "Εσύ , ολόκληρος δράκος την κάνεις πετραδάκια αλλά εγώ την στύβω την πέτρα και είμαι μια σταλιά άνθρωπος! Φύγε και μη σε ξαναδώ στα μέρη μου!

Ο Δράκος τρόμαξε από την δύναμη του Λιανού, και με βήματα πίσω έφυγε τρομοκρατημένος για την άλλη μεριά του βουνού.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα δεν τον ξαναείδε κανείς, αλλά ο Λιανός πέρασε την ιστορία του και την μαθαίνουμε μέχρι και σήμερα και θαυμάζουμε την εξυπνάδα που νικά την δύναμη και τον φόβο του δράκου.


Σημείωση
Μανούρι, είναι το τυρί στην αρχή του, πριν να ψηθεί,
ζάρα είναι το υγρό που βγάζει το τυρί.

Aυτή η ιστορία έχει μεταφερθεί προφορικά από πολύ παλιά και την γράφουμε για να μείνει να θυμίζει τους θρύλους και τις ιστορίες που έλεγαν και πίστευαν οι άνθρωποι της υπαίθρου της περιοχής, όπως μας την διηγήθηκε ένας βοσκός.